Κεντρική Αρθρογράφοι Λαζαρίδης Το ποντίκι που βρυχάται

Το ποντίκι που βρυχάται

tsagronis takis vasilakopoulos george

lazaridis miltosΓια να παιχτεί ένα παιχνίδι μπάσκετ χρειάζονται, δύο έως είκοσι τέσσερις παίκτες, προπονητές -όταν απαιτείται συγκρότηση ομάδας-, διαιτητές και γραμματεία. Στις παραπάνω προϋποθέσεις για να διεξαχθεί ένας αγώνας, δεν υπάρχει πουθενά η έννοια παράγοντας.

Οι παράγοντες μπαίνουν στον κύκλο ζωής, όταν απαιτείται οργάνωση πρωταθλημάτων, διευθέτηση διαφορών μεταξύ των σωματείων και τήρησης των συμφωνημένων κανονισμών με πνεύμα ισονομίας, η θωράκιση του χώρου από νομοθετικές παρεμβάσεις που απειλούν τη συνοχή και τη φυσιογνωμία του, αλλά κυρίως για τη δημιουργία βιώσιμου κλίματος, ώστε να γίνει δυνατή η εξασφάλιση των αναγκαίων πόρων για τη λειτουργία του αθλήματος.

Ο καθένας από τους εμπλεκομένους παράγοντες πρέπει να κριθεί με βάση την ικανοποίηση των παραπάνω λόγων, που δικαιολογούν την παρουσία του, όχι με άσχετα κριτήρια, όπως πχ τα αποτελέσματα των Εθνικών ομάδων, όταν μάλιστα δεν αντανακλούν το γενικότερο επίπεδο του αθλήματος.

Η ΕΟΚ, με επιδέξιο -αλήθεια- επικοινωνιακό τρόπο, κατάφερε να θεωρείται επιτυχημένη με τη μεγιστοποίηση των επιτυχιών των Εθνικών ομάδων και την υποβάθμιση των αποτυχιών, την στιγμή που η ΕΠΟ με τα ίδια δεδομένα (Ευρωπαϊκό 2004) κρίθηκε αποτυχημένη (ορθά), λόγω της κατάστασης που επικρατεί στο ποδόσφαιρο.

Αν αποσυνδέσουμε την πορεία των Εθνικών ομάδων από τα κριτήρια επιτυχίας ή αποτυχίας της Ομοσπονδίας, θα διαπιστώσουμε ότι στο πεδίο ευθύνης της έχουμε το απόλυτο μηδέν.

Την ΕΟΚ τη συναντάμε ως πρωταγωνιστή, στο επίκεντρο κάθε διχασμού σε Ελλάδα κι Ευρώπη, τον δε πρόεδρο της με την ιδιότητα του ΓΓΑ, αντί να θωρακίσει τον χώρο με νομοθετικές πρωτοβουλίες, να στρίβει το μαχαίρι στην πληγή, αναπτύσσοντας θεωρίες περί χωρισμού των δύο κόσμων.

Οι τελευταίες εξελίξεις με την Εθνική ομάδα και οι ανεκδιήγητοι χειρισμοί από την Ομοσπονδία, έδειξαν έλλειψη επαφής με τα πραγματικά ζητούμενα και τις σταθερές του αθλήματος, που δικαιολογεί την επίγευση της αποτυχίας, που με αποκλειστική τους ευθύνης, γευτήκαμε.

Ουδέν κακό αμιγές καλού

Αν από τις δέκα βολές είχαμε βάλει τις έξι με τη Ρωσία (ποσοστό που δεν το λες εξαιρετικό) θα περνάγαμε στην τετράδα και θα μιλάγαμε για τεράστια επιτυχία, που θα εμπόδιζε το σπάσιμο του αποστήματος και θα σκέπαζε τα κακώς κείμενα. Η αξιολόγηση ενός έργου δεν μπορεί να βασίζεται σε έξι χαμένες ελεύθερες βολές, ούτε φυσικά η επιτυχία σε έξι εύστοχες ελεύθερες βολές.

Η δημιουργία εχθρών είναι το ξεχωριστό ταλέντο της ΕΟΚ, με τη μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά ξεπέρασε τα όρια της γραφικότητας, γιατί -αφού εξαντλήθηκε ο κατάλογος των πιθανών εχθρών- στράφηκε εναντίων του ιδίου του αθλήματος. Όταν διακωμωδείται ο καθοριστικός ρόλος του προπονητή, ευθεία βολή στην καρδιά του αθλήματος είναι.

