Οι επιλογές του Κώστα Ρήγα για το φάιναλ φορ έχουν “διχάσει” τον κόσμο της ελληνικής διαιτησίας. Διάβασα με προσοχή τις απόψεις του Baseline και σε πολλά σημεία συμφωνώ. Ήρθε, όμως, ο φίλος Μιχάλης, να φωτίσει με τον δικό του τρόπο, την άλλη όψη του… φεγγαριού. Κι είναι αλήθεια πως και με τις δικές του τις απόψεις ταυτίζομαι. Όπως και να ‘χει, εδώ παρουσιάζουμε όλες τις θέσεις, τις σκέψεις και καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του.
Η επιστολή του φίλου μας:
“Φίλε Γιώργο
Είχα αποφασίσει να μην ξαναστείλω γραπτώς τίποτα απ’ όσα σκέφτομαι. Αιτία να γράψω δεν είναι τα όσα γράφονται στα blogs, αλλά περισσότερο τα όσα τεχνηέντως συζητιούνται από διαφόρους διαιτητοπατέρες, οι οποίοι στοχεύουν στην καθοδήγηση όσων έχουν αδυναμία σκέψης, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί ακόμη δεν έχουν “αντιληφθεί” τον χώρο της διαιτησίας.
Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, δεν ακούω να συζητούν τίποτα άλλο, παρά για τις επιλογές των διαιτητών του Κώστα Ρήγα στο φάιναλ φορ. Κι αισθάνομαι ότι όλοι ξαφνικά ενώθηκαν, αγαπήθηκαν, τακίμιασαν, αγανάκτησαν κάτω απ’ αυτές τις επιλογές.
Φυσικά, αυτοί που περισσότερο απ’ όλους έπρεπε να ασχολούνται είναι οι Ιταλοί, αφού και στο σπίτι τους γίνεται το φάιναλ φορ, αλλά και δεν εκπροσωπούνται από διαιτητικής πλευράς.
Να ρωτήσω, όμως, κάτι τους φίλους μου διαιτητές:
– Πού ήσασταν όταν οι δικές μας επιτροπές αγνοούσαν αξιόλογα δικά μας στελέχη, στα δικά μας πρωταθλήματα;
– Πού ήσασταν όταν οι δικοί μας “Grande” τιμωρούσαν με “ξεκούραση“;
Αν κοιτάξετε λίγο στον καθρέφτη σας, μην απογοητευτείτε που θα δείτε να γράφει στο κούτελό σας “υποκριτές“.
Αν εντέλει ο Κώστας Ρήγας έχει τη δύναμη να ενώνει τον χώρο της διαιτησίας στην Ελλάδα με τις επιλογές του, τότε μάλλον ευτυχισμένοι πρέπει να νοιώθουν παρά τίποτε άλλο.
Φιλικά
Μιχάλης“
