Μια εξόχως θλιβερή διαπίστωση έκανα σήμερα και σκέφτηκα να την μοιραστώ μαζί σας: Χρόνια τώρα εμείς οι μικροί, μεγάλο τον ξέραμε, μεγάλο σε ύφος, μεγάλο σε ήθος, μέγιστο στον πολύπαθο χώρο της διαιτησίας. “Le Grande” τον αποκαλούσατε εσείς κι εμείς τις περισσότερες φορές καμαρώναμε, γιατί τούτος ο μεγάλος, όπως λέγαμε, είναι από τον δικό μας χώρο.
Όμως, αυτό που σε χαρακτηρίζει στ’ αλήθεια , αυτό που σε κάνει πραγματικά μεγάλο, είναι η σχέση με τους γύρω σου, είναι η αγάπη και η ανθρωπιά, είναι η παραμέριση της όποιας αντιπαλότητας για το καλό του συνόλου, είναι η προάσπιση των συμφερόντων και της αξιοπιστίας ενός ολόκληρου χώρου, που επί σειρά ετών υπηρέτησες, τέλος, είναι ο τρόπος που ζεις και κινείσαι, ο τρόπος που πορεύεσαι, ο τρόπος που χειρίζεσαι την εξουσία.
Εκεί λοιπόν που καμαρώναμε για σένα, εκεί που πιστέψαμε ότι και εσύ νοιαζόσουν για εμάς, έδωσες με περισσή φροντίδα ξανά το στίγμα σου. Έτσι, για να μας θυμίσεις τί πρέπει τελικά να περιμένουμε από εσένα.
Αλήθεια γιατί μικραίνεις τόσο;
Λες τάχα, ότι ενδιαφέρεσαι για μας, στις συναντήσεις μάς μιλάς για το υψηλότατο επίπεδο των Ελλήνων διαιτητών, βγάζεις κορώνες ενότητας, στηλιτεύεις πράξεις και ενέργειες που γίνονται στον ΣΕΔΚΑ και δεν συνάδουν με το καλό κ’ αγαθό (κατά τη δική σου πάντα, σεβαστή κατά τα άλλα, αντίληψη), εμφανίζεσαι στον ΣΕΔΚΑ ως σωτήρας, σε καλοδεχόμαστε, χαιρόμαστε που είσαι πάλι κοντά μας και μας συνδράμεις με τις γνώσεις σου, κι εκεί που αρχίζουμε να πιστεύουμε στην ενότητα, στην ανάπτυξη και στην αλληλεγγύη του χώρου, αναταράζεις τα νερά, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, για να μην εφησυχάζουμε. Για να είμαστε προετοιμασμένοι για το τσουνάμι.
Αλήθεια πιστεύεις πραγματικά ότι οι Έλληνες και περισσότερο οι Αθηναίοι διαιτητές είναι τόσο άχρηστοι; Ή μας κάνεις πείσματα και βγάζεις κακιούλες;
Γιατί πώς αλλιώς να ερμηνεύσω την απόφασή σου να χρησιμοποιήσεις μόνο έναν Έλληνα διαιτητή στο Final Four του Μιλάνου; Όταν δε, δεν υπάρχει σε αυτό ελληνική εκπροσώπηση σε επίπεδο ομάδων, πιστεύω ότι το έργο σου γίνεται ευκολότερο στον ορισμό των διαιτητών, που -όπως όλοι γνωρίζουν- είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη. Με δεδομένη τώρα, την παρουσία δύο διαιτητών από την ίδια χώρα (Σερβία) στη διοργάνωση, γίνονται περισσότερο αμείλικτα τα δικά μας ερωτήματα.
Αλήθεια, δεν έχουμε άλλους ικανούς διαιτητές στην Ελλάδα;
Δεν εμπιστεύεσαι κανέναν;
Δεν έχουν γνώσεις, εμπειρία;
Δεν είναι κοντά σου;
Δεν ανήκουν στο στενό σου περιβάλλον;
Δεν έκαναν καλή πορεία στην χρονιά που πέρασε; Έχουν τιμωρηθεί για λάθη ή παραλήψεις; Στην χώρα σου δεν διευθύνουν σημαντικούς αγώνες; Αυτούς δεν επαινούσες χρόνια τώρα, ή κάνω λάθος;
Ή μήπως δεν είναι τίποτα από όλα αυτά, αλλά ήθελες έτσι απλά να μας δείξεις τη δύναμή σου; Να μας στείλεις κάποιο μήνυμα;
Συμπάθαμε, αλλά εγώ αυτό το λέω αδυναμία και ανασφάλεια. Το λέω αγωνία για τη μοναξιά που τη βλέπω να έρχεται απειλητικά. Το λέω αγνωμοσύνη. Το λέω έπαρση.
Θέλω να σου θυμίσω ότι αυτούς που τόσο εύκολα απαξίωσες, αφήνοντας τους έξω από το Final Four, ανήκουν στον ίδιο χώρο που γαλούχησε και ανέδειξε εσένα. Ανήκουν στην ίδια χώρα που έδωσε σε σένα τη δυνατότητα, αλλά και τις ευκαιρίες, για να ανέβεις στην κορυφή της διαιτητικής πυραμίδας και σήμερα να διαφεντεύεις τις τύχες μας στην Ευρώπη.
Είμαι πεπεισμένος ότι όποιος ξεχνά τους δικούς του, εκείνος που δεν θυμάται τις αφετηρίες του, με μαθηματική ακρίβεια θα λησμονηθεί εύκολα και γρήγορα από τον χρόνο και ας δηλώνει η φιγούρα του “παρών” σε μουσεία και συνεστιάσεις.
Γιατί αυτό που μετρά είναι οι όμορφες θύμησες. Είναι η ευγένεια της ψυχής τού καθενός από εμάς. Είναι η φροντίδα, ο σεβασμός σε αρχές και αξίες. Είναι η αναγνώριση και η αδελφοσύνη. Είναι η αδιαμφισβήτητη συνύπαρξη όλων όσων ζουν και κινούνται στον ίδιο χώρο με εμάς.
Τί σημασία έχει πόσο μεγάλος είσαι, αφού δεν μπορούν να σε δουν, δεν σε διακρίνουν καν αυτοί που είναι γύρω σου, κοντά σου.
Λυπάμαι που δεν μπορώ να πω στη δική μας περίπτωση την χιλιοειπωμένη φράση “ποτέ δεν είναι αργά, μπορεί και να αλλάξουν τα πράγματα…”, γιατί… είναι πια για μας -κι εννοώ εσένα κι εμάς, τους Έλληνες διαιτητές- πολύ αργά, περασμένα μεσάνυχτα!!!
Αν αυτός ήταν ο στόχος σου, τον πέτυχες! Γι’ άλλη μια φορά έκανες bingo!…
Baseline
