Χανιά, αποστολή
Ήταν ο Μπρεντ Πέτγουεϊ που μάγεψε πέρυσι στην Πάτρα με το τραγούδι του. Το “φωτιά με φωτιά” έγινε το… αποτύπωμα του All Star Game του 2013. Ήταν το καλύτερο που ζήσαμε, μετά τον χορό του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη το 2010 στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Όλα αυτά ήταν ψυχαγωγικά. Αυτό που ζήσαμε σήμερα στα Χανιά ήταν ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ. Ήταν ο χορός του Δημήτρη Βάσση, ενός αθλητή του ΠΑΣΚΑ Ελληνικά Πετρέλαια, ενός αθλητή που παίζει μπάσκετ σε αγωνιστικό αμαξίδιο.
Στα ηχεία η μαγεία της μουσικής από τον Μάνο Λοΐζο. Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, το απόλυτο τραγούδι, που κανείς δεν τόλμησε να προσθέσει λόγια, για να μην αλλοιώσει την ακουστική απόλαυση.
Οι συμπαίκτες του σε δύο σειρές, η μια ομάδα απέναντι στην άλλη, στη μέση ο Δημήτρης κι απέναντί του όρθιοι οι διαιτητές, τα μέλη της γραμματείας, ο κόσμος στις εξέδρες που με παλαμάκια έδινε τον ρυθμό.
Το καρότσι κινήθηκε στον ρυθμό της μουσικής, έτσι όπως το ήθελε ο Δημήτρης.
Ο ζεϊμπέκικος είναι λεβέντικος χορός, αλλά τόση λεβεντιά δεν έχω ξαναδεί όσα χρόνια κι αν έχω παραβρεθεί σε αντίστοιχους χορούς. Γιατί η λεβεντιά, ή μαγκιά είναι να γεύεσαι τη χαρά της ζωής κάτω από αντιξοότητες, πάνω σ’ ένα καρότσι, όχι έχοντας πιει δυο ρακές (ένεκα και της πόλης που βρισκόμαστε) παραπάνω.
Το απολαύσαμε. Το χαρήκαμε. Κλάψαμε, γελάσαμε, ταξιδέψαμε. Ό,τι κι αν γράψω είναι προσβολή στη μαγεία του χορού. Μόνο μια σκέψη: Αν ζούσε ο Μάνος θα ήταν ευτυχισμένος που έγραψε αυτή τη μουσική. Μόνο και μόνο για να τη χορέψει ο Δημήτρης…
kogas@ebasket.gr
