Η εικόνα ήταν συνολικά καλή. Ευχαριστήθηκε ο κόσμος το παιχνίδι, χειροκρότησε την ομάδα (δικαίως), απόλαυσε ένα ντέρμπι βγαλμένο από τα παλιά. Κι αν κρίνουμε από αυτούς που το… έκριναν (Ναβάρο και Χουέρτας, παρότι κορυφαίος ήταν ο Πλάις), ήταν απ’ τα παλιά. Μόνο που η φετινή Μπαρτσελόνα δεν έχει σχέση με την ομάδα του παρελθόντος. Όχι σε αυτή τη φάση…
Το ερώτημα είναι αν πρέπει να σταθούμε στην εικόνα (που ήταν εξαιρετική), ή στο γεγονός πως όσο κι αν πάλευε φάνηκε πως δεν έφτανε. Κι από τη στιγμή που δεν φτάνει αυτήν την Μπαρτσελόνα, που όλοι συνομολογούν (και τα αποτελέσματα) ότι δεν είναι στο καλύτερο φεγγάρι της, πρέπει να συμφωνήσουμε στο πόσο ψηλά μπορεί να τοποθετηθεί ο πήχης.
Η δεύτερη θέση μοιάζει πλέον να είναι πολύ μακριά, από τη στιγμή που οι Καταλανοί έχουν κερδίσει δύο φορές τον Παναθηναϊκό. Βεβαίως και γίνονται ανατροπές, όμως πρέπει να έχουμε συναίσθηση των δεδομένων και να αναλύουμε βάσει λογικής. Άλλο τί θα θέλαμε (για Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό) κι άλλο τί λέει η απλή αριθμητική ανάλυση των δεδομένων.
Κακό είναι και το πρόγραμμα, καθώς τα εντός έδρας ματς μοιάζουν να είναι πιο δύσκολα από τα εκτός, που όμως ο Παναθηναϊκός ως τώρα εμφανίζεται πολύ πιο αδύναμος απ’ ό,τι στο ΟΑΚΑ. Έτσι το ματς με τη Ζαλγκίρις στο Κάουνας, που προηγείται εκείνου με τη Ρεάλ στο ΟΑΚΑ, έχει στην ταμπέλα ένα μεγάλο ΠΡΕΠΕΙ. Κι αυτό το “πρέπει” είναι για να μην μιλάμε για τον “τελικό” με την Άλμπα, πολλώ δε μάλλον με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι.
Η αλήθεια είναι πως ο Παναθηναϊκός παίζει καλύτερα στις τελευταίες αγωνιστικές, αλλά -για την ώρα- δεν φτάνει αυτό για να πάρει νίκες, που θα “κλειδώσουν” την πρόκριση. Μια πρόκριση που είναι επί ξηρού ακμής. Τουλάχιστον μέχρι να υπάρξει η νίκη (έστω μία), που θα δώσει μεγαλύτερη ηρεμία. Κι αυτό θα έχει ως επακόλουθο να λυθούν τα χέρια των παικτών του Ιβάνοβιτς, που αν δεν περάσουν από το Κάουνας, θα κουβαλήσουν “βαρύ φορτίο“, όχι τόσο απέναντι στη Ρεάλ, όσο στη συνέχεια.
Κανείς δεν πίστευε ότι θα είναι εύκολο, ο Παναθηναϊκός έτσι κι αλλιώς είναι πετυχημένος φτάνοντας ως εδώ, αλλά παράλληλα είναι ανθρώπινο να θέλεις να πάρεις ό,τι βρεθεί στον δρόμο σου. Κι αν τον δρόμο δεν τον βρίσκεις, πρέπει να τον… δημιουργήσεις. Για την ώρα, ο δρόμος δεν είναι ούτε κλειστός, αλλά ούτε κι ορθάνοιχτος. Τα πάντα είναι ανοιχτά, εκτός από την πρόκριση με πλεονέκτημα έδρας. Αυτό πλέον μοιάζει περισσότερο ως μαθηματική δυνατότητα και λιγότερο ως εφικτός στόχος.
kogas@ebasket.gr
