Η ΑΕΚ, μετά και τη νίκη επί της Εστουντιάντες, είναι μαζί με τον Ολυμπιακό οι μοναδικές ελληνικές ομάδες, που κυνηγούν όλους τους στόχους. Ακόμα και τους… ανομολόγητους! Διεκδικεί την πρόκριση στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ, κυνηγά έναν τίτλο (βρίσκεται στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας) και συνεχίζει στο πρωτάθλημα, περιμένοντας τη στιγμή της κρίσης, που δεν είναι άλλη από τα πλέι οφ.
Ενδεχομένως σε οποιοδήποτε άλλο σωματείο αυτού του βεληνεκούς, είχαν καταμετρηθεί δύο νίκες επί των δύο “μεγάλων” (η αναφορά έχει να κάνει στα μπάτζετ κυρίως, όχι στο μέγεθος του σωματείου), μια -τη λες και “ιστορική”- πρόκριση στον τελικό και δεν είχε χαθεί το ευρωπαϊκό τρένο, αν δεν πετούσαν από τη χαρά τους, τουλάχιστον θα είχαν πολλούς λόγους να χαμογελούν.
Θα τα καταφέρουν και στην “Ένωση”, αρκεί να μπορέσουν να κάνουν δύο πράγματα: Να αντιληφθούν πως στο άθλημά μας υπάρχουν δύο αποτελέσματα (νίκη και ήττα) και να διαψεύσουν τον Ντράγκαν Σάκοτα, που με τη σοφία της ηλικίας (βιολογικής και μπασκετικής) υποστήριξε πως οι προπονητές χωρίζονται σε αυτούς που έχουν απολυθεί και αυτούς που θα απολυθούν.
Η ΑΕΚ δεν έχει λόγους για τόση γκρίνια, όση καταγράφηκε το τελευταίο διάστημα (ου μην από την αρχή του χρόνου). Όπως κάθε ομάδα που… αλλάζει δέρμα, χρειάζεται τον χρόνο της, πόσο μάλλον όταν ο παίκτης που κάνει τη διαφορά (και γι’ αυτό αποκτήθηκε, άλλωστε) ήρθε με σημαντική καθυστέρηση, αφενός λόγω της παρατεταμένης παρουσίας του στην Κίνα (ρίσκο που δέχθηκαν να πάρουν), αφετέρου λόγω τραυματισμού.
Ο Μάνι Χάρις ανέβασε επίπεδο την ΑΕΚ, αλλά ακόμα και τώρα θέλει χρόνο για να συνυπάρξει με τους υπόλοιπους (κυρίως με τον Γκριν), ο Τζέιμς θέλει τον δικό του χρόνο, ο Καββαδάς είναι εμφανώς ανέτοιμος (και θα είναι για κανένα 20ήμερο ακόμα).
Υπάρχει μια λέξη, που είναι κι η λέξη κλειδί για την ΑΕΚ (κι όχι μόνο): ΥΠΟΜΟΝΗ! Είναι ίσως το μοναδικό που στερούμαστε ως λαός, που έχουμε μάθει να μεγεθύνουμε τις επιτυχίες, να αποδεικνύουμε ότι είμαστε γνήσια τέκνα του Αισχύλου, δραματοποιώντας κάθε ήττα, αναμενόμενη ή μη, ενοχλητική (ποια δεν είναι;), έχουσα βαρύτητα, ή όχι.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία αδικήθηκε ένας πολλά υποσχόμενος νέος προπονητής (αυτό δεν αλλάζει), όμως είναι κρίμα να αδικηθεί συνολικά η προσπάθεια. Η ΑΕΚ μπορεί να φέρει κάτι νέο στο μπάσκετ, να γίνει τρίτος πόλος έλξης, αρκεί να αποδεχθούν όλοι πως δεν μπορούν να ανεβούν από το ισόγειο στο ρετιρέ, χωρίς να κοπιάσουν, χωρίς να ιδρώσουν κι ενδεχομένως χωρίς να γλιστρήσουν στις σκάλες.
Αν ο Μάκης Αγγελόπουλος θέλει να προστατεύσει την επένδυση -όχι μόνο τη χρηματική, αλλά την ψυχική, την επένδυση σε χρόνο κι όνειρα- δεν έχει παρά να γράψει σε ένα χαρτί (λευκό χαρτί, χωρίς άλλες σημειώσεις), ότι η φετινή χρονιά είναι απριόρι πετυχημένη κι αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο από Σάββατο σε Τρίτη κι από Κυριακή σε Τετάρτη.
Όσο οι παράγοντες (κυρίως) κι όλοι εμείς κοιτάζουμε τη μικρή εικόνα, θα χάνουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε μια μεγάλη, πολύ πιο όμορφη. Κι όσο καθένας εξ ημών, με πρώτο το συνάφι μας, νιώθουμε κριτές στο “Ελλάδα έχεις ταλέντο”, με εμμονή στο να πατάμε το “Χ” ανά δύο δευτερόλεπτα, θα χάσουμε πολλά ταλέντα…
