Λένε πως το χιούμορ είναι ένας από τους πιο σωστούς τρόπους για να πεις σοβαρά πράγματα. Για παράδειγμα η τεράστια σημαία στο Περιστέρι (για το οφ-σάιντ που δεν δόθηκε), οι μάσκες με το πρόσωπο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, μετατρέπουν μια στείρα διαμαρτυρία σε γουστόζικη επιλογή, που κεντρίζει το ενδιαφέρον.
Ακόμα κι επιλογές όπως το να μην παραταχθεί η ομάδα στο τελετουργικό (αν συμβεί 2-3 φορές θα ποινικοποιηθεί στον επόμενο κανονισμό, γιατί ο Μπερτομέου ξέρει -ίσως το μόνο που κάνει καλά- να πουλά το προϊόν του), οι αποδοκιμασίες στο «devotion», είναι σε σωστή κατεύθυνση. Θα πρότεινα ακόμα και μποϊκοτάζ των προϊόντων που αποτελούν χορηγούς της Ευρωλίγκας, αλλά κι ό,τι άλλο σκεφτείτε.
Πάμε, λοιπόν, να συνδέσουμε όσα συμβαίνουν μέσα στις τέσσερις γραμμές κι όσα εκτός. Ο Παναθηναϊκός αγνοεί επιδεικτικά την… αλήθεια των αριθμών κι ειλικρινά δεν γνωρίζω αν αυτό είναι ασφαλής μέθοδος αντιμετώπισης ζητημάτων.
Πρώτο (χαρακτηριστικό) παράδειγμα: Ο Ματ Λοτζέσκι έχει να αγωνιστεί από τις 11 Ιανουαρίου και τον αγώνα κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Περί της αξίας του ουδείς λόγος, όμως στον Ολυμπιακό είχε αγωνιστεί στο 59% των αγώνων. Ένας παίκτης με βεβαρημένο μυϊκό σύστημα, έχει χάσει ήδη πέντε συμμετοχές στην Ευρωλίγκα. Με την ευχή να είναι οι μόνες…
Δεύτερο παράδειγμα: Ο Μάρκους Ντένμον από την αρχή της σεζόν είναι «αόρατος». Έκανε μια σούπερ εμφάνιση κόντρα στη Χίμκι, μια δυο άλλες πολύ καλές βραδιές, αλλά συνολικά είναι ότι περιγράφουν οι 5 πόντοι που έχει μέσο όρο. Αίφνης ο Παναθηναϊκός είναι (ουσιαστικά) μείον δύο ξένοι κι αυτό δεν βοηθά σε βάθος χρόνου.
Πάμε στα εκτός γηπέδου: Ο Παναθηναϊκός θέτει θέμα εξόδου από την Ευρωλίγκα. Ένα πρωτάθλημα το οποίο κρατά την αξιοπιστία του (χαρακτηριστικό παράδειγμα η ήττα της ΤΣΣΚΑ από τη Βαλένθια), που αφήνει τα πάντα να εξελίσσονται πάνω στο παρκέ, με όποιες αρνητικές παρενέργειες έχουν τα επαγγελματικά σπορ, στα οποία «παίζονται» εκατομμύρια.
Είναι δίκαιη η Ευρωλίγκα; ΟΧΙ! Θα ήταν δίκαιη αν θα μπορούσε να παίξει ο πρωταθλητής Ελλάδας, κάτι που δεν γίνεται όσο τα δύο συμβόλαια είναι «καπαρωμένα». Ακόμα κι αν ήθελε να επενδύσει τριπλάσια χρήματα στο μπάσκετ ο Μάκης Αγγελόπουλος, γιατί να το κάνει από τη στιγμή που δεν μπορεί να εκπαραθυρώσει έναν εκ των δύο «αιωνίων»; Κι είναι μια αδικία, η οποία γίνεται με τη συναίνεση «πράσινων» και «κόκκινων».
Τι λέει ο Παναθηναϊκός; Θα σηκωθούμε να φύγουμε. Μια ομάδα με τεράστια ιστορία κι έξι τρόπαια, η οποία από το 2012 και μετά (τα τελευταία οκτώ χρόνια δηλαδή) είναι μια από αυτές που κινούνται στο Top-8.
Όσοι έχουν κοντή μνήμη μπορεί να μείνουν στα έξι ευρωπαϊκά. Ομάδες όπως η Μπενετόν Τρεβίζο, παλιότερα η Τρέισερ Μιλάνο, οι δύο Μπολόνιες, είχαν τεράστια ιστορία, αλλά τώρα δεν είναι στον ευρωπαϊκό χάρτη. Βλέπετε, η ιστορία δεν μετράει, αν δεν αποτελεί μπούσουλα για το… σήμερα και το… αύριο.
Τι θα χάσει η ηγετική ομάδα της Ευρωλίγκας αν φύγει ο Παναθηναϊκός; Σχεδόν τίποτα. Το ότι είναι πρώτη ομάδα σε εισιτήρια είναι σχεδόν αδιάφορο για την παρέα του Μπερτομέου, που δεν στηρίζει την ύπαρξή της στα εισιτήρια που κόβονται. Αν (για παράδειγμα) τη θέση του Παναθηναϊκού έπαιρνε η Μπάγερν Μονάχου, θα είχαν έναν τεράστιο οργανισμό, θα πουλούσαν ακριβότερα τα τηλεοπτικά δικαιώματα και θα είχαν 5-6.000 σε κάθε αγώνα.
Υ.Γ.: Αποτελεί πάντως εντυπωσιακά οξύμωρο σχήμα να αποδοκιμάζει όλο το «Νίκος Γκάλης» την Ευρωλίγκα κι αμέσως μετά να τραγουδά «Μπολόνια, Παρίσι, εσύ μου έχεις χαρίσει αστέρια πολλά…»!
Υ.Γ.1: Ο καλύτερος δημοσιογράφος δεν γνωρίζει ούτε το 10% του μπάσκετ που γνωρίζει ο χειρότερος προπονητής, αλλά αν μπορούσα να καταλάβω τι σκέφτονταν ο Πέδρο Μαρτίνεθ θα ένιωθα πνευματικά γεμάτος. Όχι για να μην λέμε για τους Έλληνες προπονητές. Πάντως, καλοδεχούμενη η πλημμύρα του…
