Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα από τότε που ολοκληρώθηκε η ξέφρενη πορεία της Εθνικής Γυναικών στην Πράγα. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την… Άνοιξη της Πράγας, θεωρώντας πως αυτή η επιτυχία (γιατί πρόκειται περί τεράστιας επιτυχίας) θα έδινε το έναυσμα για την αναδιοργάνωση και την εκτόξευση του γυναικείου μπάσκετ στη χώρα μας.
Οι πρωταγωνιστές γυρνούν από κανάλι σε κανάλι, από εκπομπή σε εκπομπή, μέχρι και σε… πρωινάδικα. Όλοι -και πρώτα απ’ όλους οι ίδιες οι παίκτριες και ο Κώστας Κεραμιδάς– γνωρίζουν πως σε λίγο τα φώτα θα χαμηλώσουν, ο… θρίαμβος θα ξεφτίσει, το θέμα δεν θα πουλά και θα επιστρέψουν στην καθημερινότητα, στην κανονικότητά τους.
Τι θα έχει μείνει; Τίποτα. Λίγες θύμισες, λίγο παραπάνω αναγνωρισιμότητα, σε λίγο καιρό θα λέμε “βρε πού την ξέρω αυτή;“, οι πιο θαρραλέοι θα ρωτούν “έχετε εμφανιστεί στην τηλεόραση;“… Είναι πεσιμιστική σκέψη, αλλά -δυστυχώς- πραγματική. Κι αυτό γιατί η επιτυχία δεν αρκεί για να ανάψει το φιτίλι.
Ελάχιστοι ασχολούνται με το γυναικείο μπάσκετ. Ακόμα λιγότεροι με τα προβλήματά του. Προβλήματα συμπεριφοράς, που έχουν εκδιώξει κορίτσια και κορίτσια, που έχουν κάνει γονείς να σκέφτονται και δεύτερη, και τρίτη φορά, πριν στείλουν τις κόρες τους να παίξουν μπάσκετ. Προβλήματα που κανείς δεν προσπάθησε να διορθώσει, συμπεριφορές αποκλίνουσες, που ανθούν σε ένα ιδιόμορφο γκέτο. Αλλά ας μην πάμε τόσο βαθιά…
Στα ρηχά, υπάρχει κανείς που περιμένει από την οικεία Ομοσπονδία και την Πολιτεία να πιάσουν την άκρη του νήματος και να μετατρέψουν την επιτυχία σε εφαλτήριο για την ανάπτυξη του αθλήματος;
Γνωρίζετε πόσες γυναίκες έχουν εκλεγεί τα τελευταία 20 χρόνια στην ΕΟΚ; Αν ναι, στείλτε μας τα ονόματά τους. Τίποτα δεν είναι τυχαίο και αποκομμένο. Πόσες πρώην παίκτριες βρέθηκαν σε υψηλόβαθμες θέσεις, πόσο αξιοποιήθηκε η εμπειρία αθλητριών του χθες; Ακόμα και η προσφώνηση της Εβίνας Μάλτση ως “θηλυκός Γκάλης” είναι ύβρις προς την Άννυ Κωνσταντινίδου (εκείνη είχε… καθιερωθεί ως “θηλυκός Γκάλης”) κι ένδειξη άγνοιας του παρελθόντος.
Μπορεί κάποιος να πει “σταματήστε την γκρίνια. Μια επιτυχία θέλαμε για να αναδειχθεί το άθλημα“. Θα συμφωνούσαμε μαζί του, θα χαμογελούσαμε πλατιά, αν δεν υπήρχε η πείρα του παρελθόντος. Βλέπετε, όταν ο Αθηναϊκός κατέκτησε τον ευρωπαϊκό τίτλο, όταν μπήκε στο βιβλίο Γκίνες, με ρεκόρ νικών, η Λολίτα Λύμουρα ήταν στα… ντουζένια της.
Τότε ήταν τρίτη-τέταρτη στην ιεραρχία, ου μην και πιο κάτω. Στην Πράγα ήταν το δεύτερο πλέι μέικερ της Εθνικής, ου μην και πρώτη. Βλέπετε, η προηγούμενη επιτυχία όχι μόνο δεν άνοιξε ορίζοντες και λεωφόρους, αλλά οι συντελεστές της -πλην κάποιων παικτριών- είτε έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους (Νίκος Χαρδαλιάς), ή εργάζονται μόνιμα στο εξωτερικό (Τζώρτης Δικαιουλάκος).
Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι άνθρωποι να γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει στο γυναικείο μπάσκετ. Ένας εξ αυτών ο Μιχάλης Κυριακάκης. Άλλοι 2-3, μετρημένοι στα δάχτυλα ενός χεριού, που όμως κανείς δεν ρωτά να μάθει τι πρέπει να γίνει, ώστε η επιτυχία να μην είναι παρένθεση, τυχαίο γεγονός, μια ηλιαχτίδα στη βαρυχειμωνιά του γυναικείου (κάτι σαν) μπάσκετ στη χώρα μας.
* Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας “Live Sport“.
kogas1010@gmail.com