Δηλώσεις του τύπου “παίκτες έχουμε“, υπονοώντας τι να κάνουμε τον προπονητή, που στην συνέχεια γίνεται υποτιμητικά “αυτούς έχουμε“, μπορεί να είναι ανεκτές όταν διευθύνεις μπακαλοταβέρνα, αλλά όχι Ομοσπονδία.

Ο προπονητής δεν είναι υπάλληλος της ομοσπονδίας, ή του σωματείου, αλλά συνεργάτης, στην ικανότητα του οποίου επενδύεις για τη συγκρότηση και τη διεύθυνση της ομάδας, με μοναδική ασφαλιστική δικλείδα την έγνοια του για τη διαφύλαξη της φήμης και του κύρους του. Μετατρέποντας τον σε… συνάδελφο τον παικτών, δεν μπορείς να ζητάς ευθύνες από κανέναν εκτός από τον εαυτό σου.

Ελπίζω να αντιλήφθηκαν ότι η ομάδα που συγκροτήθηκε από προπονητή (Σλοβενία) κατέκτησε το πανευρωπαϊκό.

Όταν εμφανίζεις την Εθνική ομάδα σαν “ο Γιάννης και κάτι άλλοι“, σημαίνει ότι δεν έχεις ιδέα του υλικού που διαχειρίζεσαι, αλλά και ότι αγνοείς τον παράγοντα ψυχολογία, που είναι και ο βασικότερος, φορτίζοντας αφενός υπερβολικά τον αθλητή, καθιστώντας τον υπεύθυνο για την επιτυχία αλλά και την αποτυχία, και αφετέρου υποβαθμίζεις όλους τους άλλους.

Στο αγωνιστικό μπριτζ όλοι οι παίκτες διαγωνίζονται με την ίδια μοιρασιά φύλλων, για να εκτιμηθεί η δεξιότητα τους. Με αυτή τη μοιρασιά παικτών κάποιοι έχουν κατακτήσει τίτλους και παίξει τελικούς, στο ανώτατο επίπεδο.

Ίσως είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που η συμμετοχή στην Εθνική ομάδα αντιμετωπίζεται με όρους πολιτικής επιστράτευσης, που προσβάλει την εκούσια και ανιδιοτελή προσφορά των αθλητών, γιατί μετατρέπει την τιμή σε αναγκαστική υποχρέωση, που η άρνηση της επισύρει κυρώσεις.

Δεν έχει γίνει αντιληπτό, από κάποιους πατριδοκάπηλους, ότι το μπάσκετ είναι σπορ, που δεν μπορεί να λύσει κανένα κοινωνικό πρόβλημα.

Ακόμα και πρώτοι να βγαίναμε, ούτε ο ΕΝΦΙΑ θα καταργείτο, ούτε θα βγαίναμε από τα μνημόνια, ούτε φυσικά η “εθνική υπερηφάνεια” εξαρτάται από το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Και οι φίλαθλοι της Ισλανδίας εθνικά υπερήφανοι αισθάνονται, για τους δικούς τους λόγους.

Η ανεύθυνη και ανόητη αντιμετώπιση της περίπτωσης του Γιάννη, από τους συνήθεις υπόπτους της ΕΟΚ (έχουμε ξαναπεί ότι η σκέψη δεν είναι το δυνατό τους σημείο), έδωσε αφενός την αφορμή ώστε οι Νέο Χαζοί να εκκενώσουν τον βόθρο της ψυχής τους, και αφετέρου δημιούργησε αδιέξοδα, στη μελλοντική αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων, χωρίς τον κίνδυνο κατάφωρων αδικιών και άνισης μεταχείρισης, όσων έχουν την ατυχία να αγωνίζονται στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Οι θεωρίες συνωμοσίας που επινόησαν, μας κάνουν να σκεφτόμαστε με τρόμο, ότι αν αντιμετωπίζαμε περιπτώσεις απουσιών σαν της Σερβίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας, θα έπρεπε να κηρύξουμε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τις έρευνες να αναλάμβανε η αντιτρομοκρατική υπηρεσία.

Συνωμοσία με αριθμό πρωτοκόλλου δεν νοείται, κοινοποίηση λέγεται.

