“Τίποτε δεν δίνει σ’ έναν φοβισμένο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από το φόβο ενός άλλου” έγραψε ο στοχαστής και (πάντα) ανένταχτος αριστερός Ουμπέρτο Έκο. Και μάλλον δίκιο έχει…
Δεν είμαι στο μυαλό τού Ηλία Καφφέ, αλλά αν είχα ξαφνικά απέναντί μου όλο το σύστημα, αν άνθρωποι που με στήριξαν (και τους στήριξα) έβγαιναν από το παιχνίδι επειδή δεν άντεχαν στην πίεση, αν στεκόμουν μόνος απέναντι σε όλους (προσωπικά το έχω βιώσει), θα ένιωθα φόβο. Έντονο φόβο. Παίρνει, όμως, κουράγιο από τον τρόμο των άλλων…
Από χθες κυκλοφόρησε (χάρη σε μας) η είδηση ότι ο Αντιεισαγγελέας, Γιώργος Λαΐνης, κάλεσε έξι ανθρώπους από τον χώρο του μπάσκετ και της διαιτησίας να καταθέσουν για την “εγκληματική οργάνωση“. Η είδηση γράφτηκε κι έχουν περάσει 24 ώρες.
Ένας δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του, όταν διαβάσει μια είδηση (η συγκεκριμένη έγινε πρωτοσέλιδη αναφορά και σε δύο αθλητικές εφημερίδες, πέρα από την ηλεκτρονική διασπορά της), σπεύδει να διαπιστώσει αν αληθεύει. Αν όχι, είτε αδιαφορεί, είτε κατακεραυνώνει αυτόν που διασπείρει ψευδείς ειδήσεις. Περιμένουμε έστω έναν να τολμήσει να το πράξει, αλλά φυσικά δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί όλοι γνωρίζουν πως αυτά που γράψαμε είναι πέρα για πέρα αληθή.
Από τη στιγμή που ισχύει τότε κρίνει, με το δικό του δημοσιογραφικό κριτήριο, αν πρέπει να ασχοληθεί. Αναρωτιέμαι υπάρχει έστω ένας (μη δημοσιογράφος) ανάμεσά σας που θεωρεί ανάξιο λόγου την απαρχή έρευνας για την “εγκληματική οργάνωση” στο μπάσκετ; Αλήθεια, σε site που βγήκαν με τη σημαία της “αλήθειας” κι έχουν συχνά πυκνά πρώτο θέμα την “εγκληματική οργάνωση” στο ποδόσφαιρο, πώς είναι δυνατόν να περνά αδιάφορη η “εγκληματική οργάνωση” στο μπάσκετ;
Το ζήτημα, λοιπόν, είναι αν έχουμε τόσο κακούς (κάκιστους) δημοσιογράφους, ή αν φοβούνται να γράψουν ειδήσεις. Αν και προσωπικά δεν τους εκτιμώ κατ’ ελάχιστο, αν και θεωρώ ότι η παρουσία τους απαξιώνει τον χώρο μας, θεωρώ δεδομένο ότι δεν είναι τόσο κακοί “δημοσιογράφοι”. Δεν είναι δημοσιογράφοι, αλλά δεν είναι και ηλίθιοι. Ξέρουν να ξεχωρίσουν το αυτονόητο.
Τρομαγμένοι είναι. Κατά το κοινώς λεγόμενο “χεσμένοι“. Φοβούνται να γράψουν και το γιατί είναι πρόδηλο. Δεν πρόκειται ποτέ να βγουν στη δημοσιότητα οι λίστες από τα τσάρτερ της χαράς, όμως -μεταξύ μας, τουλάχιστον- όλοι γνωρίζουμε. Φοβούνται, είναι τρομοκρατημένοι, γι’ αυτό και θεωρούν (αφού δεν έχουν κάτι πειστικό να γράψουν για να κάνουν χαρούμενο το αφεντικό τους) ότι “θάβοντας” την είδηση, θα είναι αθώοι του αίματος.
- Αυτός ο τρόμος είναι που δίνει δύναμη στον Καφφέ. Κι όχι μόνο σε αυτόν, αλλά σε όσους εναντιώθηκαν σ’ ένα σάπιο σύστημα, που καθημερινά σαπίζει περισσότερο.
- Αυτός ο τρόμος είναι που όχι μόνο δίνει κουράγιο, αλλά κάνει όσους βρέθηκαν απέναντι να είναι σίγουροι για τον τελικό νικητή.
Γιατί πλέον δεν είναι ζητούμενο η πτώση, αλλά να βγουν στη φόρα όλα όσα οι χεσμένοι αυλικοί επιχειρούν να θάψουν.
kogas1010@gmail.com
