Ο ένας έχει πατήσει τα 37. Έχει παίξει ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο, βρίσκεται στη δύση της καριέρας του, τα πόδια του δεν τον κρατάνε άλλο. Κι όμως, μπαίνει μέσα, σε τρία λεπτά “καθαρίζει” το παιχνίδι με δύο ασίστ, υποχρεώνει τον αντίπαλο προπονητή να υποκλιθεί (“δεν χάνει πάσα ο άνθρωπος” λέει), τρέχει όσο μπορεί (και παραπάνω) και στη μοναδική λανθασμένη πάσα γυρίζει προς τον πάγκο και ζητά συγνώμη. Είναι ο ΜΕΓΑΛΟΣ (συγνώμη, ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ) Αριέλ Ιμπαγάσα.
Ο άλλος είναι 24 ετών. Θεωρήθηκε (όχι άδικα) από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στα παρκέ ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ. Δεν έχει καταφέρει να στεριώσει σε ομάδα, παρότι έχει το… χάρισμα. Και τώρα, που του δίνεται η μεγάλη ευκαιρία, την πετά στα σκουπίδια. Είναι ο Νίκος Παππάς.
Αν ο νεαρός θελήσει να φτάσει ψηλά δεν έχει παρά να πάρει το βίντεο του αποψινού αγώνα του Ολυμπιακού με τον Πλατανιά, να δει τί έκανε σε χρόνο dt ο Αριέλ Ιμπαγάσα και να καταλάβει τί σημαίνει μεγάλος παίκτης. Γιατί έχει τα φόντα να γίνει μεγάλος παίκτης, αλλά ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται το χάρισμα που του έδωσε η φύση, δεν τον έχει βοηθήσει πολύ ως τώρα.
Αν ήταν ατάλαντος ουδείς θα είχε ασχοληθεί μαζί του. Δεν είναι, όμως. Και το έχει δείξει πολλάκις. Αυτή τη στιγμή είναι στις παρυφές της 12άδας του Παναθηναϊκού κι αν συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό σύντομα θα μείνει εκτός. Δικαιολογίες μπορεί να βρει καθένας. “Δεν του δίνεται η ευκαιρία“… Γιατί άραγε;
Ο Παναθηναϊκός “φωνάζει” ότι έχει ανάγκη από έναν γκαρντ σαν τον Παππά. Ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι από εκείνους τους προπονητές που αναδεικνύει το ταλέντο των παικτών του. Από τον συχωρεμένο Αλφόνσο Φορντ μέχρι τον Πιτ Μάικλ, από τη γενιά του Περιστερίου (Μανώλης Παπαμακάριος, Μιχάλης Πελεκάνος, Κώστας Τσαρτσαρής), μέχρι και παίκτες που βολόδερναν στα ελληνικά γήπεδα (Αλέξης Ζεβροσένκο), που πλησίαζαν στο τέλος της καριέρας τους κι αναζωογονήθηκαν (Φεράν Μαρτίνεθ), ή που ήταν “αόρατοι” (Γκριγκόρ Χίζνιακ). Για να μην μιλήσουμε για τον Μάικ Μπράμος και τους υπόλοιπους “πράσινους” (Τζέιμς Γκιστ, Στεφάν Λάσμε).
Αυτός ο συνδυασμός έμοιαζε (κι έπρεπε) να είναι ιδανικός για τον Νίκο Παππά. Σε συνάρτηση με τον προβληματικό, λόγω τραυματισμού, Ρόκο Ούκιτς, είχε όλον τον χρόνο και τον χώρο, για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, να πάρει τη θέση που μπορούσε να έχει στο ελληνικό μπάσκετ και να αποτελέσει το next big thing για την Εθνική και -φυσικά- τον Παναθηναϊκό.
Το γιατί δεν συνέβη αυτό, οφείλει να το ψάξει ο ίδιος. Να δει τον εαυτό του στην προπόνηση, να δει τον εαυτό του στο παιχνίδι, να δει τον καθρέπτη του. Και να δει πολλές φορές το βίντεο με τον Αριέλ Ιμπαγάσα. Γιατί ο παίκτης που είναι πραγματικά ΜΕΓΑΛΟΣ δεν θέλει ούτε χρόνο, ούτε χώρο, ούτε στοργή και χάδια. Μπαίνει, κάνει τη δουλειά του, και αφήνει τους άλλους να μιλούν γι’ αυτόν. Να υποκλίνονται στο ταλέντο του.
Υ.Γ.: Πρώτη χρονιά είναι ο Παππάς στον Παναθηναϊκό, αλλά στην Ελλάδα έχουμε μάθει (φταίμε κι εμείς) να θεωρούμε ταλέντα τους παίκτες μέχρι τα 26 τους (και βάλε). Θυμηθείτε τί έκανε την πρώτη χρονιά στον Παναθηναϊκό (εκ Μαρουσίου προερχόμενος) ο Βασίλης Σπανούλης. Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο…
Υ.Γ1: Για να μην πει κανείς (βλάκες υπάρχουν πολλοί) ότι έχουμε προσωπικά με το… παιδί, δείτε τί είχε γράψει ο Αλέξανδρος Τρίγκας στις 27/09, με τίτλο “Να η ευκαιρία“.
Υ.Γ2: Το ότι το πρώτο like στο facebook, κάτω από το συγκεκριμένο κομμάτι, προήρθε από τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Άλμπερτ Μάλαχ, πέρα από την προσωπική υπερηφάνεια, είναι άλλο ένα ηχηρό μήνυμα στον Νίκο Παππά.
kogas@on.gr
