Όταν όλα δείχνουν να στραβώνουν, τότε επιστρέφεις στα… βασικά σου ένστικτα. Γυρνάς στην κοιτίδα σου, αναζητείς το DNA σου. Κι αν ο Ολυμπιακός έχει πετύχει κάτι όλα αυτά τα χρόνια στην Ευρωλίγκα (και δεν τα λες λίγα), το έχει πετύχει χάρη στην άμυνά του. Όταν, λοιπόν, όλα έμοιαζαν να στραβώνουν, εκεί θα γύριζε.
Στραπατσαρισμένος από την ήττα από την Αρμάνι (είδατε πόσο ρόλο παίζει η ψυχολογία, από την εμφάνιση των Ιταλών στη Μαδρίτη), χωρίς τον Γιώργο Πρίντεζη και με το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό να ακολουθεί, έπρεπε να υπερβούν ένα… αγκάθι.
Οι Γερμανοί μετρούσαν τρεις συνεχόμενες νίκες και θα έχαναν όχι γιατί θα τους τρέλαινε ο Ολυμπιακός με το μπάσκετ του, αλλά γιατί θα τους… τσάκιζε στην άμυνα.
Είναι στιγμές που οι “ερυθρόλευκοι” το κάνουν να μοιάζει τόσο εύκολο, το να κατεβάσουν τον γενικό. Η παρουσία του Παπανικολάου, σε συνδυασμό με την ικανότητα του Μπιρτς στο above the rim παιχνίδι, διαμορφώνουν δεδομένα. Όχι πως δεν υπάρχουν κενά (ο Λοτζέσκι δεν πέτυχε τον… λήγοντα στα αμυντικά του καθήκοντα), αλλά υπάρχει πάθος και στοχοπροσήλωση.
Ο αποψινός Ολυμπιακός δεν ήταν οπτασία, ήταν όμως ομάδα με το “Ο” κεφαλαίο, που ξέρει τι θέλει, πώς θα το πάρει και πώς θα καλύψει τις όποιες απουσίες. Ομάδα που ξέρει να δουλεύει στις δύο πλευρές του γηπέδου.
Αν υπάρχει “μια εικόνα, χίλιες λέξεις” είναι η βουτιά του Σπανούλη για μια διεκδικούμενη μπάλα στο ξεκίνημα. Λίγο αργότερα τον ακολούθησε ο Ιωάννης Παπαπέτρου. Τι διαφορετικό μπορούσε να κάνει;
Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε ιδιαίτερα. Ο Ολυμπιακός όσο παίζει σκυλίσια άμυνα θα είναι στο κόλπο. Όποτε πάει να πάρει με αέρα και άνεση τη νίκη, θα βλέπει το… φάντασμα της όπερας να ανεβαίνει στη σκάλα του Μιλάνου.
Υ.Γ.: Από τις χειρότερες διαιτησίες η αποψινή. “Φρου, φρου” και καταστροφή ρυθμού κι ενέργειας. Αν είναι έτσι να το πάμε στα πέναλτι. Άσχετο αν αυτό, στη συγκεκριμένη φάση, με τον συγκεκριμένο αντίπαλο και τις συγκεκριμένες συνθήκες, βόλευε τον Ολυμπιακό.
kogas1010@gmail.com
