Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, αλλά παραμένει το ίδιο νόμισμα. Η περικοπή των επιχορηγήσεων, με τρόπο κάθετο, χωρίς σκέψη, διαπραγμάτευση, ανάλυση δεδομένων, είναι η άλλη όψη του νομίσματος, με το οποίο τόσα χρόνια η Πολιτεία πληρώνει για να έχει αθλητισμό υψηλού επιπέδου. Παλιότερα έδινε πολλά, τώρα δεν έχει και δεν δίνει, αλλά το δόγμα είναι “Τόσα δίνω, πόσα θες…“.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος έχει δίκιο σε πολλά από αυτά που είπε. Στα περισσότερα (αν εξαιρέσεις τα περί Υπουργείου Εμπορίου), αφού είναι αδιανόητο να εγκρίνει κάποιος τον προϋπολογισμό τον Νοέμβριο και τον Μάρτιο να ανατρέπει τα δεδομένα. Γιατί, αν αυτό είναι το πραγματικό κόστος λειτουργίας της ΕΟΚ (με όλα τα συμπαρομαρτούντα), τότε γιατί είχε εγκριθεί διπλάσια δαπάνη;
Το προσχηματικό “εδώ ο κόσμος πεινάει” είναι η ασφαλής μέθοδος που χρησιμοποιούν οι κυβερνώντες για να διαλύσουν τον κοινωνικό ιστό, για να διαλύσουν το αθλητικό κίνημα, για να κάνουν υποχείριο παράγοντες και ομοσπονδίες. Κι είναι αλήθεια πως όσο αντιμετωπίζουν τους προέδρους των ομοσπονδιών ως πένητες, στους οποίους πετούν το… περίσσευμά τους και αυτοί οφείλουν να τους ευγνωμονούν, θα μας βρίσκουν απέναντι.
Αν θεωρούν ότι με αυτά τα χρήματα “βγαίνει” η ΕΟΚ, χωρίς να διαλυθούν πρωταθλήματα, οφείλουν να επανεξετάσουν γιατί έδιναν εκατομμύρια τα προηγούμενα χρόνια. Πριν προχωρήσουν σε περικοπή του 50%, όφειλαν να διερευνήσουν αν υπάρχουν σωματεία – σφραγίδες, αν γίνονται πραγματικά τα πρωταθλήματα, αν τα έξοδα λειτουργίας είναι αυτά που έχουν ζητήσει μέσω του προϋπολογισμού κι εντέλει να αιτιολογήσουν την περικοπή.
Σημειώστε εδώ πως δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με την ΕΟΚ, αλλά με όλες τις ομοσπονδίες, άρα δεν είναι θέμα αν μας αρέσει ή όχι η… φάτσα του Βασιλακόπουλου, αν συμφωνούμε με την πολιτική του. Η κάθετη πολιτική στη μείωση των επιχορηγήσεων, είναι όντως καταστροφική για τον αθλητισμό μας.
Το κακό είναι πως αυτό το πετσόκομμα των επιχορηγήσεων θα επιφέρει αλλοιώσεις στα πρωταθλήματα, καθώς είναι πρόδηλο ότι η ΕΟΚ θα μετακυλήσει το βάρος στα σωματεία, προκειμένου να κλείσει την τρύπα. Σωματεία που δεν αντέχουν να χρηματοδοτούν τα πρωταθλήματα, όπως δεν αντέχουν οι διαιτητές μικρών κατηγοριών, οι κριτές…
Μην γελιέστε. Δεν έχουμε να κάνουμε με 5-6 προβεβλημένους παίκτες, παράγοντες, διαιτητές, που “δεν έχουν ανάγκη“, αλλά με σωματεία – κύτταρα του ελληνικού αθλητισμού. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και σωματεία – σφραγίδες, που αποτελούν όνειδος στο αθλητικό κίνημα. Άλλο θέμα, που ΟΦΕΙΛΕΙ να ψάξει η Πολιτεία.
Όσο η προσέγγιση του αθλητισμού, εν προκειμένου του μπάσκετ, είναι λογιστική, δεν πρόκειται ποτέ να μας βρει συμμάχους. Είτε τα χρήματα είναι λίγα, είτε κάποιοι σκορπούν το κρατικό χρήμα. Η προσέγγιση πρέπει να είναι βαθιά αθλητική. Τί εννοώ;
Αν το κράτος “δεν βγαίνει“, δεν έχει παρά να προχωρήσει σε διαχωρισμό αθλημάτων, να χαράξει αθλητική – πολιτική γραμμή, να βάλει προτεραιότητες, να καθοδηγήσει. Δεν έχει παρά να συζητήσει με τους παράγοντες για να βρεθούν τρόποι μείωσης του κόστους, χωρίς να θιγούν πρωταθλήματα, άρα αθλούμενοι. Ο αθλητισμός προστατεύεται ως αγαθό από το σύνταγμα κι αυτό δεν έγινε τυχαία…
Δεν θα υποδείξω εγώ το μοντέλο διαχείρισης του κρατικού προϋπολογισμού για τον αθλητισμό, όμως είναι πρόδηλο πως ο τρόπος με τον οποίο μοιράζονται τα χρήματα ήταν και είναι σε λάθος κατεύθυνση, με νοοτροπία που δεν έχει αλλάξει κατ’ ελάχιστο. Απλά τώρα βλέπουμε την άλλη πλευρά της σελήνης.
kogas@ebasket.gr
