Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου βρίσκεται στο κέντρο της ειδησεογραφίας. Όχι για τη νίκη της Εθνικής Εφήβων, αλλά για το “χαστούκι” κατά του Αντώνη Κόνιαρη. Τελευταίο που έχει σημασία είναι αν όντως χτύπησε τον παίκτη (από τη στιγμή που αμφότεροι συμφωνούν ότι δεν υπήρξε χειροδικία εμείς δεν θα διαφωνήσουμε), αφού το… άδικο χέρι σηκώθηκε.
Είμαστε οι τελευταίοι που ασχολούμαστε με το γεγονός. Όχι γιατί δεν το αντιληφθήκαμε (αλίμονο), αλλά επειδή περιμέναμε να έχουμε κατασταλαγμένη άποψη, αφού μιλάμε για ομοσπονδιακό προπονητή κι όχι τον κόουτς μιας ομάδας (ο συντελεστής δυσκολίας είναι υψηλότερος).
Είναι πρόδηλο ότι οι προπονητές “μικρών εθνικών” έχουν και παιδαγωγικό ρόλο κι από την εποχή της Αλίκης Βουγιουκλάκη έχει καταρρεύσει το δόγμα “το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο“. Προσωπικά, αν προπονητής (ή δάσκαλος) κινείτο με αυτή την ένταση εναντίον του παιδιού μου θα τον έκανα ασήκωτο. Είτε το είχε χτυπήσει, είτε όχι.
Υποχρέωση του Ηλία Παπαθεοδώρου, ο οποίος πιστεύω είναι πολλά υποσχόμενος κόουτς, είναι να συγκρατεί τα νεύρα του. Αντιλαμβάνομαι πως είναι δύσκολο, όχι τόσο γιατί έχει τη λογική ένταση που κουβαλά κάθε προπονητής, ο οποίος κυνηγά το αποτέλεσμα, αλλά γιατί έχει κι εξωγενείς παράγοντες να αντιμετωπίσει.
Θυμάμαι σαν τώρα τη δήλωσή του, αναφορικά με τον τραυματισμό ενός συναδέλφου (δημοσιογράφου). Έδειξε, αν μη τι άλλο, ότι είναι κατά της βίας, που σήμερα επέλεξε ως μέσο έκφρασης. Και δεν είναι μόνο η σωματική βία, αλλά και η βία που προκαλεί η εικόνα της ιπτάμενης διαπίστευσης, της απειλητικής κίνησης, του… προπηλακισμού.
Θαρρώ πως αντίστοιχες συμπεριφορές είναι κατακριτέες (όπως για παράδειγμα του Γιώργου Μπαρτζώκα) και ανήκουν στο παρελθόν, σε μια άλλη εποχή. Ο κόουτς που τις επιλέγει μόνο περήφανος δεν μπορεί να είναι. Κι αυτή είναι πάγια θέση μου (θυμηθείτε τί έγραφα για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τις φετινές του εκρήξεις).
Ο Ηλίας σήκωσε το “άδικο χέρι” και πιστεύω πως πέρα από τις όποιες εντός της ομάδας εξηγήσεις, οφείλει να ζητήσει συγνώμη (κι όχι να υποβαθμίσει το γεγονός), αφού η πράξη του έγινε τη στιγμή που φορούσε τη φανέλα με το εθνόσημο. Κι αυτή είναι δεσμευτική για όλους, άρα καθορίζει και συμπεριφορές που δεν είναι αποδεκτές. Όπως βαραίνει τον Κώστα Κουφό, έτσι βαραίνει και τον ομοσπονδιακό κόουτς.
Οι σχέσεις προπονητή – παίκτη είναι σχέση δασκάλου – μαθητή, σε κάποιες περιπτώσεις και γονιού – παιδιού, αλλά όπως και να το δει κανείς, αυτή η εικόνα δεν προσφέρει τίποτα ούτε στον κόουτς, ούτε στην ομάδα, ούτε στον αθλητή.
Η διαχείριση της έντασης, η δυνατότητα αποφόρτισης, η ικανότητα να διαχωρίσει καταστάσεις, είναι στοιχεία που κάνουν έναν πολύ καλό προπονητή… μεγάλο προπονητή. Κι ο Ηλίας Παπαθεοδώρου καλά θα κάνει να μάθει από την άθλια εικόνα που εμφάνισε σήμερα. Για να γίνει μεγάλος προπονητής.