Από τις 3 Αυγούστου με επιστολή τους οι Μπακς προς στην ΕΟΚ, απαγόρευαν τη χρησιμοποίηση του Γιάννη σε αθλητικές δραστηριότητες, λόγω τραυματισμού, μέχρι νεοτέρας, η οποία σε συνδυασμό με την επαγγελματική του υποχρέωση στην Κίνα, που αντιδεοντολογικά έγινε αποδεκτή, έχανε το μεγαλύτερο μέρος της προετοιμασίας.

Δεν υπάρχει σοβαρός αθλητικός οργανισμός που με αυτά τα δεδομένα δεν θα απάλλασσε τον Γιάννη από την υποχρέωση της συμμετοχής στην ομάδα, χωρίς τιμωρητική διάθεση, έχοντας κατά νου ότι ο Γιάννης είναι μια υπόθεση 10-12 ετών, προστατεύοντας τη μεγάλη σχέση του με το κοινό, αλλά και περιφρουρώντας το κύρος και την προσπάθεια των υπολοίπων αξιόλογων παικτών και τη συνοχή της ομάδας.

Επισημαίνεται η στροφή στην αναβάθμιση του ΝΒΑ, από ζωολογικό κήπο με “μαϊμούδες που πηδάνε“, κατά δήλωση του προέδρου, στη μοναδική μας ελπίδα.

Η κρίση πανικού που δημιούργησε στους διοικούντες η αναγκαστική αποχή του αθλητή, τους οδήγησε σε μια σειρά από ακατανόητες ενέργειες.

Ο Γ.Γ. της ΕΟΚ, σε μια προσπάθεια εκτελωνισμού ανοησίας, μας κατήγγειλε (ως εκφωνητής) την ύπαρξη συνωμοσίας από τη μεριά των Μπακς, που εμμέσως πλην σαφώς εμπλέκει και τον Γιάννη, κηρύσσοντας ανένδοτο που θυμίζει επανέκδοση της ταινίας “το ποντίκι που βρυχάται” κι απομακρύνει την ελπίδα της διεκδίκησης του τίτλου του σοβαρού αθλητικού οργανισμού.

Με ύφος, τουλάχιστον, ομότιμου καθηγητή της ιατρικής, ανακοίνωσε ότι οι τομογραφίες είναι καθαρές και δεν υπάρχει τραυματισμός, αδιαφορώντας αν ο προπονητής έχει επιβεβαιώσει την ύπαρξη ευρήματος, ο γιατρός της ομάδας έχει μεταφέρει τα αποτελέσματα στον γιατρό των Μπακς κι ελπίζω να έχουν συναποφασίσει για την ενδεδειγμένη αντιμετώπιση.

Σε μια χώρα όπου ο καθένας έχει ακράδαντη άποψη, από τη σύνθεση της ομάδας μέχρι το επιχειρησιακό σχέδιο της πυροσβεστικής για τη δασοπυρόσβεση, ακούγεται λογικό ένας συνταξιούχος υπάλληλος του ΟΤΕ να αποφαίνεται για ευρήματα στις τομογραφίες.

Ήταν καθαρές” απεφάνθη ο Γ.Γ., που προφανώς του διέφυγε ότι με αυτό το σκεπτικό θα έπρεπε να αρχίζει η εισήγηση για τιμωρία του αθλητή, σύμφωνα με τον νόμο, που δεν δέχεται καμία άλλη δικαιολογία πέραν του τραυματισμού. Σε αυτό το σημείο διαπιστώνεις ότι η λογική παίρνει εκδίκηση.

Υπάρχει κανείς που να επιθυμεί την τιμωρία του Γιάννη; Πιστεύω πως όχι.

Η μη εφαρμογή του απαράδεκτου νόμου, τον καθιστά ανεφάρμοστο, καθώς μόνο άνιση μεταχείριση μπορεί να δημιουργήσει η εφαρμογή του σε μελλοντικές καταστάσεις, όπου θα εμπλέκονται αθλητές του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού.

Θα ήμασταν αφελείς, αν πιστεύαμε ότι το δεδικασμένο, που δημιούργησε η αποδοχή ότι οι επαγγελματικές υποχρεώσεις, τόσο του Γιάννη αλλά και του ίδιου του προέδρου της Ομοσπονδίας, είναι ικανός λόγος αποχής, δεσμεύει την ΕΟΚ στις μελλοντικές της αποφάσεις. Το βιογραφικό της ΕΟΚ βρίθει αυθαιρεσιών, αδικιών και έλλειψης λογικών συνειρμών.

