Από νωρίς (σε αντίθεση με εκείνους που πληρώνονται όχι για να γράφουν, αλλά για να μην γράφουν) αναδείξαμε το θέμα με την Εθνική Γυναικών. Κι ακόμα δεν τα έχουμε γράψει όλα, έχει και συνέχεια. Μην νομίζετε ότι εξαντλήθηκαν όλα σε ένα κείμενο. Ήρθαν οι ίδιες οι διεθνείς, χωρίς κραυγές, χωρίς υστερίες, με επίπεδο, να αναδείξουν την ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ και ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ της EOK. Οι δηλώσεις τους on camera δεν χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης. Τα λένε όλα.
Δεν έχει νόημα να αναμασάμε τα ίδια. Το μήνυμα εστάλη από τις παίκτριες, οι οποίες έδιωξαν κακήν κακώς τους εκπροσώπους της ΕΟΚ, αυτούς που είχαν τη φαεινή ιδέα να πάνε να τις υποδεχθούν (να βγάλουν και καμία σέλφι). Τώρα, τον λόγο έχει ο πρόεδρος. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος οφείλει να πάρει θέση, όχι μόνο για το θέμα, αλλά για το πώς λειτουργεί η Ομοσπονδία.
Τα πράγματα είναι απλά: Αν οι παίκτριες λένε ψέματα, ακόμα κι αν είναι λανθασμένη (ως προς την υπερβολή) η εκτίμησή τους, πρέπει να τιμωρηθούν. Δεν μπορούν να καταφέρονται κατά της υπερκείμενης αρχής.
Να το πω, όπως το νιώθω: Αν εγώ ένιωθα ότι έχω κάνει το χρέος μου απέναντι στην Εθνική και γενικότερα στο γυναικείο μπάσκετ, θα έπαιρνα κεφάλια.
Αν πάλι τα κορίτσια λένε αλήθεια (που και πάλι λίγα λένε), το λιγότερο που είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να κάνει ο κ. Βασιλακόπουλος, είναι να ζητήσει μια παραίτηση. Τουλάχιστον μία. Γιατί, διάολε, κάποιος δεν έκανε καλά τη δουλειά του. Κι όχι μόνο για τη διαφορά των 15 πόντων, αλλά και για την αδιαφορία που βίωσαν από την αρχή της προετοιμασίας τους οι διεθνείς μας.
Είχαν την ατυχία να γίνεται σε… άγονη γραμμή το Ευρωμπάσκετ. Πού να τρέχεις τώρα σε Ρουμανία και Ουγγαρία. Να ήταν στην Ισπανία, ή στην Ιταλία, να ήταν σε κοσμοπολίτικα μέρη, τότε θα βλέπατε ενδιαφέρον και πάθος. Γιατί οι Εθνικές λειτουργούν για τους Ομοσπονδιακούς ως τουριστικοί πράκτορες, ως το διαβατήριο για δωρεάν (φυσικά) διακοπές πολυτελείας.
Ρωτήστε στο Αλντεμάρ στη Σκαφιδιά, μεταξύ Πύργου και Αμαλιάδας, πόσο ενδιαφέρον έδειχναν οι παράγοντες της ΕΟΚ, οσάκις γίνονταν μια διοργάνωση στην περιοχή. Κι έγιναν αρκετές και σημαντικές, γιατί το ξενοδοχείο είναι απολαυστικό και πανάκριβο. Καταλαβαινόμαστε…
Υπάρχει ένας που πιστεύει ότι θα εμφανιστεί και θα πάρει θέση ο Γιώργος Βασιλακόπουλος; Αλίμονο. Ο Τηλέμαχος (τηλέ = μακριά) του ελληνικού μπάσκετ θα εξαφανιστεί στη Χαλκίδα και θα εμφανιστεί στην επόμενη επιτυχία κάποιας Εθνικής.
Αυτός είναι ο φάρος κύριε Κοντονή; Αν ήταν έτσι οι φάροι, ο Τιτανικός θα ήταν βαρκάδα με τη Βουγιουκλάκη, μπροστά στα ναυάγια που θα δημιουργούσε η… ευεργετική τους δράση. Την επόμενη φορά που θα θελήσετε να εκτεθείτε, βουτήξτε τη γλώσσα σας στη μελάνη του μυαλού σας. Α, κι αυτός που σας έδωσε την ιδέα να μιλήσετε περί “φάρου“, καλό είναι να απομακρυνθεί (όποιος κι αν είναι) γιατί σας οδηγεί σε γκάφες ολκής. Σας εκθέτει.
Κάποτε, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος ήταν ο ισχυρός άνδρας (χωρίς εισαγωγικά) του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τώρα είναι ένας τρομαγμένος σεβάσμιος (με όλη τη σημασία της λέξης) άνθρωπος τρίτης ηλικίας, που ζει με τις ανασφάλειες του. Φοβάται να επιβάλλει την τάξη και στον οίκο του, γιατί ξέρει πως όποιον και αν επιπλήξει, μπορεί να τον βρει απέναντί του.
Αυτός που κάποτε προκαλούσε δέος, τώρα είναι φοβισμένος κι άβουλος.
