Εντάξει, άσπρισαν τα μαλλιά, ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του, αλλά ακόμα -στα 59– έχει εκείνο το βλέμμα, το διαπεραστικό και σίγουρο και το αφοπλιστικό χαμόγελο. Μια τούρτα, μια φωτογραφία κι οι αναμνήσεις επιστρέφουν. Τότε που τον πρωτοείδαμε, τότε που αρχίσαμε να αγαπάμε το μπάσκετ. Τότε που όλα άλλαξαν.
Τα έχουν πει όλα για τον Νίκο Γκάλη, όμως ο Μιχάλης Μυτακίδης, “στου αιώνα το φευγιό” έγραψε το -κατά τη γνώμη μου- πιο πετυχημένο: “Άντε πες του για μπάσκετ αφού δεν πρόλαβε τον Γκάλη, θα νομίζει τώρα η μπάλα ότι είναι πιο μεγάλη“.
Χρόνια πολλά και πάλι Νίκο Γκάλη!…
