Όμορφος τρόπος για να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου δεν υπάρχει. Είτε βρεθείς εκτός τελικού επειδή ο παίκτης σου δεν κατόρθωσε να συγκρατήσει την μπάλα (βλέποντας τη φάση λυπήθηκα τους παίκτες του Ηλυσιακού, που είμαι σίγουρος πως ανέτρεξαν στην πρόσφατη δική τους “απώλεια“), είτε επειδή οι παίκτες σου ήταν σε άλλο γήπεδο, ίδιος είναι ο καημός.
Η μία (ΤΣΣΚΑ) φεύγει με τη ρετσινιά της “ομάδας loser“, η άλλη (Μπαρτσελόνα) με τη στάμπα της ομάδας που ΔΕΝ πήγε στο φάιναλ φορ. Διαλέξτε τί είναι λιγότερο κακό…
Όπως και να το κάνουμε τα φώτα πέφτουν στον ηττημένο (αυτός βγάζει τις ειδήσεις κι ας γράφει ο νικητής την ιστορία), άλλωστε για τους κερδισμένους υπάρχει και η… σημερινή κενή μέρα, να το συζητήσουμε. Η δήλωση του Χριάπα περί προβληματικής μπάλας, δείχνει πως οι Ρώσοι είναι “αλλού γι’ αλλού“.
Έχουν χάσει μέσα από τα χέρια τους ένα τρόπαιο στην Κωνσταντινούπολη και μια πρόκριση στον τελικό στο Μιλάνο, σε διάστημα τριών χρόνων. Όχι πως πέρυσι παρουσίασαν κάτι. Κι αν για τον Καζλάουσκας χρειάστηκαν πολλές… οθόνες για να περιγραφεί η προπονητική του αδυναμία, ο Έκτορας δείχνει πως ξεπερνιέται από το μπάσκετ.
Κανείς δεν δικαιούται να αμφισβητήσει τον Μεσίνα, όμως η ιστορία γράφεται με τις καθημερινές μάχες και τα αποτελέσματα, με τον τρόπο που διαχειρίζεται κανείς το υλικό του, με το κατά πόσο έχει κάτι να πει σήμερα κι όχι με τα… παράσημα που απέκτησε κατά τη διάρκεια της διαδρομής του (που κανείς δεν μπορεί να του τα ξηλώσει, ή να τα προσπεράσει).
Ο Ιταλός προπονητής μοιάζει να έχει στερέψει από ιδέες, δεν βοήθησε την ομάδα του, δεν πρόσφερε κάτι περισσότερο από τον Λιθουανό προκάτοχό του. Από την άλλη οι ακριβοπληρωμένοι σταρ του Μοσχοβίτικου συλλόγου απέδειξαν πως δεν αξίζουν κάτι παραπάνω. Κι όταν, για παράδειγμα, ο Μίλος Τεόντοσιτς πηγαίνει κάθε τρεις και λίγο σε φάιναλ φορ, αλλά φεύγει έχοντας ενεργή συμμετοχή στην αποτυχία της ομάδας, καθένας δικαιούται να τον αποκαλέσει “loser“.
Η Μπαρτσελόνα έμοιαζε με τρένο, πέρασε πανεύκολα στον τελικό, αλλά έφαγε τέτοια φάπα που για καιρό ο σβέρκος των παικτών και των προπονητών της θα είναι… κόκκινος. Εξ αποτελέσματος μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι οι Μαδριλένοι έκαναν (αν την έκαναν) τη σωστότερη των επιλογών για τον αντίπαλο στον ημιτελικό, αφού -έχοντας δει το έργο- είναι προφανές ότι ήξεραν τον τρόπο να ξεχαρβαλώσουν τη μηχανή της μισητής “Μπάρτσα”.
Υ.Γ.: Δεν ξέρω αν είναι… θεία δίκη, αλλά με σχεδόν ίδιο τρόπο (γλιστρώντας η μπάλα από τα χέρια του Δημήτρη Διαμαντίδη) έμεινε το 2012 εκτός τελικού ο Παναθηναϊκός. Η ΤΣΣΚΑ ένιωσε την ίδια απογοήτευση, ίσως και χειρότερη, αφού εδώ δεν υπήρχαν παράπονα για τη διαιτησία, παρά μόνο για την… μπάλα!
Υ.Γ.1: Γι’ αυτό γενικώς αποφεύγω τις προβλέψεις. Μπαρτσελόνα – ΤΣΣΚΑ “έβλεπα” για τον τελικό. Αφού δεν το ‘χω, τί θέλω και κάνω και προβλέψεις; Μικρός είμαι, θα μάθω.
Υ.Γ.2: Μια και είναι ο Φώτης (Κατσικάρης) στο Μιλάνο, δεν του λένε να κοουτσάρει αυτός στον μικρό τελικό για λογαριασμό της Μπαρτσελόνα;
Υ.Γ.3: Από τη φωτογραφία εστιάστε στην έκφραση του Ουίμς. Τα λέει όλα…
kogas@ebasket.gr
