Η επιστολή του φίλου, με τίτλο “Μπάρμπας στην Κορώνη” βρήκε πρόσφορο έδαφος σε πολλούς διαιτητές. Τα μηνύματα ήταν δεκάδες, τα περισσότερα είχαν κοινό νόημα (“πες τα χρυσόστομε“), ενώ δεν έμεινε ασυγκίνητος ο φίλος Μιχάλης, ο οποίος έδωσε τη δική του -δεν διαφέρει, ούτε σε νόημα, ούτε σε φιλοσοφία- προέκταση.
Αναλυτικά το μήνυμα:
“Φίλε Γιώργο,
Αυτή η επιστολή είχε πολύ πόνο. Δεν ήταν καταγγελτική. Ήταν αληθινή κι απ’ τα βάθη της ψυχής του ανθρώπου που σου την έστειλε. Και ήταν σαν να άκουγα πολλούς. Τόσους όσους καθημερινά -στα γήπεδα της ΕΣΚΑ και της ΕΣΚΑΝΑ– αντέχουν τους ορισμούς, απ’ τη μια για να μη “σκουριάσουν“, απ’ την άλλη γιατί η “ελπίδα” πεθαίνει τελευταία.
Έχω καταγεγραμμένα στοιχεία ορισμών στα Εθνικά Πρωταθλήματα από το 1991. Εάν κάποιος διαβάσει πίσω από τους αριθμούς, τότε ίσως καταλάβει αρκετά.
Το 1993 ο πίνακας διαιτητών της Α2 αποτελείτο από 42 διαιτητές και ο πίνακας διαιτητών της Β’ Εθνικής από 48. Αναλογικοί σε αριθμό διαιτητών ήταν κι όλοι οι άλλοι πίνακες. Άτυπα, αριθμούσαν το σύνολο των διαιτητών που χρειάζεται η κάθε επιτροπή σε κάθε αγωνιστική, συν τους μισούς ακόμη. Χρειάζεσαι 28 διαιτητές σε κάθε αγωνιστική; Τότε ο πίνακας αποτελείται από 28+14=42.
Τουλάχιστον, όσοι διαιτητές ήταν στους πίνακες έπαιζαν. Κι επειδή τα πρωταθλήματα έπρεπε να “τελειώνουν“, οι αξιολογήσεις των διαιτητών ήταν πιο προσεκτικές. Όχι, βέβαια, ότι δεν υπήρχαν και τότε οι αντιδράσεις, για παρεκκλίσεις και παρασπονδίες.
Η “πολιτική” αργότερα έπαιξε τον ρόλο της. Κι όσοι αποφάσισαν να παίξουν αυτό το παιχνίδι, ίσως σήμερα να κατάλαβαν ότι μάλλον έσκαψαν τον λάκκο τους και μπήκαν και μέσα.
Αποφασίσθηκε να “ανοίξουν” οι πίνακες. Άνοιξαν για να “ικανοποιήσουν” μεγαλύτερο αριθμό διαιτητών, άρα περισσότερους συνδέσμους, δηλαδή διασφάλιση ψήφων, που είχαν τη δυναμική να εκλέξουν τα μέλη της εκάστοτε ΟΔΚΕ.
Το άνοιγμα, όμως, των πινάκων, εκτός από τις ψήφους, “διαβαζόταν” και διαφορετικά. Κανένας δεν είχε τότε υπολογίσει ότι η ΚΕΔ θα λειτουργούσε με διαφορετικό τρόπο και στρατηγική από την τότε ΕΟΔ (Επιτροπή Ορισμού Διαιτησίας, υπό την ΟΔΚΕ).
Όταν, μάλιστα, η ΚΕΔ δεν αποδέχεται στον ρόλο της τις αξίες της Ανεξαρτησίας και της Αμεροληψίας, λειτουργεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργεί μελλοντικά όσο το δυνατόν λιγότερες αντιδράσεις και αντιρρήσεις εις βάρος της.
Ισχυριζόμενη, φαντάζομαι, την ύπαρξη απ’ τη μια πολλών διαιτητών στους πίνακες, απ’ την άλλη τη δυσπιστία της για την αξία αρκετών απ’ αυτούς, και προκειμένου να κάνει τη “δουλειά” της, άρχισε να δημιουργεί δικούς της “εσωτερικούς” πίνακες, αξιολογώντας και ορίζοντας τους διαιτητές τής προτίμησής της. Ταυτόχρονη κίνηση απαξίωσης της ΟΔΚΕ. Γιατί “τα σκυλιά έχουν μόνο ένα αφεντικό“.
Φτάσαμε λοιπόν σήμερα, να μην δέχεται η FIBA Έλληνες διαιτητές για διεθνείς, αφού δεν διαθέτουν τα απαιτούμενα τυπικά προσόντα, να μην παίζουν οι αξιολογημένοι διαιτητές για δύο και τρία χρόνια σε αγώνες του πίνακα που έχουν αξιολογηθεί και -σαν να μην φτάνουν όλα αυτά- η ΚΕΔ παρεκκλίνει, “χαρίζοντας” ορισμούς σε νέους στους πίνακες διαιτητές που “τύποις” δεν τους αναλογούν, διαθέτοντας επιπλέον την πολυτέλεια να μην χρησιμοποιεί διεθνείς διαιτητές στους ορισμούς της Α1.
Και μετά απ’ όλα αυτά κάποιοι πανηγυρίζουν γιατί αυτού του είδους τις αυθαιρεσίες τις θεωρούν “άνοιγμα” της ΚΕΔ προς τους νέους. Που ίσως είναι… Αλλά με τί κανόνες; Ποιες πιστοποιήσεις; Εάν σήμερα ήμουν διαιτητής δεν θα τολμούσα να διαμαρτυρηθώ για τους ορισμούς μου. Και ξέρετε γιατί; Η απάντηση θα ήταν δεδομένη: “Δεν μας κάνεις“. Αλλά μην παραμυθιάζεστε. Απαντήστε: “Ούτε εσείς μας κάνετε“. Νισάφι…
Φιλικά
Μ/Γ”
