Με 10 νίκες σε 14 αγώνες ο Παναθηναϊκός μοιάζει να είναι ένα από τα αφεντικά της Ευρωλίγκας. Κι επειδή εμείς έχουμε υποχρέωση να μην μετράμε μόνο το αποτέλεσμα, αλλά να αναλύουμε τον τρόπο και τις συνθήκες, πλέον μπορούμε να πούμε ότι έχουμε ασφαλές δείγμα (όχι μόνο αγώνων) για να τον εντάξουμε στις ομάδες πρώτης γραμμής.
Η νίκη στο Βελιγράδι δεν είναι ούτε η πλέον καθοριστική, ούτε η σημαντικότερη, αλλά έχει σημαντική σημειολογία. Ο Παναθηναϊκός απέδειξε (δις) ότι έχει τη δυνατότητα να απορροφά και προβλήματα. Μέχρι πρότινος δεν είχε καμία απουσία, τώρα όμως μετρά 2/2 δίχως τον ηγέτη του (Νικ Καλάθης).
Ο Παναθηναϊκός επένδυσε σε κάτι για το οποίο δεν φημίζεται: Στην άμυνά του. Όταν η κούραση που προκλήθηκε από το ανελέητο πρεσάρισμα των Σέρβων «χάλασε» το μυαλό των «πράσινων», ήταν η άμυνα που απαγόρευσε στο «τριφύλλι» να… μαραθεί. Κι αν θέλετε να το δείτε και με αριθμητική παράσταση, στα τελευταία πέντε λεπτά οι παίκτες του Τσάβι Πασκουάλ πέτυχαν μόλις πέντε πόντους, όλους με βολές, εκ των οποίων τους τρεις επειδή τους έστειλαν οι αντίπαλοι στη γραμμή των βολών.
Ο Παναθηναϊκός μοιάζει να κερδίζει τον Μάρκους Ντένμον, που αίφνης φωνάζει «παρών». Βεβαίως, οι αναμετρήσεις που εμφανίζεται είναι πολύ λιγότερες σε σχέση με αυτές που είναι αόρατος, όμως για δύο συνεχόμενα παιχνίδια δικαιολογεί το… ζεστό νερό που ξοδεύει στο ντους, μετά τη λήξη τους.
Ο Παναθηναϊκός έχει φέτος έναν Γκιστ, ο οποίος έχει βαλθεί να κάνει τους φίλους του να ξεχάσουν τον Μάικ Μπατίστ. Δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ότι θα τον… εκθρονίσει, όμως κάνει απίθανη σεζόν κι έχει ένα στοιχείο που ελάχιστοι Αμερικανοί διαθέτουν: Σε κάνει να αναρωτιέσαι πού είναι πιο χρήσιμος, στην άμυνα ή στην επίθεση;
Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να μην έχει κανέναν αξιόπιστο σέντερ μαζί με τον Γκιστ. Ο Ζακ Όγκαστ βλέπει τα ματς από προνομιακή θέση, δίχως όμως να έχει συμμετοχή κι ο Ίαν Βουγιούκας παίζει «τόσο όσο». Θα αντέξει ο «Γκιστάκης» ως το Μάιο να παίζει στα… κόκκινα;
Το 10/14 ίσως να φωνάζει ότι ο Παναθηναϊκός δικαιούται να έχει άλλον έναν αξιόπιστο ψηλό. Όχι πρώτης γραμμής, αλλά να μπορεί να πατήσει παρκέ για 7-10 λεπτά, να μην «αδειάσει» ο Γκιστ. Ειδικά φέτος που ο Κρις Σίνγκλεντον, δίχως να είναι κακός, δεν κάνει τα περσινά… όργια.
Το παράδειγμα του Λούκας Λεκαβίτσιους, ο οποίος κράτησε τα μπόσικα όταν υπήρξε ανάγκη, ίσως αποτελεί οδηγό για το τι πρέπει να κάνουν οι «πράσινοι». Γιατί μπορεί να ισχύει το «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει», αλλά αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι «ομάδα που κερδίζει δεν ενισχύεται».
