Κεντρική Αρθρογράφοι Κογκαλίδης Το “δικό μου” Πολυτεχνείο

Το “δικό μου” Πολυτεχνείο

polytexneio eortasmos

polytexneio-eortasmos

kogasΈχουν περάσει 41 ολόκληρα χρόνια. Αυτό που για κάποιους είναι βίωμα, για ορισμένους σαν εμάς αχνή ανάμνηση από τα παιδικά μας χρόνια, κάτι μεταξύ βιώματος και αφήγησης, για άλλους είναι μια ιστορία, που ακούν να λένε. Κι όσο περνά ο καιρός, όσο ξεμακραίνουμε από τα πραγματικά γεγονότα, όσο ο μύθος καλύπτει την ιστορία, τόσο θα αλλοιώνεται η μορφή του Πολυτεχνείου.

Ποιος είμαι εγώ που θα πω τί ήταν το Πολυτεχνείο; Όχι, βέβαια. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως το Πολυτεχνείο ήταν εξέγερση, ήταν λαϊκή αντίσταση, ήταν η κορυφαία στιγμή της εποχής μας, ήταν ένα νέο “όχι“.

Δεν ήταν η αρχή του τέλους της χούντας, ήταν το επιστέγασμα πολλών μικρότερων αντιστασιακών πράξεων. Και μπορεί να μην ξεκίνησε ως παλλαϊκή αντίδραση απέναντι στη δικτατορία, αλλά μετεξελίχθηκε και μετουσιώθηκε σε δράση αυτοθυσίας, σε μια μάχη που οι έχοντες τα όπλα νικήθηκαν από τη δύναμη, η οποία πηγάζει από την ψυχή, την καρδιά.

Υπάρχουν διάφοροι που λένε ότι δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο. Λες και πάει με το κιλό η αντίσταση. Λες και το τανκ μπήκε αφού πρώτα έβγαλε φλας. Τόσο ξέρουν. Γιατί αν ξέρουν, απλά δεν αντέχουν άλλη μια μεγαλειώδη νίκη του Έλληνα κι όχι του ελληναρά, του πατριδοκάπηλου.

Υπάρχουν κι άλλοι που εκμεταλλεύονται τα ατοπήματα εκείνων, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τη συμμετοχή τους (σε ορισμένους ελέγχεται) στη λαϊκή εξέγερση, μετέτρεψαν το Πολυτεχνείο σε πολιτικό διαβατήριο. Μιλούν για τη γενιά του Πολυτεχνείου, περιορίζοντάς τη σε 5-6 πολιτικούς, αποφεύγοντας να μιλήσουν για όλους εκείνους που μετείχαν στην εξέγερση και τα επόμενα χρόνια απλά συμμετείχαν στις πορείες, είτε ανένταχτοι, είτε ταγμένοι σε ιδανικά και ιδεώδη. Σε αυτούς που ήταν η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ γενιά του Πολυτεχνείου.

Τα κυρίαρχα αιτήματα του Πολυτεχνείου δεν έχουν δικαιωθεί. Ούτε ψωμί, ούτε παιδεία, ούτε ελευθερία υπάρχει. Ο κόσμος πεινάει και τα πολιτικά αιτήματα για έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ (τη… μαμά της Ευρωπαϊκής Ένωσης) όχι μόνο δεν ήταν “αιτήματα της εποχής“, αλλά δείχνουν πως κάποιοι έβλεπαν πραγματικά μπροστά.

Το σύστημα παιδείας καταρρέει κι αυτό δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να το αντιληφθεί. Δείτε τα στάτους στο facebook, διαβάστε πώς χρησιμοποιούν τη γλώσσα τα νέα (και όχι μόνο) παιδιά κι εύκολα αντιλαμβάνεστε πόσο χαμηλό μορφωτικό επίπεδο έχουμε. Άλλωστε, αυτό είναι προαπαιτούμενο για την εξουσία, για να περάσει τα μηνύματά της.

Όσο για την ελευθερία, ναι μπορεί καθένας να βρίζει από τον καναπέ του τον εκάστοτε Υπουργό και Πρωθυπουργό, όμως τα περισσότερα ΜΜΕ είναι απολύτως ελεγχόμενα. Η δημοσιογραφία ασκείται -απ’ όσους ασκείται- με τεράστιες πιέσεις, είτε μέσω οικονομικού αποκλεισμού, είτε με απειλές, είτε ακόμα και με βία.

Μεγαλώνοντας άκουγα στις πορείες για το Πολυτεχνείο, εκεί που άφησαν την τελευταία τους πνοή -θύματα τυφλής κρατικής βίας– ο Κουμής και η Κανελοπούλου, το σύνθημα “εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία“. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι ζητούμενο.

Η αντίσταση στην εξουσία, η διεκδίκηση ενός καλύτερου κόσμου, η ανυπακοή, ο ουμανισμός, η ταύτιση με όποιον διώκεται απλά και μόνο επειδή διαφέρει, είναι στοιχεία του παζλ, που φτιάχνει το Πολυτεχνείο της γενιάς μας. Καθένας μπορεί να δει αν σε αυτήν την εικόνα είναι μέσα, αν είναι στην πρώτη γραμμή, ή αν είναι… Τηλέμαχος.

Όταν έγινε το Πολυτεχνείο ήμουν οκτώ χρονών. Ακόμα δεν καταλάβαινα πολλά, παρότι η γιαγιά φοβόταν για τον πατέρα μου, που ήταν μέλος στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ. Δεν καταλάβαινα γιατί η μάνα μου άργησε να με πάρει από το Μαράσλειο, ούτε γιατί η δασκάλα μου έκλαιγε. Μετά έμαθα ότι κι αυτή (η δασκάλα μου) ανήκε στο ΚΚΕ και μάλιστα είχε καθοδηγητή τον πατέρα μου…

Δεν θυμάμαι την πρώτη πορεία, παρότι από αφηγήσεις του συχωρεμένου του θείου Περικλή (είχε κάνει εξορία μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη) έμαθα ότι μας κοιτούσαν όλοι, επειδή φωνάζαμε με όλη τη δύναμη της παιδικής μας φωνής.

Θυμάμαι τις άλλες πορείες, με χαρακτηριστικότερη αυτή του 1980, τότε που σκοτώθηκαν τα δύο παιδιά, τότε που μας κυνηγούσαν σε όλη την Αθήνα, τότε που ένιωσα για πρώτη φορά να καίνε τα μάτια μου από τα δακρυγόνα.

Χαίρομαι που έφτασα να μιλάω στις κόρες μου για το Πολυτεχνείο, παρότι νιώθω ότι δεν μπορούν να με καταλάβουν. Είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή θα καταλάβουν. Όταν έρθει η ώρα για τα Πολυτεχνεία της γενιάς τους

kogas@ebasket.gr

 

Περισσότερα σχετικά άρθρα
Περισσότερα από Γιώργος Κογκαλίδης
Περισσότερα σε Κογκαλίδης

Δειτε επισης

Βαγγέλη Λιόλιο, βόλεϊ βλέπεις;

Να βλέπεις το βόλεϊ (γυναικών) και να κλαις. Ολοκληρώθηκε χθες το φάιναλ-4 τού κυπέλλου βό…