Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν μετά πεποιθήσεως το δόγμα «no politic» για τους αθλητές. «Εσείς έχετε αποστολή να βάζετε καλάθια (αν μιλάμε για μπάσκετ), αφήστε την πολιτική για άλλους». Ναι, αλλά αν αυτό ισχύει, τότε γιατί να θέλουμε να μοιάσουν τα παιδιά μας στους αθλητές; Επειδή κάποιος μπορεί να πηδά ψηλότερα από τον άλλον, να τρέχει πιο γρήγορα, ή να είναι πιο δυνατός;
Υπάρχουν κάποιοι αθλητές που από νεαρή ηλικία μετουσιώνουν την οικονομική άνεση που αποκτούν, ένεκα της αξίας τους εντός των τεσσάρων γραμμών, σε ακριβά αυτοκίνητα, σε ζωή που ελάχιστα παιδιά της ηλικίας τους μπορούν να κάνουν. Ξεχωρίζουν γι’ αυτό και αποτελούν «πρότυπα επιτυχίας».
Αν η αξία του κοστουμιού είναι μεγαλύτερη από την αξία του ανθρώπου που το φορά, τότε -ακόμα κι αν ο συγκεκριμένος είναι πετυχημένος με τα στάνταρ της εποχής- έχουμε αποτύχει ως κοινωνία κι οδηγούμαστε σ’ επικίνδυνα μονοπάτια, αγνοώντας πραγματικές αξίες.
Υπάρχουν και κάποιοι αθλητές που χρησιμοποιούν την αναγνωρισιμότητά τους για να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο. Χαρακτηριστικότερο των παραδειγμάτων τα αδέρφια Γκασόλ. Ο Μαρκ ήταν μέλος της ομάδας «Proactiva Open Arms», μιας οργάνωσης με έδρα την Ισπανία που βοηθά στη διάσωση των προσφύγων που εγκαταλείπουν τον πόλεμο και τη φτώχεια. Ο Πάου, στο πλαίσιο παρουσίασης βιβλίου του, είπε «πρέπει να δείξουμε ευαισθησία και να γνωρίζουμε την κατάσταση που οι άνθρωποι αυτοί περνούν, αφήνοντας τις χώρες τους, αφήνοντας τα πάντα πίσω τους. Φανταστείτε το επίπεδο της απελπισίας που απαιτείται για να φτάσουν εκεί και να παίξουν τη ζωή τους πάνω σε ένα φουσκωτό πλεούμενο».
Οι πλούσιοι έδειξαν αλληλεγγύη (κι όχι φιλανθρωπία, είναι τεράστια η διαφορά) στους φτωχούς, στους πρόσφυγες, στους ανθρώπους που ζουν τραγικές στιγμές. Στάθηκαν δίπλα τους, έμπρακτα, όχι μόνο με λόγια, όχι ξοδεύοντας ένα μικροποσό (βάσει των απολαβών τους), αλλά κάνοντας αυτό που έλεγε η καρδιά και το μυαλό τους.
Κάθε πιτσιρικάς έχει όνειρα. Θέλει να μοιάσει σε κάποιον σταρ του μπάσκετ (εν προκειμένω), θέλει να μιμηθεί από το σουτ, μέχρι το ντύσιμό του. Λένε πως καθένας βλέπει τα όνειρα που επιτάσσει η κουλτούρα του. Εμείς, ως γονείς, ας δώσουμε στα παιδιά μας τη δυνατότητα να ονειρεύονται κάτι πιο σημαντικό από ένα ακριβό αμάξι, ή από διακοπές στη Μύκονο.
Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ τώρα που η μεγάλη κόρη μου άρχισε να παίζει μπάσκετ, βρήκα τα πρότυπα που έψαχνα.
