Υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία αναγκαζόμαστε να κάνουμε. Πόσο μάλλον όταν ηγείσαι μιας ομοσπονδίας, οπότε οι συνθήκες και οι στιγμές επιβάλλουν κάποιες σχέσεις, που -κατά τα άλλα- θα τις απέφευγες, όπως ο διάολος το λιβάνι. Είναι στιγμές που ένας πρόεδρος οφείλει να σφίξει χέρια και να χαμογελάσει σε ανθρώπους, που δεν θα φιλοξενούσε ποτέ στο σαλόνι του, που δεν θα καλούσε στη γιορτή του.
Όλα αυτά είναι απλά και κατανοητά, ειδικά σε ανθρώπους που κουβαλάνε κάποια χρόνια στην πλάτη. Υπάρχει, όμως, και μια φράση που μπήκε στη ζωή μας ως “πολιτικός όρος“. Οι περιβόητες… κόκκινες γραμμές. Κι επειδή προσπάθησα να ωραιοποιήσω όσο μπορούσα την ιστορία (εξ ου κι ο δημοσιογραφικά απαράδεκτος μεγάλος πρόλογος), μπαίνω στην ουσία.
Περίμενα (λέμε τώρα) πολλά από τον πρόεδρο της ΕΟΚ, αλλά να τον δω να εκθειάζει τον Αχιλλέα Μπέο, δεν το περίμενα. Όχι πως μου έχει κάνει κάτι ο δήμαρχος του Βόλου, όχι πως τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά δεν είναι από αυτούς που θαυμάζω (φαντάζομαι κι οι περισσότεροι από εσάς), κρίνοντας -και μόνο- από το πέρασμά του από τον χώρο του αθλητισμού.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος υποτίθεται ότι έχει άποψη για τον χώρο του αθλητισμού, ότι μιλά (κατά καιρούς) για αθλητικό κίνημα, για το κακό που κάνει ο επαγγελματισμός (το να το λέει ο πλέον επαγγελματίας παράγοντας αγγίζει τα όρια της ειρωνείας) στον χώρο του αθλητισμού κτλ. Αλήθεια, ο Αχιλλέας Μπέος που ακριβώς εντάσσεται στον αθλητικό χάρτη του Βασιλακόπουλου;
Αντιλαμβάνομαι την υποχρέωση του προέδρου της ΕΟΚ να δείξει φιλικός προς τον δήμαρχο του Βόλου. Όλα όσα είπε (για την οικονομία του χρόνου και του χώρου, δεν τα επαναλαμβάνω) με ξεπερνούν. Θα έγραφα “τον εκθέτουν“, αλλά αυτό έχει πάψει προ πολλού να τον απασχολεί. Δεν κινδυνεύει να εκτεθεί περισσότερο. Απλά, θαρρώ, ότι απογοητεύει καθημερινά όσους πίστευαν σε αυτόν, όσοι θεωρούσαν πως ακόμα είναι πιστός σε αρχές και έχει τις δικές του… κόκκινες γραμμές.
Όσο για μένα, απολαμβάνω αυτή τη φωτογραφία. Να τη βάλει σε περίοπτη θέση στο άλμπουμ με τις ιστορικές στιγμές του…
