Εγώ από πολέμους δεν γνωρίζω. Κι απ’ τον στρατό “Περαστικός” ήμουν. Δεν μου αρέσουν τα όπλα, είμαι κατά της βίας, οπότε μην νομίζετε ότι έχω καθίσει να διαβάσω την “Τέχνη του πολέμου“, η οποία αποδίδεται σε έναν τύπο, ονόματι Σουν Τσου. Υπάρχουν, όμως, κάποιες σκέψεις, που μπορείς να τις αξιοποιήσεις ακόμα κι αν δεν σκοπεύεις να χρησιμοποιήσεις τανκς και κανόνια.
“Ποτέ, μα ποτέ, δεν πρέπει να στριμώχνεις τον εχθρό. O στριμωγμένος παλεύει σαν θηρίο, γι’ αυτό και πάντα να αφήνεις στον εχθρό μια διέξοδο, έναν τρόπο διαφυγής. Όχι για να διαφύγει, εννοείται, αλλά για να τον κυνηγήσεις καθώς θα οπισθοχωρεί“.
Πώς μου ήρθε τώρα η ιδέα περί πολέμων και στρατηγικής τους; Μόλις γύρισα από μια παρέα, όπου υπήρχαν -φυσικά- άνθρωποι του μπάσκετ. Γνωστοί μου, που όμως δεν γνωρίζουν ότι μεταξύ άλλων είμαι και “Περαστικός“. Μιλούσαν ελεύθερα. Για μπάσκετ, αλλά όχι αυτό που παίζεται μέσα στις τέσσερις γραμμές.
Δεν θα σας κουράσω. Γνωρίζετε όλοι πως υπάρχει ένας (τουλάχιστον) πολέμαρχος στο ελληνικό μπάσκετ. Κι αν αυτός δεν πολεμά, πολεμούν άλλοι στο όνομά του. Ενίοτε χρησιμοποιείται και ως Ελ Σιντ, προκειμένου να τρομάζει τους εχθρούς. Ποιοι είναι οι εχθροί; Όσοι δεν σκύβουν το κεφάλι, όσοι δεν είναι υποτελείς, όχι στον πολέμαρχο, αλλά στα ανθρωπάκια που διαφεντεύουν τις γειτονιές και τις πόλεις.
Αυτοί οι τύποι, έχουν ζωστεί με φυσεκλίκια, έχουν φορέσει και το μαντήλι του Ράμπο, που πήραν για τις ανάγκες της Αποκριάς και νόμισαν ότι έγιναν κι αυτοί πολέμαρχοι. Αλλά δεν γνωρίζουν την… τέχνη του πολέμου. Κι έχουν στριμώξει στη γωνιά κάποιους φιλήσυχους, οι οποίοι μην έχοντας πλέον διέξοδο, αλλά και τίποτα να χάσουν, αποφάσισαν να τινάξουν στον αέρα την περιοχή.
“Χαμένοι για χαμένοι -σκέφτηκαν- να πάρουμε όσους περισσότερους μπορούμε μαζί μας“. Κάτι σαν τον Σαμουήλ στο Κούγκι. Και πάτησαν το κουμπάκι. Ποιο κουμπάκι; Αυτό του… πυρηνικού πολέμου. Γιατί, πού πάτε ρε βλαμμένοι να κάνετε τους πολεμιστές, χωρίς να έχετε δει τί οπλοστάσιο έχει ο αντίπαλος; Μα, είπαμε, δεν έχουν διαβάσει την… τέχνη του πολέμου.
Αν εγώ είμαι “Περαστικός“, αυτοί είναι πουθενάδες. Θα πάρουν στον λαιμό τους τον πολέμαρχο, που τους άφησε να κάνουν τους καπετάνιους. Γιατί μπορεί να έχουν βάλει κάποιους στον τοίχο και να τους χτυπούν αλύπητα, μπορεί να έχουν κλείσει και τις Κερκόπορτες, μην διαφύγει το θύμα, αλλά μπορεί και να την πάτησαν.
Πόρτα δεν ξέρω αν θα ανοίξει, αλλά αν κρίνω από αυτά που έλεγαν στην παρέα, άνοιξαν στόματα. Είπαν πολλά τα στόματα που άνοιξαν. Και μετά τα στόματα ανοίγουν τηλεφωνικά απόρρητα, ανοίγουν λογαριασμοί, ανοίγει κι ο ασκός του Αιόλου και βλέπω τη στρατιά να πετάει όπλα κι εξαρτήσεις και να γιορτάζει… του φεύγα η μάνα.
Μόνο που αυτοί, οι οποίοι σήμερα είναι στριμωγμένοι στον τοίχο, είναι αποφασισμένοι -παρότι έχουν διαβάσει την τέχνη του πολέμου– να ανταποδώσουν. Χωρίς διέξοδο διαφυγής, αν κι όταν τους κυκλώσουν. Πόλεμο ήθελαν; Θα τον έχουν. Μέχρις εσχάτων…
Αν κάποια απ’ όσα γράφω δεν τα καταλαβαίνετε, κρατήστε τα και σύντομα θα τα αντιστοιχήσετε με γεγονότα…
