Να, λοιπόν, που έφτασα στις παρυφές των 50, για να δω αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα. Γιατί από χθες, έχουμε αριστερή κυβέρνηση. Ή μάλλον: Έχουμε αριστερή κυβέρνηση; Φτάνει μια σκηνοθετημένη και με αρκετές δόσεις λαϊκισμού επίσκεψη στο σκοπευτήριο της Καισαριανής κι η εμφάνιση χωρίς γραβάτα στο Προεδρικό Μέγαρο, για να νιώσουμε ότι το τρένο (έγινε της… πολιτικής μόδας) έστριψε αριστερόστροφα; Όχι, κατηγορηματικά ΟΧΙ.
Ποτέ δεν έκρυψα την πολιτική μου ταυτότητα, γιατί θέλω ο μεταξύ μας διάλογος να είναι ειλικρινής. Κινούμενος αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ, νιώθω άβολα όχι γιατί δεν ορκίστηκε παρουσία των δεσποτάδων, ούτε γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να τελειώσουν τα αποθέματα χαρτιού υγείας στο διπλανό σούπερ μάρκετ.
Άλλωστε στον… αγώνα ταχύτητας ανάμεσα στα χαρτιά υγείας και στα ευρώ, πιθανότατα στους περισσότερους εξ ημών πρώτα θα τελειώσουν τα ευρώ, που τείνουν να έχουν αξία κωλόχαρτου, οσάκις επιχειρούμε να ψωνίσουμε με μισθούς στους οποίους έχει επέλθει κούρεμα ανάλογο του Νόμου 4.000 (του 1958, ψηφισμένος από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμνλή περί τεντιμποϊσμού), αγαθά που η τιμή τους μένει αναλλοίωτη στον χρόνο.
Μεγαλύτερη ανησυχία έχω για το αν θα υπάρξει πραγματικά αριστερή κυβέρνηση, με ουμανισμό, σεβασμό στη λαϊκή κυριαρχία και μια σειρά από καινοτόμες αλλαγές στην καθημερινότητά μας, ή αν θα ζήσουμε μια ουτοπία, που θα καταλήξει με το επιμύθιο “ίδιοι είσαστε κι εσείς“.
Προσωπικά ΔΕΝ ψήφισα τον Αλέξη Τσίπρα, γιατί ΔΕΝ πείστηκα, άρα μακάρι να διαψευσθώ θετικά. Ήδη, όμως, υπάρχει ένα αεράκι αλλαγής. Πολιτικοί χωρίς γραβάτα, ασεβής στάση απέναντι στο τρίπτυχο “πατρίς – θρησκεία – οικογένεια“, δηλώσεις νίκης στον δρόμο (Προπύλαια) κι όχι στο Ζάππειο, μουσική ροκ, σημαίες που παραπέμπουν (και) σε σεξουαλική “ανεξιθρησκία“.
Η λούμπεν ελληνική αριστοκρατία δεν μπορεί να διανοηθεί πως αυτοί οι παρακατιανοί μπήκαν στην κυβέρνηση. Αναρωτιέται “οι Δον Κιχότοι κι οι Σάντσοι πού πάνε“, αναζητεί στο Wikipedia την ιστορία από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Το Πολυκλαδικό Αμπελοκήπων νίκησε το Χάρβαρντ… Τα ύστερα του (δικού τους) κόσμου!
Έγινε αυτός ο λαός, ο ομοφοβικός, ο ξενοφοβικός, ο χαμένος μέσα στη μίζερη καθημερινότητά του αίφνης απόγονος του Άρη (Βελουχιώτη) και λάτρης του Τσε; Όχι, βέβαια. Πού τέτοια τύχη. Η χρεοκοπία (πολιτική, πολιτιστική, οικονομική, παραγωγική) της κληρονομικής εναλλαγής πολιτικών από τζάκι, έφερε τον νεαρό Τσίπρα στην εξουσία.
Οι συμβολισμοί -ακόμα δεν έχουμε έργο για να κρίνουμε- παίζουν τον ρόλο τους. Η γραβάτα μετατράπηκε σε σύμβολο μιας κάλπικης σοβαροφάνειας. Η συνεχής επίκληση στη θρησκεία ετεροπροσδιορίζει πολλούς εξ ημών ως “άθεους“. Και για τους πραγματικούς πιστούς είναι ύβρις, αλλά… Γι’ αυτό και κάποιοι είδαμε με ανακούφιση τον Τσίπρα χωρίς γραβάτα και μοναδικό… Παπά στην ορκωμοσία του τον στενό του συνεργάτη (κι οσονούπω Υπουργό), Νίκο.
