Όταν πέρυσι ο Ολυμπιακός νίκησε στον ημιτελικό του φάιναλ φορ την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, λες και πατήθηκε το κουμπί και κατέβηκε ο γενικός. Κι αν στον τελικό τα πράγματα ήταν δύσκολα, φάνηκε στους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος ότι ψυχολογικά οι ερυθρόλευκοι είχαν αδειάσει. Το ίδιο δείχνει να παθαίνει η ΑΕΚ, που… έμεινε στην Κρήτη και βλέπει την ευρωπαϊκή της διαδρομή να… κονταίνει.
Μπορεί να είναι διαφορετικές ιστορίες, σίγουρα υπάρχουν άλλα δεδομένα για κάθε περίσταση, όμως ο παρανομαστής είναι ίδιος. Η διαχείριση της νίκης είναι πολλές φορές πιο δύσκολη από τη διαχείριση της ήττας. Η ήττα… πονάει κι όταν ένας οργανισμός πονά, μαζεύεται, συσπειρώνεται, αντιδρά.
Στην ΑΕΚ έβλεπαν το κακό να έρχεται, γι’ αυτό κι απέφυγαν τη… φιέστα στο ματς με τον Κολοσσό. Προσπάθησαν (οι έχοντες την εμπειρία) να εξηγήσουν στους υπόλοιπους πως ο τίτλος του Κυπελλούχου δίνει θετικό πρόσημο στη χρονιά, όμως ακόμα υπάρχουν διοργανώσεις κι η Ένωση ήθελε το παραπάνω βήμα.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, στην ΑΕΚ ήθελαν μια μεγάλη νίκη, μπροστά σε αρκετό κόσμο (το δεύτερο το πέτυχαν), για να στείλουν μήνυμα προς την Ευρωλίγκα. Βλέπετε, στις σκέψεις για την επέκταση του «μεγάλου» πρωταθλήματος, είναι η συμμετοχή τρίτης ελληνικής ομάδας και με τα τωρινά δεδομένα, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ θα τη διεκδικήσουν. Ενδεχόμενη πρόκριση, σε συνδυασμό με την κατάκτηση του Κυπέλλου, θα έκανε πιο εύκολο το έργο των διοικούντων.
Αν και τίποτα δεν έχει τελειώσει (οι προπονητές συνηθίζουν να λένε ότι παίχτηκε απλά το πρώτο ημίχρονο), το -10 είναι ένα πρόβλημα. Το ότι η ΑΕΚ σ’ έναν από τους αγώνες – σταθμούς της χρονιάς δέχθηκε 98 πόντους στο γήπεδό της, από μια ομάδα (Νίμπουρκ) που έχει στοιχεία, αλλά δεν τη λες και μεγαθήριο, είναι πισωγύρισμα.
Η ΑΕΚ, μέσα από… Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, κατόρθωσε να κάνει το παραπάνω βήμα, αλλά τα δύσκολα τώρα έρχονται. Γιατί το να ανεβείς ψηλά μπορεί να συμβεί στον καθένα (σχετικό αυτό), όμως η παραμονή στην κορυφή, η διάρκεια και η συνέπεια είναι που σε καθιερώνουν.
Το μόνο… καλό από την ιστορία της πρώτης αναμέτρησης είναι πως η «Ένωση» επέστρεψε εκεί που ήταν όλη τη σεζόν: με την πλάτη στον τοίχο. Πλέον έχει να διαχειριστεί μια κατάσταση, όπου είναι το αουτσάιντερ, όπου παίζει τα ρέστα της, όπου είναι… από χέρι χαμένη. Έχει καταφέρει περισσότερες φορές να αντιδράσει σωστά όταν βρίσκεται υπό ασφυκτική πίεση, απ’ ότι όταν έχει (θεωρητικά) το προβάδισμα.