Η εξευτελιστική απάντηση της FIBA στην καταγγελία της ΕΟΚ για την περίπτωση του Γιάννη, “δεν είναι δα κι ελληνική τραγωδία“, δημιούργησε την εντύπωση ότι έχει επίγνωση της αδυναμίας παρέμβασης της. Η απόφαση, όμως, των περίφημων παραθύρων και των ενεργειών που αποφάσισαν να ακολουθήσουν ώστε να τα επιβάλουν, ως προσπάθεια να αποκτήσουν κάποιο ρόλο, ήρθε να διαλύσει την παραπάνω εντύπωση.

Το διοικείν συνδέεται άμεσα με το προβλέπειν

Τι μπορεί να συμβεί με την άρνηση των σωματείων να συμμετάσχουν οι αθλητές της Ευρωλίγκας στην Εθνική ομάδα στη μέση των αγωνιστικών υποχρεώσεων;

  • Να αυξηθεί το κύμα αποχωρήσεων κατά τα πρότυπα Διαμαντίδη Σπανούλη.
  • Να αποχωρήσουν οι ομάδες από τα εθνικά πρωταθλήματα.
  • Να συγκροτηθούν οι ομάδες με παίκτες που δεν θα εμπίπτουν στη δικαιοδοσία Εθνικών ομάδων (ξένοι, κοινοτικοί).

Είναι δυνατόν να μην έχουν ληφθεί υπόψη οι παραπάνω ενέργειες, που κάθε άλλο υπέρ της ενίσχυσης του θεσμού λειτουργούν, ενώ συγχρόνως πλήττονται κι αλλοιώνονται τα εθνικά πρωταθλήματα;

Η ULEB δημιουργήθηκε για να λύσει τα οικονομικά προβλήματα των ομάδων κι ομολογουμένως δεν έχει καταφέρει εντυπωσιακά αποτελέσματα, όταν η ομάδα που θα κατακτήσει το πρωτάθλημα θα αποκομίσει 1.500.000 ευρώ, όσα δηλαδή θα εισπράξει μια μεσαία ομάδα ποδοσφαίρου στο απαξιωμένο ελληνικό πρωτάθλημα.

Κατά συνέπεια ο τρόπος αντιμετώπισης της δεν είναι άλλος από την προσφορά πολύ μεγαλυτέρων οικονομικών ανταλλαγμάτων, τα οποία να αντανακλούν την πραγματική διείσδυση του μπάσκετ στο κοινό της Ευρώπης, που αυτή την στιγμή η σχέση με το ποδόσφαιρο δείχνει να είναι 40.000.000 προς 1.500.000 ευρώ.

Τι μας δείχνει, αν είναι όντως αυτή; Ότι η FIBA, που είναι επιφορτισμένη με τη διάδοση του αθλήματος, έχει αποτύχει παταγωδώς κι ότι η όλη διαμάχη είναι “περί όνου σκιάς“.

Καθώς φαίνεται, ο κορσές του αστικού μύθου, περί προσφοράς Βασιλακόπουλου άρχισε να στενεύει επικίνδυνα, σε σημείο ασφυξίας από απουσία άδηλης αναπνοής, όπως μαρτυρά η γενικευμένη απαίτηση για αλλαγή και τερματισμό του καθεστώτος της καμαρίλας και της ίντριγκας.

Βλέποντας τον Νίκο Γκάλη στην τελετή εισόδου στο Hall of Fame, αθλητή με υπαρκτή προσφορά στο άθλημα, μας ήρθε αυθόρμητα στο νου η φράση του Χαρίλαου Τρικούπη: “Ανθ’ ημών Γουλιμής“.

Υ.Γ.: Περιμένουμε τις προαναγγελίες για αποκάλυψη αυτών που προσπάθησαν να επιβάλουν προπονητή και των “συνταρακτικών” στοιχείων για υπόθεση Αντετοκούμπο

Περισσότερα σχετικά άρθρα
Περισσότερα από Μίλτος Λαζαρίδης
Περισσότερα σε Λαζαρίδης

Δειτε επισης

Η «κόκκινη» παρακάμερα από τη Stark Arena (vid)

Η παρακάμερα του Ολυμπιακού κατέγραψε όσα έγιναν στο Βελιγράδι. Ο Ολυμπιακός πήγε στο Βελι…