Από την πρώτη στιγμή που ασχοληθήκαμε με την Εθνική ομάδα του Φώτη Κατσικάρη, τονίσαμε ότι έχει… ταβάνι. Και δη “χαμηλό”. Οι πολύ καλές (εξαιρετικές) εμφανίσεις στον πρώτο γύρο δεν εξασφάλιζαν παρά τη συμμετοχή στους “16” και την υπόσχεση για ένα διαφορετικό μοντέλο. Ή, για να ακριβολογούμε, την επιστροφή στο μοντέλο που είχαμε και μας έκανε να αγαπήσουμε αυτήν την Εθνική.
Η αποστολή μας στο Παγκόσμιο Κύπελλο ολοκληρώθηκε, με τους Σέρβους να αποδίδουν μπασκετική δικαιοσύνη στο παρκέ. Γιατί η μια ομάδα είχε τουλάχιστον δύο σέντερ υψηλότατου επιπέδου (Κρστιτς – Ραντούλιτσα) κι η άλλη έναν (Μπουρούσης) κι από εκεί και πέρα χάος. Γιατί η μια ομάδα είχε 2-3 “σημάδια” στην επίθεση (βλέπε αλλιώς, παίκτες μόνιμα συνδεδεμένους με το αντίπαλο καλάθι) κι η άλλη κάθε βράδυ αναζητούσε διαφορετικό ηγέτη.
Διαβάστε όλο το άρθρο στο Sportdog…