Η φτώχεια που ετσιθελικά επιβλήθηκε γέννησε τις συγκεντρώσεις στην Plazas Del Sol (απ’ όπου προέκυψε το αμφιλεγόμενο Podemos) κι η αμφισβήτηση το #Yosoy132 στο Μεξικό, ένα αυθεντικό λαϊκό κίνημα. Αυτό το πρεκαριάτο (αλλιώς και -πάλαι ποτέ- γενιά των 700 ευρώ, με το ποσό να μειώνεται και τον κόσμο που εισέρχεται σε αυτό να αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο), που δημιούργησαν οι σοφοί οικονομολόγοι, τα golden boys, με τον επιμελή κόμπο στην ατσαλάκωτη γραβάτα (να οι συμβολισμοί), έρχεται να πάρει τη θέση ενός προλεταριάτου που νικήθηκε και να… παίξει (να πάρει;) τη ρεβάνς.
Κάθε εποχή έχει τη δική της επανάσταση. Άλλωστε κι οι παππούδες του Σόιμπλε, της Μέρκελ, του Σαμαρά και των άλλων Ευρωπαίων καπιταλιστών από τη Γαλλική Επανάσταση προέκυψαν. Άλλοτε οι επαναστάσεις είναι βαμμένες στο αίμα, άλλοτε μοιάζουν με τη μεγάλη Σοβιετική Επανάσταση κι άλλοτε με την αραβική Άνοιξη που έφερε (;) τη βαρυχειμωνιά των τζιχαντιστών. Άλλοτε είναι βελούδινες…
Οι επαναστάσεις προκύπτουν από την ανάγκη του απλού κόσμου να αντιδράσει, γιατί δεν αντέχει άλλο την καταπίεση. Είτε αυτή είναι οικονομική, είτε πολιτική, είτε με όποιον μανδύα έρχεται να περιορίσει τις ελευθερίες. Κι ο δικός μας λαός, χαμένος μέσα στην απολιτίκ υποκουλτούρα του, έκανε τη δική του (μικρο)επανάσταση.
Κάποιους τους οδήγησε στην αγκαλιά των φασιστών. Γι’ αυτούς (τους κάποιους) ντρέπομαι. Άλλους να ψηφίσουν Λεβέντη, να μετατρέψουν έναν από τους πιο πιστούς συστημικούς υπαλλήλους (του MEGA) σε ρυθμιστή της πολιτικής ζωής του τόπου, μόνο και μόνο γιατί πήρε ένα σακίδιο στον ώμο (κι έβγαλε -κι αυτός- τη γραβάτα). Άλλους να απέχουν λόγω σιχασιάς και άγνοιας.
Ο κόσμος είπε “δεν πάει άλλο“. Ο Νίκος Μπογιόπουλος τού φώναξε “είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε“, αλλά πού να καταλάβει Νίκο μου τί σημαίνει καπιταλισμός. Στριμώχτηκε στον τοίχο κι αντέδρασε. Μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρει τί ψήφισε. Όχι πως ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει με βεβαιότητα τις πολιτικές γραμμές πάνω στις οποίες κινείται (να το πάλι το τρενάκι).
Η σύγχρονη πολιτική γίνεται με όρους κόκκινων γραμμών κι αφηγήματος. Ας είναι. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της όρους (κάτι που ποτέ δεν κατάλαβε το ΚΚΕ, όχι για να αλλάξει ρότα, αλλά για να αλλάξει τρόπο προσέγγισης).
Όπως και να ‘χει ζούμε κάτι νέο. Η Ελπίδα δεν ήρθε, γιατί η Ελπίδα πάντα υπήρχε στον καθένα μας. Ανησυχώ για το αν ο διαχειριστής της Ελπίδας θα φανεί αντάξιος των προσδοκιών μας, αλλά τουλάχιστον πρόσφερε ελπίδα. Ήδη οι διαχειριστές της φτώχειας προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα διαψευστούν οι όποιες ελπίδες μας. Μπορεί και να δικαιωθούν ως προς το αποτέλεσμα, όμως ακόμα δεν έχουν καταλάβει πως ο Τσίπρας είναι δικό τους παράγωγο, προϊόν της αποτυχίας του δικού τους συστήματος.
Αντιθέτως, όλοι -ακόμα κι οι ψηφοφόροι τους- αντιλήφθηκαν πως πίσω από τον ναρκισσισμό της θυσίας για την “Ελλάδα της Ευρώπης“, κρύβεται (όχι πια) ο κυνισμός των μικρών ή μεγάλων συμφερόντων. Τα χρήματα που χάθηκαν από τις δικές μας τσέπες δεν εξαϋλώθηκαν, αντίθετα γέμισαν τις τσέπες αυτών που διαφεντεύουν -χωρίς να παράγουν- τον πλούτο της χώρας.
Αλλάξαμε σελίδα. Αλλάζω σημαίνει ενίοτε και προοδεύω. Η μιζέρια ήταν δεδομένη. Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο ενδεχόμενη. Τί έχουμε να χάσουμε; Απολύτως τίποτα…
kogas@ebasket.gr
