Ήταν τέτοιες μέρες όταν ο Ολυμπιακός, έχοντας επιστρέψει θριαμβευτής από το Λονδίνο, παίζοντας διαστημικό μπάσκετ, ήταν το απόλυτο φαβορί (έχοντας το πλεονέκτημα έδρας) απέναντι στον Παναθηναϊκό του Αργύρη Πεδουλάκη. Το 0-3 και μάλιστα με δύο νίκες στο ΣΕΦ, ήρθε να αποδείξει πως σε αυτό το επίπεδο δεν μετρά τίποτα, εκτός από τη συγκεκριμένη βραδιά. Ούτε η προηγούμενη εικόνα, ούτε η κατάσταση, ούτε ενδεχόμενο σερί.
Αγωνιστικά ο Ολυμπιακός πήρε το πλεονέκτημα, μπορεί να τελειώσει τη σειρά στο δικό του γήπεδο, αλλά αυτό πρακτικά δεν σημαίνει τίποτα, καθώς έχουμε δει τα τελευταία χρόνια πως οι έδρες σπάνε πολύ εύκολα και πολύ συχνά. Ό,τι κέρδισε στο «Νίκος Γκάλης» μπορεί να το ανακτήσει ο Παναθηναϊκός στο ΣΕΦ, ή ακόμα κι αν γίνει το 0-2 κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει πως κατακτήθηκε το πρωτάθλημα. Ως εκ τούτου κρατήστε (αμφότεροι) μικρό καλάθι.
Πάμε τώρα στους προπονητές του πληκτρολογίου, στους αναλυτές των ΜΚΔ, στους «haters», που λατρεύουν να μισούν συγκεκριμένους ανθρώπους, τους οποίους ξεσκίζουν οσάκις τους βρίσκουν βολικούς. Πιο βολικό «θύμα» από τον εκάστοτε προπονητή -πόσο μάλλον τον Γιάννη Σφαιρόπουλο- δεν υπάρχει.
Αλήθεια, δεν έχει συμμετοχή στη νίκη; Δεν ήταν αυτός που… τόλμησε να αφήσει όλο το τέταρτο δεκάλεπτο εκτός τον Βασίλη Σπανούλη και να δώσει τον χρόνο στον (αρνητικό στο πρώτο μισό) Γιάνις Στρέλνιεκς να γίνει παράγοντας του αγώνα; Δεν ήταν αυτός που με τους δύο «Παπ» όχι μόνο κάλυψε τη ζημιά από τα φάουλ του Πρίντεζη, αλλά είχε περίσσια ενέργεια σε άμυνα κι επίθεση;
Εντέλει, αν ο προπονητής δεν έχει συμμετοχή σε μια εκτός έδρας νίκη (και δη επί του αήττητου μέχρι πρότινος Παναθηναϊκού), όταν τα τρία βαριά χαρτιά του έχουν πετύχει συνολικά δέκα πόντους (Μιλουτίνοφ 4, Σπανούλης 4, Πρίντεζης 2), ποιος έχει;
Ο δεύτερος λατρεμένος των «haters» είναι ο Βαγγέλης Μάντζαρης, ο οποίος ήταν ο… κρυφός MVP. Μπορεί ο Κώστας Παπανικολάου να ήταν εξαιρετικός, ο Ιωάννης Παπαπέτρου να έκανε πολύ μεστό παιχνίδι, όμως ο… αποδιοπομπαίος τράγος πέτυχε καθοριστικά καλάθια, έπαιξε άμυνα, έκανε πολλά πράγματα πάνω στο παρκέ.
Βεβαίως, μόνο για λίγο θα κρυφτούν στα λαγούμια τους, σύντομα -στην επόμενη στραβή- θα βγουν και θα συνεχίσουν το αγαπημένο τους χόμπι. Κι όλα αυτά αφορούν τους υποστηρικτές του Ολυμπιακού.
Πάμε στον Παναθηναϊκό. Η ατμόσφαιρα, πριν καν ξεκινήσει ο πρώτος τελικός, έδειχνε πως είχαν πιστέψει ότι το 3-0 ήταν… ευκολάκι. Οι παίκτες μπήκαν νωθροί, ελάχιστοι ήταν υποφερτοί κι ο Κρις Σίνγκλεντον απελπιστικά μόνος.
Όσο για τον Μάικ Τζέιμς, επιμένω ότι αυτό δεν είναι μπάσκετ. Η μπάλα στα χέρια μου και δείτε τι θα σκαρφιστώ, είναι παλιάς εποχής λογική. Οι οκτώ (8) ασίστ δείχνουν ότι δεν υπήρχαν συνεργασίες, εξ ου και το πολύ χαμηλό σκορ, παιχνίδι στα μέτρα του αντιπάλου. Καλά κλεισμένος ο Καλάθης, ανύπαρκτοι οι Λοτζέσκι, Λεκαβίτσιους και Ρίβερς, εξαιρετικός στην άμυνα ο Αντετοκούνμπο, αλλά στην επίθεση είναι καλύτερα να μην σουτάρει.
Υ.Γ.: Δεν θα ασχοληθώ με τη διαιτησία, γιατί το κάνω εξαιρετικά σπάνια. Η φάση, όμως, που ο Τσάβι Πασκουάλ έχει φτάσει στο κέντρο και χρειάζεται να έρθει από την απέναντι πλευρά ο Τάσος Πηλοΐδης για να τον χρεώσει (ορθώς) με τεχνική ποινή, δείχνει πως είναι ακατάλληλοι γι’ αυτό το επίπεδο αγώνων οι Χρήστος Παναγιώτου και Παναγιώτης Διαμαντής. Αναφέρομαι ΜΟΝΟ στη συγκεκριμένη φάση και στην αδυναμία που έδειξαν στον πειθαρχικό έλεγχο.
