Στα 32 του, ο Ντάρκο Μίλισιτς είναι πλέον αγρότης, με τον ίδιο να δίνει μια αποκαλυπτική συνέντευξη για όλα. Πριν από 15 χρόνια είχε επιλεγεί από τους Πίστονς στο No2 του draft, ωστόσο η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη.
Αναλυτικά μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της συνέντευξης του:
Για τη νοοτροπία του όταν πήγε στο ΝΒΑ: “Θα έκανα πολλά πράγματα διαφορετικά τώρα. Είναι αλήθεια πως βρέθηκα σε μία ομάδα που προσπαθούσε να κερδίσει ένα δαχτυλίδι, κάτι που σπάνια τυχαίνει σ’ ένα Νο.2, αλλά στο τέλος όλοι ψάχναμε για δικαιολογίες. Θα μπορούσα να πω πως δε μου δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία, αλλά αυτό θα ‘ταν απλώς δικαιολογία. Είναι στο χέρι ενός νεαρού παίκτη ν’ αποδείξει τι αξίζει, να δουλέψει σκληρά και να περιμένει την ευκαιρία του. Η προσέγγισή μου ήταν εντελώς διαφορετική. Ως Νο.2 προερχόμενο απ’ την Ευρώπη, νόμιζα πως ήμουν Θεόσταλτος, έτσι έμπλεκα σε καβγάδες, μεθούσα πριν απ’ τις προπονήσεις, έφτυνα τον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα έφτυνα τον εαυτό μου. Είχα προβλήματα με όλους κι αυτό είχε ως συνέπεια να παίζω για τον εαυτό μου και μόνο. Στόχος μου δεν ήταν να ικανοποιήσω τους άλλους, αλλά το “εγώ” μου. Έτσι σκεφτόμουν απέναντι στον Ντάνκαν ή στον Γκασόλ.
Μετά υποτίθεται πως θα έπρεπε να παίξω πολύ καλύτερα απέναντι σ’ έναν σέντερ 10 φορές πιο αδύναμο, επειδή αυτό ήθελαν από εμένα, αλλά δεν ήμουν έτοιμος ή διατεθειμένος να ιδρώσω γι’ αυτό. Επομένως ναι, εγώ ήμουν το πρόβλημα. Αυτή η αρχική δυσαρέσκεια ήταν που πιθανότατα με οδήγησε στο ν’ αρχίσω να μισώ και να μην απολαμβάνω το παιχνίδι. Υπήρχαν καταστάσεις όπου είχα σκοράρει ήδη 20 πόντους, αλλά στο μυαλό μου σκεφτόμουν “πότε θα τελειώσει επιτέλους αυτό το παιχνίδι, άντε, ας τελειώνουμε να πάμε σπίτια μας”. Έπρεπε απλώς να ικανοποιήσω το “εγώ” μου. Ούτε που νοιαζόμουν τι θα γινόταν την επόμενη εβδομάδα. Όλη η προσέγγιση απ’ όταν ήρθα στις ΗΠΑ ήταν λάθος. Θα μπορούσα να πω πως ήμουν νέος τότε, αλλά μόνος μου επέλεξα να πάω εκεί και προφανώς δεν ήμουν προετοιμασμένος για ό,τι απαιτούσε η λίγκα από εμένα».
Για την εμπειρία του ΝΒΑ: “Μόνο η σύζυγός μου ξέρει πόσες πολλές φορές ήθελα να μαζέψω τα πράγματά μου και να πάω σπίτι μου. Το να παίζεις στο ΝΒΑ είναι ένα όνειρο για την πλειονότητα των παικτών και όλοι πρέπει να παλέψουν για να το πετύχουν. Όμως αν δεν μπορείς συνηθίσεις την ατμόσφαιρα στην οποία ζεις, θα περνάς άσχημα, τόσο ως παίκτης, όσο και ως άνθρωπος. Ο τρόπος ζωής δεν με βόλευε καθόλου, είμαι κοινωνικός τύπος και μου αρέσει να βγαίνω έξω. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στις ΗΠΑ, είναι απλώς να πηγαίνεις στη δουλειά και από εκεί στο σπίτι. Θα σε δω στην προπόνηση, στο αεροπλάνο, στο πούλμαν, στο γυμναστήριο και αυτό είναι όλο. Ζεις παιχνίδι με παιχνίδι, ξενοδοχείο με ξενοδοχείο”.
