Έγραφα χθες, περίπου τέτοια ώρα, πως το ζεϊμπέκικο του Δημήτρη Βάσση, αυτός ο μοναδικός και μοναχικός χορός, έχει κάνει 8.000 “χτυπήματα“. Θεωρούσα την ανταπόκριση τεράστια, γνωρίζοντας από μέσα τη μοναξιά των παιδιών (και όλων όσων με τον έναν ή άλλο τρόπο μετέχουν του πρωταθλήματος), που παίζουν μπάσκετ με καρότσι.
Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο το… κοντέρ έγραφε 105.872! Τόσοι είδαν το βίντεο και θα το δουν (φαντάζομαι) τόσοι κι άλλοι τόσοι. Ελάχιστοι έχουν δει αυτό το βίντεο (πρωταγωνιστής είναι πάλι ο Δημήτρης), που έχει πολύ μεγαλύτερη αξία, αλλά είναι λιγότερο πιασάρικο. Μόλις 507 προβολές…
Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να σας κάνω να νιώσετε άσχημα, αν και θα έπρεπε. Όλοι εσείς που παρκάρετε μπροστά στη ράμπα του πεζοδρομίου, η οποία έχει σχηματιστεί για να περνούν τα καρότσια, καλό είναι να νιώσετε ένοχοι. Όλοι εσείς που δεν πήρατε ποτέ τα παιδιά σας να δουν έναν αγώνα μπάσκετ με καρότσι, καλό είναι να σκεφτείτε τί μάθημα ζωής τους έχετε στερήσει (κι έχετε στερηθεί).
Το κακό είναι πως δεν μας/σας έμαθαν να βλέπετε την άσχημη (αν είναι άσχημη) πλευρά της ζωής. Γιατί το σύγχρονο σχολείο, η τηλεόραση, προτιμά να δείχνει πλαστικά βυζιά, παραφουσκωμένα, να… απειλούν το κουμπί της μπλούζας. Το δόγμα “τα μπούτια σου Μαρία” κυριαρχεί κι όσο πέφτουν τα νούμερα τηλεθέασης, τόσο ανεβάζουν τα “νούμερα” ψηλά τη φούστα.
Στα δύσκολα η συνταγή είναι γνωστή: Η παρουσιάστρια φορά το καυτό κόκκινο στριγκάκι, κάνει με επιδεξιότητα μια αδέξια κίνηση, το αποκαλύπτει, “παίζει” το βράδυ στον Θέμο και την επόμενη μέρα μια στρατιά μισοκαβλωμένων -κατά βάση αγάμητων– τύπων περιμένει την επανάληψη του “λάθους“.
Σε αυτή την τηλεόραση χωράει ο Βάσσης και τ’ άλλα παιδιά; Όχι, γιατί δεν πουλάνε. Βεβαίως, από χθες τα κανάλια τον κυνηγούν από πίσω, χωρίς να γνωρίζουν πως το παιδί δεν είναι χορευτής αλλά αθλητής, χωρίς καν να μπορούν να προφέρουν την ομοσπονδία, ή το άθλημά του.
Ακόμα κι αυτοί που αίφνης ευαισθητοποιήθηκαν, τον προσφωνούν ως άτομο με ειδικές ανάγκες, οι πιο… προχωρημένοι το μετατρέπουν σε “ειδικές ικανότητες“. Ο Δημήτρης είναι αθλητής με αναπηρία και όχι ανάπηρος που κάνει αθλητισμό. Έχει τις ίδιες ανάγκες με μας, καμία “ειδική“, απλά έχει κινητικούς περιορισμούς. Αν αυτό τον καθιστά “διαφορετικό“, κι εγώ που είμαι χοντρός κι αδυνατώ να τρέξω γρήγορα, ανήκω σε αντίστοιχη κατηγορία.
Το κείμενό μου βγάζει θυμό, ίσως γιατί από το 1993 συμμετέχω στις δραστηριότητες των παιδιών που παίζουν μπάσκετ με καρότσι. Και τους ευχαριστώ (με πρώτο τον πρόεδρο της ΟΣΕΚΚ, Γιώργο Κούζα) που με ανέχονται δίπλα τους, που με κάνουν να νιώθω καλύτερος άνθρωπος.
Τους ζητώ συγνώμη που δεν κατάφερα να πείσω κι άλλους από το συνάφι μας να παρακολουθήσουν το παιχνίδι τους στα Χανιά, ή κάποιον από τους αγώνες τους στο πρωτάθλημα.
Χαίρομαι που έφτανε ένας χορός -μαγικός είναι αλήθεια- για να στρέψει ο κόσμος το βλέμμα του προς τον Δημήτρη και τους συμπαίκτες του. Χαίρομαι για τα σχόλια που διαβάζω από κάτω από το βίντεό του, γιατί ξέρω ότι βγαίνουν από την ψυχή των ανθρώπων που τα γράφουν.
Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Πάλι, στην επόμενη δράση μας, στην επόμενη αγωνιστική, λίγοι θα είμαστε στις εξέδρες. Βλέπετε, πάλι αύριο τα μπούτια της Μαρίας θα μας δείχνουν τα κανάλια… Κι εμείς έχουμε δεχθεί να μας βάζουν τα κανάλια στο λούκι…
Υ.Γ.1: Οι κόρες μου έκαναν ζέσταμα μαζί με τους αθλητές. Προσπαθούσαν κι αυτές, ανεβασμένες πάνω στο καρότσι, να κινηθούν. Η μικρή Νεφέλη έμπλεξε το δάχτυλό της στη ρόδα. Πόνεσε κι έκλαψε. Ξέρω ότι γι’ αυτή τη δοκιμασία που την… υπέβαλα θα με συγχωρήσει. Δεν ξέρω αν θα είναι εξίσου επιεικής μαζί μου, όταν αντιληφθεί πόσα λίγα κατάφερα να κάνω για τον Βάσση, τον Γιώρα, τον Διμπιτούζη, τον Μακρή και τ’ άλλα παιδιά.
Υ.Γ.: Υπάρχουν οκτώ συνάνθρωποί μας που δήλωσαν ότι δεν τους αρέσει αυτό το θέαμα. Είναι πρόδηλο ότι ακόμα κι ένας να πει ότι δεν αγαπά τη μάνα του, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι όλος ο κόσμος αγαπά τη μητέρα του, όμως αναρωτιέμαι τι μπορεί να είδαν και να μην τους άρεσε. Ας είναι, καλά να ‘ναι και οι οκτώ.
kogas@ebasket.gr
