Αρκετοί φίλοι, με το άγχος της… επιβίωσης να τους πιέζει, με ρωτούσαν επίμονα (ορισμένοι και δημόσια) πότε θα ασχοληθώ με το χαράτσι του “Σουλτάνου“. Ή αλλιώς την αποτίμηση σε 10 ευρώ για να μπορεί κάθε Ελληνόπουλο να παίζει μπάσκετ. Από το “δώστε μπάλες στα σχολεία” το 1987, φτάσαμε στο “δώστε 10 ευρώ, για κάθε δελτίο” το 2014. Αν αυτό είναι πρόοδος, τότε εγώ είμαι αντιδραστικός…
Από την πρώτη στιγμή που προέκυψε η ιστορία με τα 800.000 ευρώ και τη wild card, στάθηκα υπέρ της ανάγκης να πάρουμε την “ελευθέρας” (πληρώνοντας), αρκεί να μην μετακυλήσουν από την ΕΟΚ το “χρέος” στα σωματεία και στους αθλητές. Κορυφαία στελέχη της ομοσπονδίας διαβεβαίωναν όλους (και την αφεντιά μου) ότι τα χρήματα δόθηκαν από τον χορηγό.
Μάλιστα, υπερθεμάτισαν υποστηρίζοντας πως η συμμετοχή στο Παγκόσμιο θα φέρει κι άλλους χορηγούς, κι άλλα οφέλη στην ΕΟΚ, άρα κατ’ επέκταση στο ελληνικό μπάσκετ. Να, όμως, που πριν πάμε στο Παγκόσμιο η ανάγκη για να γεμίσουν τα άδεια ταμεία της ομοσπονδίας, πυροδοτεί βόμβα στα θεμέλια του αθλήματος.
Όποιο σωματείο έχει αθλητές με δελτίο, ανεξαρτήτου ηλικίας, πρέπει να καταβάλει “κεφαλικό φόρο” 10 ευρώ. Όχι άπαξ! Μία φορά τον χρόνο!!! Προφανώς θέλουμε να έχουμε κάβα και για την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να πάρουμε wild card.
“Σιγά τα ωά” θα πει κάποιος, που δεν έχει αντιληφθεί τη σημασία του προβλήματος. Ο Πανιώνιος, για παράδειγμα, με 400 παιδιά στα τμήματα υποδομής, πρέπει να δίνει 4.000 ευρώ τον χρόνο, το Ψυχικό 1.000 ευρώ, κάπου τόσα και τα Μελίσσια. Με 100 αθλητές (πλέον δύσκολα βρίσκεις σωματεία με λιγότερους) και 60-70 ενεργούς συλλόγους ΜΟΝΟ στην Αθήνα, μιλάμε για όφελος 60-70.000 τον χρόνο.
Βάλτε και την περιφέρεια και θα δείτε πως στην ΕΟΚ έκαναν καλούς υπολογισμούς για να γεμίζουν τα ταμεία τους. Από ποιον, όμως; Από τα σωματεία που πλέον δεν παίρνουν επιχορήγηση, δεν παίρνουν οδοιπορικά, είναι υποχρεωμένα να πληρώνουν διαιτητές και Κριτές, που οι χορηγίες (τοπικού και υπερτοπικού ενδιαφέροντος) είναι μηδαμινές, που δεν έχουν τηλεοπτική κάλυψη στους αγώνες των ανδρικών τμημάτων (οι κάτω από την Α1), ώστε να προσεγγίσουν χορηγούς.
Αυτά τα σωματεία, πολλά εκ των οποίων βιώνουν έντονα την κρίση, με γονείς άνεργους, πολλοί εκ των οποίων δεν μπορούν να πληρώσουν τη συμμετοχή των αθλητών, θα υποχρεωθούν να μετακυλήσουν με τη σειρά τους το βάρος στις πλάτες των οικογενειών. Κι αν κανείς έχει δύο παιδιά, πρέπει να προσθέσει άλλο ένα βάρος 20 ευρώ τον χρόνο για να ανανεώνει τη συμμετοχή των παιδιών του στο σπορ που αγαπάνε.
Όλα αυτά για υπάρχοντα δελτία, γιατί οι μεταγραφές είναι πιο… ακριβό σπορ.
Ο “Σουλτάνος” έχει ανάγκες. Έχει “δημοσιογραφικό στρατό” να μεταφέρει στα ταξίδια της Εθνικής, για να γράφουν πάντα καλά. Έχει να τάξει θέσεις και αξιώματα, προκειμένου να βγει πρόεδρος στον ΕΣΑΚΕ της αρεσκείας του. Έχει μια ΚΕΔ/ΕΟΚ να συντηρήσει. Με ανθρώπους που ΕΚΕΙΝΟΣ επιλέγει εδώ και χρόνια. Έχει προπονητές, μισθοδοσίες, ξενοδοχεία πολυτελείας για τις όποιες διοργανώσεις, τα οποία γεμίζουν οι αυλικοί, οι “δεν έχω δουλειά να κάνω, αλλά είμαι από το σόι του… γαμπρού (που λέγαμε)“, αυλικοί οι οποίοι τρώνε χωρίς να πληρώσουν. Και τρώνε πολύ. Κι είναι πολλοί…
Έχει site (ανώνυμα, που κάνουν αυτό που πρέπει, όταν πρέπει) να “θρέψει“. Γιατί, αλήθεια, ένας επώνυμος δημοσιογράφος (δεν τον λες), έστω κι αγράμματος, να επιλέγει να γράφει ανώνυμα αυτά που πάντα θέλει να διαβάζει η αυλή του “Σουλτάνου“, αν όχι για το μεροκάματο;
Όλα αυτά κι άλλα πολλά οδηγούν τον “Σουλτάνο” να επιβάλλει χαράτσι. Βεβαίως, καλά κάνει, αφού απέναντί του έχει γραικύλους, νενέκους, υποταγμένους, φοβισμένα ανθρωπάκια, που σέρνονται για να του φιλήσουν το χέρι.
Δεν με ενοχλεί που θα πληρώσουν τον κεφαλικό φόρο. Αφού δέχονται να διαφεντεύει την ύπαρξή τους, να έχει εξουσία πάνω τους (και πάνω στα λεφτά τους), είναι άξιοι της μοίρας του. Μ’ ενοχλεί η πιθανότητα (βεβαιότητα) ότι έστω κι ένα παιδί θα παρατήσει το μπάσκετ, γιατί ο πατέρας του δεν θα μπορεί να δίνει 10εύρα, δεν θα δεχθεί να πληρώνει το χαράτσι του “Σουλτάνου“…
