Η 20η Μαρτίου ήταν… σημαδεμένη στο ημερολόγιο από τη μέρα που έγινε γνωστό το πρόγραμμα του Top-16. Όχι τόσο για τον αγώνα, αυτόν καθεαυτόν του Παναθηναϊκού με τη Φενέρμπαχτσε, αλλά γιατί ήμασταν σίγουροι ότι η βραδιά υποδοχής του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην ομάδα την οποία δόξασε και στην οποία δοξάστηκε δεν θα έχει προηγούμενο. Όπως και έγινε.
Μία βραδιά πέρα από “νίκες, ήττες, κούπες“, όπως πολύ σωστά επισήμανε ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, μία βραδιά που είχε να κάνει με την αναγνώριση στο πρόσωπο του κόουτς και του άνθρωπου Ομπράντοβιτς, για την προσφορά του τόσο στον Παναθηναϊκό, όσο και στο ελληνικό μπάσκετ και στον αθλητισμό.
Μία βραδιά για την οποία αξίζουν πρώτα και πάνω απ’ όλα συγχαρητήρια σε οργανωμένους αλλά και απλούς φίλαθλους του Παναθηναϊκού, για την ατμόσφαιρα που δημιούργησαν, τον παλμό, το πάθος και τη συγκίνηση που έβγαινε σε κάθε τους συναίσθημα.
Μία βραδιά που όμοιά της δύσκολα θα ξαναζήσουμε (προσωπικά, ήταν από τις λίγες φορές ανατριχίλας σε γήπεδο, με τελευταία που θυμάμαι την είσοδο του Νίκου Γκάλη στο ΟΑΚΑ, πριν τον τελικό του φάιναλ φορ του 2007) και που σίγουρα δεν θα ξεχάσουμε.
Η 20η Μαρτίου, θαρρώ πως, ήταν ο ιδανικός επίλογος για τη σχέση Παναθηναϊκού – Ομπράντοβιτς, μία σχέση πολύ δυνατή, στηριγμένη στην αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμό. “Γιατί επίλογος;” θα αναρωτηθεί κάποιος τη στιγμή που η μεν ΚΑΕ -μέσω του Δημήτρη Γιαννακόπουλου– κάλεσε προ διημέρου τον Ζοτς να επιστρέψει άμεσα “σπίτι του“, ενώ το σενάριο που θέλει τις δύο πλευρές να έχουν ήδη συμφωνήσει για την επόμενη σεζόν να είναι ακόμη “ζεστό” στο ρεπορτάζ.
Προσωπικά -και δίχως να θέλω να αμφισβητήσω τις πηγές του Γιώργου Κογκαλίδη- θεωρώ και πιστεύω ότι το κεφάλαιο Ζοτς έχει κλείσει για τον Παναθηναϊκό. Όχι για πάντα, αφού “ποτέ μην λες ποτέ“, αλλά τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον.
εν ξέρω, ίσως κάποια στιγμή σε κάποια χρόνια ο Ομπράντοβιτς να επιστρέψει στην αγαπημένη του ομάδα, στην αγαπημένη του πόλη, όχι όμως άμεσα. Οι λόγοι είναι αρκετοί και τους γνωρίζουν πολύ καλύτερα οι πρωταγωνιστές, και σίγουρα δεν είναι της παρούσης, ειδικά μετά από τη μαγική βραδιά της Πέμπτης, την οποία όλοι θέλουν να κρατήσουν στο μυαλό και την καρδιά τους για πάντα.
Αυτό, όμως, που με το φτωχό μου το μυαλό πιστεύω ότι πρέπει να γίνει είναι το εξής: Να σταματήσει μία και καλή, να κοπεί μαχαίρι -που λένε και στο χωριό μου όλη η κουβέντα- γύρω από την επιστροφή Ομπράντοβιτς.
Αν και εφόσον δεν υπάρχει θέμα, όπως ξεκαθάρισε χθες μιλώντας σε Τούρκους δημοσιογράφους ο Ζοτς, που είναι γνωστό ότι τιμά τον λόγο του, τότε στον Παναθηναϊκό κάνουν και θα συνεχίσουν να κάνουν κακό, συντηρώντας μέσω δηλώσεων το θέμα στον αφρό.
Ο λόγος; Πολύ απλός: Όποιος προπονητής κάτσει και θα κάτσει στο μέλλον στον πάγκο της ομάδα,ς πάντα θα έχει μέτρο σύγκρισης (αναπόφευκτο φυσικά) τον Ζοτς, ενώ και στο στόμα των οπαδών θα παραμένει ζωντανή η φράση “άντε να γυρίσει ο Ομπράντοβιτς“, ή “αν ήταν εδώ ο Ομπράντοβιτς“.
Είτε ο “επόμενος” λέγεται Πεδουλάκης, ο οποίος παρά τους τρεις τίτλους σε ενάμιση χρόνο “φαγώθηκε” με συνοπτικές διαδικασίες, είτε είναι η “σημαία” Αλβέρτης, που τουλάχιστον αυτή τη στιγμή με το πάθος και τα αποτελέσματά του έγινε αμέσως σύνθημα στα χείλη των οπαδών.
Το φάντασμα του Ομπράντοβιτς θα πλανάται για πάντα πάνω από το ΟΑΚΑ. Το ζητούμενο είναι η μορφή του να φέρνει μόνο τις πολλές ευχάριστες αναμνήσεις των 13 χρόνων του στον Παναθηναϊκό και όχι να είναι ο μόνιμος μπαμπούλας των εσαεί διαδόχων του.