Για τη ζωή του σήμερα: “Έχω πάρει 40 κιλά από τότε που σταμάτησα, τώρα είμαι 150. Δουλεύω στη φάρμα μου και απολαμβάνω τη διαδικασία. Περπατάω ανάμεσα στα χωράφια μου και παρακολουθώ τη διαδικασία, κάτι που με κάνει πολύ χαρούμενο. Είμαι ακόμα άπειρος σε αυτό κι έτσι μου αρέσει να μαθαίνω, επιζητώ την καθοδήγηση, πάω σε σεμινάρια. Έχω δημιουργήσει την δική μου ειρήνη στο μυαλό μου και το απολαμβάνω. Πάντα υπάρχουν προβλήματα όπως σε οποιαδήποτε δουλειά, όμως το προτιμώ από το να χτίζω ουρανοξύστες στην πόλη γιατί αλλιώς θα αυτοκτονούσα. Θεωρώ ότι είναι η πλέον θετική ιστορία από όλα αυτά, η παραγωγή φαγητού και το φαγητό είναι το μέλλον από κάθε άποψη”.
Παράλληλα, ρωτήθηκε για την προοπτική που έχει ο νέος ταλαντούχος Σέρβος σέντερ, Νίκολα Γιόκιτς που παίζει στους Νάγκετς: «Ακούω να τον συγκρίνουν με τον Ντίβατς και το καταλαβαίνω απ’ τη στιγμή που ο Ντίβατς είναι θρύλος για εμάς. Αλλά δε συμφωνώ. Αν θυμάμαι καλά, ο Ντίβατς σκόραρε γύρω στους 11 πόντους, ενώ ο Γιόκιτς μπορεί να ξεπεράσει τους 25, αν συνεχίσει έτσι. Έχει πιο απαλό χέρι κι είναι καλύτερος στο να βρίσκει λύσεις ανάμεσα από πολλά κορμιά. Ο Ντίβατς ήταν κλασικός σέντερ, ενώ ο Γιόκιτς σκοράρει floaters και κάνει πράγματα που συνήθως κάνουν οι σμολ φόργουορντ. Για εμένα είναι περισσότερο σαν τον Νοβίτσκι“.
Αλλά και για το αν μπορεί ο Μίλος Τεόντοσιτς να αγωνιστεί στο ΝΒΑ: “Ο Τεόντοσιτς μπορεί εύκολα να γίνει ό,τι ο Γιόκιτς, αλλά κι ό,τι ο Μπιέλιτσα ή ο Μαριάνοβιτς. Δε νομίζω πως είναι σωματικά έτοιμος για το ΝΒΑ. Είναι απίστευτος πόιντ γκαρντ, η πάσα του είναι εντυπωσιακή και βλέπει πράγματα που άλλοι δε μπορούν. Έχει και σπουδαίο σουτ και τιμωρεί τους αντιπάλους πίσω απ’ τη γραμμή του τριπόντου. Αλλά τα πόιντ γκαρντ στο ΝΒΑ είναι “τέρατα”. Το ‘χω δει ξανά και ξανά, παίκτες όπως ο Τεόντοσιτς να πέφτουν θύματα… bullying από άλλα πόιντ γκαρντ. Κι αυτό γιατί παίκτες όπως ο Ουέστμπρουκ είναι “τέρατα”. Πνευματικά είναι έτοιμος να παίξει όπου θέλει, αλλά δεν έχει ό,τι απαιτείται σωματικά».
