Ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ έδιωξε τους παίκτες του, αλλά έκανε χρήση του δικαιώματος (βάσει των όρων του συμβολαίου), προκειμένου να διαπραγματευτεί από μηδενική βάση τα νέα συμβόλαια. Σε όποιους εξ αυτών θέλει. Ουσιαστικά πρόκειται για “τακτικισμό“, που δεδομένα εμπεριέχει ρίσκο, αφού καθένας εξ αυτών μπορεί στο μεσοδιάστημα (έως ότου δεχθεί νέα πρόταση) να επιλέξει άλλον μπασκετικό προορισμό.
Το αν είναι έξυπνη ή όχι η τακτική, αν θα κερδίσει ή θα χάσει ο Παναθηναϊκός, θα φανεί όταν σχηματιστεί το ρόστερ. Το ζήτημα είναι οικονομικό, οπότε θα συμφωνήσουμε στο δόγμα πως κάθε διοίκηση οφείλει να εξοικονομεί χρήματα, προκειμένου για να “χτυπήσει” κι άλλους παίκτες. Αφήστε που όταν ένας πληρώνει, κανείς εξ ημών δεν μπορεί να κάνει κουμάντο στην τσέπη του.
Κατ’ αρχάς δεν κρίνονται οι κινήσεις τακτικής παρά μόνο όταν υπάρξει το αποτέλεσμα, όταν ολοκληρωθούν οι μεταγραφικές κινήσεις, όταν υπάρχει στο τραπέζι το ισοζύγιο “επιτυχίας” και “αποτυχίας” (στόχων). Άρα, εμείς δεν σκοπεύουμε να κρίνουμε σήμερα τη στάση του Παναθηναϊκού, γιατί απλά είναι άκαιρο.
Βέβαιον είναι πως οι “πράσινοι” άνοιξαν μια πόρτα στους παίκτες τους: Αυτή του Ολυμπιακού. Αν, δηλαδή, αύριο το πρωί ο Μάικλ Μπράμος, ο Γιόνας Ματσιούλις, ή ο Στεφάν Λάσμε δεχθούν πρόταση από τον “αιώνιο” αντίπαλο και την αποδεχθούν, θα μπορέσει κανείς να τους… κατηγορήσει για “προδοσία“.
Αν μιλάμε για επαγγελματικό αθλητισμό αυτοί οι όροι είναι παλιακοί και ξεπερασμένοι, αλλά τα σπορ δεν ακολουθούν κατά γράμμα τους κανόνες της… αγοράς, αφού υπάρχουν κάποιοι άγραφοι νόμοι ηθικής, αφού μπαίνει και η… αγάπη (για κάποιους λατρεία) στην εξίσωση.
Παίκτες που άλλαξαν “στρατόπεδο” (εν προκειμένω ο Βασίλης Σπανούλης και ο Στράτος Περπέρογλου) έγιναν “κόκκινο πανί” για τους φίλους του Παναθηναϊκού. Αν ο Μπράμος (για παράδειγμα) ακολουθήσει ανάλογη διαδρομή θα ανήκει στην ίδια κατηγορία;
Η αφοσίωση δεν είναι μονομερής. Όσο οφείλουν (σχετικά είναι όλα) να δηλώνουν πίστη στην ομάδα οι παίκτες, άλλο τόσο και το σωματείο οφείλει να αναγνωρίζει έμπρακτα την προσφορά τους. Κι όσο ο παίκτης πρέπει (ομιλώ πάντα με όρους που ο κόσμος θέτει) να μην μετρά μόνο την καλύτερη τιμή, την πιο συμφέρουσα πρόταση, αλλά να σκέπτεται και το ότι ανήκει σε μια… ευρύτερη οικογένεια, έτσι κι η ΚΑΕ οφείλει ενίοτε να αναγνωρίζει και να πληρώνει την υπεραξία, που οι παίκτες δημιούργησαν.
Εν προκειμένω έχουμε να κάνουμε με τρεις εκ των συντελεστών όχι των δύο συνεχόμενων νταμπλ, αλλά της παραμονής του Παναθηναϊκού σε υψηλότατο επίπεδο, παρότι η ομάδα προ διετίας άλλαξε δέρμα.
Στο δικό μου μυαλό (και μόνο) αυτοί οι τέσσερις τίτλοι είναι ισοδύναμοι με όσους κέρδισε ο Μάικ Μπατίστ, ο οποίος όντας άσημος μπασκετικά έγινε μεγάλος και τρανός χάρη στο “τριφύλλι“, έφυγε όταν η ομάδα χρειάστηκε να βάλει αυτός πλάτη και γύρισε (με τη μεγαλοψυχία που έδειξε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, για να τα λέμε όλα), για να κλείσει την καριέρα του όπως του άξιζε. Και χωρίς να προσφέρει φέτος το παραμικρό.
Αν ο Μπατίστ χρωστάει στον Παναθηναϊκό, θαρρώ ότι ο Ματσιούλις (για παράδειγμα) όχι μόνο δεν χρωστάει, αλλά αν αποφασίσει (όλα αυτά είναι υπόθεση εργασίας) να μετακινηθεί στον Ολυμπιακό, τότε θα είναι άδικος όποιος από την αντίπερα όχθη καταφερθεί εναντίον του.
Με το συγκεκριμένο άρθρο δεν πιστεύω ότι μπορώ να πείσω έστω έναν οπαδό να μην αποδοκιμάσει όποιον (αν) εκ των προαναφερομένων ήθελε εμφανιστεί στο ΟΑΚΑ με τον “δαφνοστεφανομένο” στο στήθος, πρέπει όμως να αντιληφθούμε πως η αγάπη πρέπει να βρίσκει και ανταπόκριση. Κι αν ήμουν στη θέση του Στεφάν Λάσμε (για παράδειγμα) δεν θα ένιωθα πως εισέπραξα αυτό που άξιζα…
kogas@ebasket.gr
