Είναι απλά ένα αθλητικό επίτευγμα; Είναι μια διάκριση; Είναι, σε τελική ανάλυση, η καταμέτρηση των τριπόντων, που έγειρε την πλάστιγγα προς την πλευρά μας; Αν αυτό νομίζετε, τότε δεν συντρέχουν λόγοι να πανηγυρίσουμε την επιτυχία των εκπληκτικών (εντός κι εκτός τεσσάρων γραμμών) διεθνών εφήβων. Όμως, ΟΧΙ! Είναι η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει, η Ελλάδα που θέλουμε.
Σε περιόδους κρίσης το ελληνικό μπάσκετ δεν ήταν δυνατό να μείνει αλώβητο. Είχε τις επιλογές του. Ο εύκολος δρόμος να μειωθεί το κόστος μιας ομάδας είναι να γεμίσει με παίκτες από την αγορά του εξωτερικού. Μεγαλύτερη αγορά, άρα μεγαλύτερη προσφορά εργασίας, άρα χαμηλότερες τιμές. Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις πως αντιμετωπίζεται το πλάγιο pick & roll, για να το αντιληφθείς.
Άλλωστε, αυτό δεν έκαναν οι παράγοντες του ποδοσφαίρου; Ένας Έλληνας παίκτης στην 11άδα (σταθερά από τη μέση και κάτω) κι οι άλλοι καραβιές από χώρες της Αφρικής. Παιδιά ενός κατώτερου Θεού, που με διαβατήριο την μπάλα με τις βούλες και συστατική επιστολή από την Ελλάδα, ψάχνουν την τύχη τους στα ποδοσφαιρικά παζάρια (ενίοτε και σκλαβοπάζαρα).
Οι παίκτες (του ΠΣΑΚ της ανυπακοής, όχι του σημερινού ευνουχισμένου) αντιστάθηκαν και επέβαλλαν την παρουσία έξι Ελλήνων στη 12άδα. Γι’ αυτόν τον λόγο και για κάποιους άλλους, εξίσου σημαντικούς, ΥΠΟΧΡΕΩΣΑΝ τα ΜΑΤ να τους βγάλουν σηκωτούς από το γήπεδο (το σπίτι τους, δηλαδή), αλλά νίκησαν.
Άλλες ΚΑΕ υποχρεώθηκαν, άλλες πίστεψαν στο πλάνο και οι ομάδες γέμισαν με πιτσιρίκια. Παιδιά που δεν παίζουν απλά, αλλά… σηκώνουν το βάρος της φανέλας. Όταν έχεις παίξει απέναντι στον Τεόντοσιτς, στη Μόσχα, σε ηλικία 16 ετών (όπως ο Μιχάλης Λούντζης), έχει… σπάσει η χολή σου.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης επέλεξε πρώτη μεταγραφή το 2012 τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Έπεισε τον Γιώργο Παπαγιάννη να μην φύγει στις ΗΠΑ. Κι ο Παναθηναϊκός μπήκε στη λογική των “μικρών“, κάτι που έκανε νωρίτερα ο Ολυμπιακός (με Μάντζαρη, Σλούκα, Παπανικολάου κι όχι μόνο) και που συνεχίζει με την κάθοδο του Κεραμέα. Κάτι που κάνει η νέα ΑΕΚ, με τον Μωραΐτη, τον Δίπλαρο (στη φωτογραφία), το Περιστέρι (σύμφυτο της ύπαρξής του), το Αιγάλεω (στα 13 του ο Βασιλάκης έκανε τα πρώτα… ανδρικά του βήματα) και άλλοι.
Η ανάγκη μετατράπηκε σε επιλογή και οι έχοντες την ευθύνη αντιστάθηκαν στην εύκολη λύση των φτηνών Αμερικανών (και όχι μόνο). Η επένδυση σε νεαρούς παίκτες έχει δεδομένο κόστος και ενδεχόμενο αποτέλεσμα. Όμως, πήραν το ρίσκο ακόμα και διοικήσεις που μπορούσαν να αγοράσουν αξιοπρεπείς αθλητές από το εξωτερικό. Κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος (για να τα λέμε, και να τα γράφουμε όλα) δημόσια έθεσε το θέμα, όταν ένιωσε ότι ο προπονητής του (Ιβάνοβιτς) δεν ακολούθησε το πλάνο.
Η Ελλάδα που επιμένει δικαιώνεται. Την ώρα που ο Φετφατζίδης ψάχνει την τύχη του στα Εμιράτα (αν δεν κάνω λάθος), ο Παπανικολάου μεγαλουργεί στο ΝΒΑ, ο Σλούκας ανοίγει τα φτερά του στη Φενέρμπαχτσε, ο Περπέρογλου έγινε μέλος της οικογένειας της Μπαρτσελόνα και πάει λέγοντας. Γιατί, όποιος επιμένει νικά.
Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει, αλλά και η Ελλάδα που κερδίζει. Γιατί δεν έτυχε μια φορά (όπως στο ποδόσφαιρο), γιατί δεν ήταν μια… ξαφνική νεροποντή. Κάθε χρόνο, είτε σε συλλογικό επίπεδο, είτε σε εθνικό, είμαστε ζηλωτές της κορυφής. Το μπάσκετ από το 1987 έως σήμερα είναι ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ, απέναντι σε μεγαλύτερες αγορές, σε πλουσιότερους αντιπάλους, σε υπερδυνάμεις.
Στο μπάσκετ έχει αναπτυχθεί μεθοδολογία, έχει αποκωδικοποιηθεί ο κώδικας, έχει μπει το νερό στο αυλάκι. Αν δεν είσαι μέρος του συνόλου, δεν μπορείς να το αντιληφθείς. Πρέπει να το ζήσεις, να δεις τη δουλειά προπονητών του παιδικού, να μιλήσεις με ανθρώπους που δουλεύουν σε τοπικό –ερασιτεχνικό- επίπεδο, να δεις τη φλόγα και το πάθος στα μάτια τους, για να καταλάβεις γιατί κάνουμε πλάκα στους Ευρωπαίους, στους πλούσιους Ρώσους, ακόμα και στους Αμερικανούς, που ακόμα θυμούνται τη “σφαλιάρα” από την παρέα των Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Κακιούζη, Σχορτσιανίτη…
Αυτό που ψάχνουμε ως κοινωνία, υπάρχει στο ελληνικό μπάσκετ. Το αντίδοτο στην κρίση, η απάντηση στους Ευρωπαίους, κρύβεται στα πορτοκαλί υπόγεια, στις μασονικές μας στοές. Μελετήστε το και λύστε τα προβλήματα. Κάντε τις μετατροπές, ανακαλύψτε τη μεθοδολογία, βρείτε τη φόρμουλα.
Αντί επιλόγου: Το μπάσκετ αντιστέκεται ακόμα και στην τάση των νέων παιδιών (ανησυχητική στο έπακρο) να αυξάνουν επικίνδυνα το βάρος τους, μέσω της κακής διατροφής τους. Τα ελληνόπουλα είναι υπέρβαρα, αθλούνται λιγότερο, γεγονός που θα έχει επιπτώσεις στη ζωή τους στο μέλλον.
Στο μπάσκετ έχουμε νικήσει και αυτή τη μάχη (ζωής). Δημιουργούμε παιδιά με ισορροπία, με σώμα υγιές, αλλά και με νου, καθώς δεν είναι εύκολο να θυμάται ένας παίκτης 20-25 συστήματα (σε υψηλό επίπεδο το νούμερο είναι διπλάσιο), αν δεν δουλέψει με το μυαλό του…
kogas1010@gmail.com
