Όσοι μας γνωρίζουν και διάβασαν το προηγούμενο σχόλιο μας, αντιλήφθηκαν ότι από το βράδυ της Τετάρτης ήμασταν πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχει άλλο… λάδι στο καντήλι. Γι’ αυτό και σπεύσαμε να χειροκροτήσουμε, να αποθεώσουμε την προσπάθεια των δύο εκπροσώπων μας. Αθλητικά έμεινε ημιτελής, αφού το φάιναλ φορ θα γίνει στο Μιλάνο χωρίς ελληνική ομάδα, αλλά αγωνιστικά η προσπάθεια ήταν πλήρης.
Έχοντας γράψει προ ημερών όσα θέλαμε να πούμε, ας πάμε ένα βήμα πιο μακριά. Δεν θα κάνουμε ούτε ταμείο, ούτε θα αναζητήσουμε το γιατί δεν θα υπερασπιστεί ο Ολυμπιακός τον τίτλο του, ή γιατί ο Παναθηναϊκός άρχισε να χάνει και με… κάτω τα χέρια. Υποχρέωση των διοικήσεων και των επιτελείων να βρουν τρόπους να παραμείνουν οι δύο “αιώνιοι” στον… αφρό. Και θα το κάνουν.
Θαρρώ πως ίσως χθες να έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος του ελληνικού μπάσκετ. Ένας κύκλος μεγάλων προσωπικοτήτων, παικτών με δυσθεώρητο ύψος, όπως ο Δημήτρης Διαμαντίδης κι ο Βασίλης Σπανούλης που… έπεται. Ο χρόνος είναι αμείλικτος για όλους κι είναι πρόδηλο πως ακόμα και οι σπουδαιότεροι γερνούν (αθλητικά και μόνο, όσον αφορά στο συγκεκριμένο πεδίο).
Ο “3D” είναι πλέον εμφανές ότι δεν μπορεί να προσφέρει όσα στο παρελθόν. Ο κατά δύο χρόνια νεότερος “Kill Bill” έχει ακόμα αντοχές, αλλά για πόσο. Ήδη (το επισημάναμε τις προάλλες) διαφοροποιεί αρκετά τον τρόπο που αγωνίζεται κι αυτό δεν γίνεται τυχαία.
Του χρόνου, στην επόμενη Ευρωλίγκα, ο Διαμαντίδης θα είναι 35 και ο Σπανούλης 33 ετών. Πρόδηλο είναι πως δεν μπορεί να έχουν τόσο μεγάλη επίδραση στο παιχνίδι των ομάδων τους, που είτε τους έχουν στο ρόστερ, είτε όχι, πρέπει να μάθουν να αγωνίζονται με διαφορετικό τρόπο, χωρίς η μπάλα να περνά υποχρεωτικά από τα χέρια τους.
Πόσο εύκολο είναι να βρεθεί άλλος παίκτης να κάνει αυτή τη δουλειά; ΚΑΘΟΛΟΥ, όμως η ζωή συνεχίζεται και όλοι περνούν τα στάδια, το ένα μετά το άλλο. Άλλωστε, υπήρξε μπάσκετ και μετά τον Νίκο Γκάλη, θα υπάρξει και μετά τους νεότερους ηγήτορες του αθλήματος.
Όσο ο Καστοριανός και αργότερα (φαντάζομαι) ο Λαρισαίος οδεύουν προς το τέρμα της διαδρομής, τόσο θα πλανάται το ερώτημα “μετά από αυτούς, ποιος;“. Δεν υπάρχει απάντηση, άλλωστε οι δυο τους έχουν άλλη μια αποστολή, εντός συνόρων αυτή τη φορά, όμως ήδη -μετά τον διπλό αποκλεισμό από το φάιναλ φορ- αλλάζει η ατζέντα.
Επειδή πολλά από αυτά που γράφουμε ενδέχεται να παρερμηνευτούν, να σημειώσω ότι δεν υποστηρίζω πως θα πρέπει να εκδιωχθούν, ή να κρεμάσουν τη φανέλα (με τη χρονική σειρά που προανέφερα), αλλά πως Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θα υποχρεωθούν να μάθουν να ζουν χωρίς τους δύο κυρίαρχους του παιχνιδιού…
kogas@ebasket.gr
