Ας ξεκινήσουμε από τα απλά: Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να κριθεί για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Δίχως τον Ματ Λοτζέσκι και τον Πάτρικ Γιανγκ, με τον Βασίλη Σπανούλη να παίζει 9.38” και μετά να φεύγει για να υποβληθεί σε μαγνητική τομογραφία στον προσαγωγό, με τον Βαγγέλη Μάντζαρη να παίζει με ένεση και τον Κώστα Παπανικολάου να φορτώνεται από νωρίς με τρία φάουλ, είχε απολέσει το αξιόμαχο. Συνυπολογίστε πως κατέβηκε με 11 παίκτες, εκ των οποίων ο Γιάννης Αθηναίου ανέτοιμος, έχοντας σημαντικό διάστημα απουσίας.
Με αυτά τα δεδομένα, η μπάλα ήταν στην πλευρά του Παναθηναϊκού, ο οποίος έκανε εξαιρετική εκκίνηση στο… τέταρτο δεκάλεπτο και απείλησε με ανάκτηση αβαντάζ (έφτασε μέχρι το +16, στο 63-47), αλλά χωρίς πραγματικά να απειλήσει τον “αιώνιο” αντίπαλο. Ξόδεψε τρία δεκάλεπτα (στο πρώτο, μάλιστα, βρέθηκε να χάνει με οκτώ πόντους διαφορά), για να μπει βαθιά στο παιχνίδι. Αλλά μήπως κι αυτό το έκανε με σχέδιο;
Στα δικά μου μάτια δεν ισχύει το ρηθέν “το αποτέλεσμα μετράει“. Πόσο μάλλον όταν κυνηγάς στην ουσία δύο αποτελέσματα. Η προσέγγιση που έχει στο παιχνίδι ο Παναθηναϊκός, απέχει από αυτή που θα περίμενε κανείς. Διαθέτει εξαιρετικές μονάδες, με πρώτο και καλύτερο τον Κέι Σι Ρίβερς, τον Κρις Σίνγκλεντον, αλλά δεν διαθέτει πειστικό πλάνο.
Ξεκίνησε στην πεντάδα ο Χαραλαμπόπουλος, που μετά πάρκαρε στον πάγκο. Σε σχέση με προηγούμενες εμφανίσεις του δεν ήταν κακός, το αντίθετο. Ο Νικ Καλάθης ήταν κακός, αλλά τα 8.32″ συμμετοχής του είναι λίγα. Αυτά, όμως, ανήκουν στη δικαιοδοσία απόφασης του κόουτς Πασκουάλ.
Η επιλογή “τρίποντο ή θάνατος” δεν παρέχει την παραμικρή ασφάλεια. Οι “πράσινοι” ξεκίνησαν με 0/6, δεν πτοήθηκαν, πήγαν στα 6/8 επόμενα, για να κλείσουν το ημίχρονο με 6/19 και τον αγώνα με 12/31. Συμπέρασμα: Μπει – δεν μπει, αυτός είναι ο τρόπος έκφρασης κι ο… Θεός να βάλει το χέρι του.
Ο Παναθηναϊκός δεν σημάδεψε τα μις ματς απ, δεν χτύπησε στις αδυναμίες, ούτε όταν φορτώθηκε με τρία φάουλ στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου ο Μάντζαρης. Ακόμα κι όταν βρέθηκε στο +16 (με την κλασική συνταγή του “σουτάρω γιατί μπορώ”), ο Πασκουάλ δεν απάντησε στην κίνηση του Σφαιρόπουλου να βάλει τον Μιλουτίνοφ, να περάσει την μπάλα στο “ζωγραφιστό” και να ρίξει τον ρυθμό, μαζί με τη διαφορά.
Χωρίς τον Καλάθη ο Παναθηναϊκός παίζει χωρίς μυαλό, καθώς ο Τζέιμς ούτε είναι πόιντ γκαρντ, ούτε πρόκειται να γίνει. Το μόνο που κρατά από τις συναντήσεις με τον “αιώνιο” αντίπαλο είναι το ότι ο Ρίβερς είναι ασταμάτητος, παίζει άνευ αντιπάλου κι εξελίσσεται σε παράγοντα του αγώνα. Πιο εύκολα, πάντως, μοιάζει ότι θα βρει ο Ολυμπιακός λύσεις σε αυτό το πρόβλημα, παρά ότι ο Παναθηναϊκός θα σταματήσει να παίζει… κατσικίσιο μπάσκετ.
kogas1010@gmail.com
