Είδαμε άλλον Παναθηναϊκό… χθες. Τον Παναθηναϊκό που μπορεί να πάει ψηλά, που δεν έχει ταβάνι. Τον Παναθηναϊκό που ονειρεύονται οι οπαδοί του, τον Παναθηναϊκό που μπορεί να βρεθεί στο Βερολίνο. Κι αυτή η εμφάνιση, ο τρόπος με τον οποίο νίκησε την Μπαρτσελόνα, έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που βλέπαμε στις… κακές βραδιές: Ότι μια ομάδα δεν έχει μέλλον αν δεν έχει “1” και “5“.
Ο Παναθηναϊκός είχε σε καταπληκτική βραδιά τον Μίροσλαβ Ραντούλιτσα. Αυτός είναι παίκτης του… ενός εκατομμυρίου κι όχι ο Σέρβος με τις αργές επιστροφές, τα γρήγορα (κι εν πολλοίς ανόητα) φάουλ. Περί της ικανότητάς του στην επίθεση ποτέ δεν τέθηκε θέμα.
Βεβαίως, όλα αυτά τα έκανε ο Ραντούλιτσα έχοντας απέναντί του έναν εξίσου αργό, ου μην και πιο αργό από αυτόν παίκτη, όμως ας μην ξεχνάμε πόσες… “κηδείες” έχει κάνει στην καριέρα του ο Τόμιτς. Δεν είναι, δα, κανένας παίκτης της σειράς. Βεβαίως και συνάντησε δυσκολίες απέναντι στον κινητικό Λαουάλ, όμως εντέλει ο Ραντούλιτσα ήταν αυτός που θέλει ο Παναθηναϊκός.
Οι “πράσινοι“, πέραν της σταθερά ποιοτικής προσφοράς του Νικ Καλάθη, είχαν χθες κι έναν Δημήτρη Διαμαντίδη από τα παλιά. Έναν “3D“, ο οποίος -με εξαίρεση δύο λάθη στο τέλος της τρίτης περιόδου, που έβαλαν ξανά τους “μπλαουγκράνα” στο παιχνίδι- ήταν ηγέτης στην επίθεση, αποφασιστικός, που πήρε (και κυρίως έβαλε) το “μεγάλο σουτ“.
Η εξαιρετική εμφάνιση του Παναθηναϊκού έρχεται απέναντι σε μια ομάδα από αυτές που λες ότι εξ ορισμού είναι διεκδικήτριες του φάιναλ φορ. Ως εκ τούτου έχει μεγαλύτερη αξία και ενδιαφέρον ως προς την ανάλυσή της. Και παρότι οι 86 πόντοι δεν αποτελούν… αμυντικό παράσημο, η αμυντική λειτουργία της ομάδας του Σάσα Τζόρτζεβιτς ήταν πολύ καλή, σαφώς καλύτερη από προηγούμενους ευρωπαϊκούς αγώνες, με υποδεέστερους αντιπάλους.
Ένα επιπλέον στοιχείο ήταν ότι το “τριφύλλι” έδειχνε πιο… γεμάτο από ποτέ. Όχι πως ο Γιάνκοβιτς, ή ο Παππάς είχαν σημαντική επίδραση στο παιχνίδι, όχι πως ο Κούζμιτς έφτασε σε στάνταρ προηγούμενων εμφανίσεων, όμως όλοι μαζί και οι 10 που αγωνίστηκαν έδειξαν εικόνα ομάδας που μπορεί και ροτέισον να κάνει (χωρίς να χάνει μεγάλο κομμάτι από τη δυναμικότητά της), και να αντέξει στην πίεση, στην κούραση, στη φθορά των φάουλ.
Άλλαξε η εικόνα αφότου εξασφαλίστηκε η πρόκριση, άρα έφυγε το άγχος; Κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά. Όπως και να ‘χει, νίκες -αλλά κυρίως εμφανίσεις- σαν αυτή, απέναντι σε ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα, “χτίζουν” την αυτοπεποίθηση μιας ομάδας.
Υ.Γ.: Επειδή μου αρέσει να λέω τα πράγματα όπως τα βλέπω, όσο διαφωνώ (ακόμα και σ’ αυτό το παιχνίδι) με τον τρόπο που διαχειρίζεται ο Τζόρτζεβιτς τους “μικρούς” (και κυρίως τον Χαραλαμπόπουλο), όσο κι αν πιστεύω ότι είναι λάθος να μην πάρει μικρό χρόνο συμμετοχής, σ’ ένα παιχνίδι σαν αυτό, τόσο μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο επανεντάσσει στην ομάδα τον Νίκο Παππά.
kogas1010@gmail.com
