Ηράκλειο, αποστολή
Όλα όσα προηγούνται ενός Τελικού, ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν νέα δεδομένα (αλλαγή πόλης, αλλαγή έδρας, διαφορετικό… “ζευγάρι“, απαγόρευση μετακίνησης οργανωμένων οπαδών), ακόμα και… υπερβολές (αναγραφή ονοματεπωνύμου στο εισιτήριο), είναι λογικό να μας απορροφήσουν το ενδιαφέρον. Όλα αυτά μέχρι να ξεκινήσει ο αγώνας. Γιατί από αυτό το σημείο και μετά, τίποτα δεν έχει ενδιαφέρον.
Βέβαιον είναι ότι η ΕΟΚ κάνει ένα βήμα (με καθυστέρηση, αλλά βήμα) προς τη θετική κατεύθυνση, γεμίζοντας το γήπεδο, σταματώντας -κυρίως παραδεχόμενη- την αθλιότητα με το πανό που σκέπαζε την άδεια εξέδρα στο Ελληνικό. Δεν είμαι σίγουρος ότι ανάλογο βήμα θα γίνονταν αν προκρίνονταν οι δύο “αιώνιοι“, αλλά στην παρούσα φάση αυτό δεν έχει σημασία, αφού στον τελικό είναι ο Άρης και ο Παναθηναϊκός. Απέχουμε από αυτό που με απόλυτα ορθολογιστικό τρόπο περιέγραψε ο Γιώργος Νικολάου, αλλά ας προχωρήσουμε…
Το αποτέλεσμα του εγχειρήματος θα κριθεί, θα αναλυθεί (πρώτα απ’ όλα από τους ίδιους) και θα καθοδηγήσει τα επόμενα βήματα, όμως όλα αυτά θα μας απασχολήσουν από… Τρίτη, αφού για τις επόμενες ώρες ο λόγος ανήκει στους πρωταγωνιστές.
Ο Παναθηναϊκός είναι το “φαβορί“, αλλά δεν υπάρχουν φαβορί σε τελικούς. Κι αν οι “πράσινοι” μπουν σε αυτή τη λογική θα βρεθούν προ εκπλήξεως. Ειδικά από τη στιγμή που τίθεται εν αμφιβόλω η παρουσία του Τζέιμς Γκιστ, ενός παίκτη ο οποίος δίνει εξαιρετική ενέργεια και πολλαπλές λύσεις (ειδικά στην άμυνα) στον Αργύρη Πεδουλάκη.
Ο Άρης είναι μια ομάδα που δεν έχει βάθος, δεν έχει “μεγάλα” ονόματα, αλλά έχει την άνεση του απόλυτου αουτσάιντερ. “Τί κάνεις… (τα ονόματα δεν έχουν σημασία);” ρωτήσαμε έναν συνάδελφο από τη Θεσσαλονίκη, που συναντήσαμε στο κέντρο του Ηρακλείου. “Βόλτα. Έτσι κι αλλιώς εμείς για… βόλτα ήρθαμε” ήταν η απάντησή του.
Όχι, ούτε εκείνος υποτιμά την αξία του Άρη, είναι πρόδηλο ότι θα ήθελε να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη με το τρόπαιο, αλλά αυτό επιτάσσει η λογική. Συνεπακόλουθο είναι οι… χαμηλοί σφυγμοί των παικτών, που γνωρίζουν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν και πάρα πολλά να κερδίσουν, αν κι εφόσον.
Χαμηλοί σφυγμοί σημαίνει ελεύθερα χέρια και μικρό βάρος στην μπάλα. Αυτό πρέπει να “φοβάται” ο Παναθηναϊκός. Τεχνική ηγεσία και παίκτες γνωρίζουν πως αν οι αντίπαλοι πιστέψουν ότι μπορούν, θα περάσουν ένα βράδυ γεμάτο άγχος και είναι το μόνο που δεν θέλουν. Άλλωστε, με τη Μάλαγα και τον Ολυμπιακό να είναι οι επόμενοι αντίπαλοι στην Ευρωλίγκα, έχουν αρκετά υψηλούς δείκτες άγχους.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να επιβάλλει από την αρχή τον νόμο του, ο Άρης να αντέξει και να προσπαθήσει να “κλέψει” το ματς. Άλλωστε είναι μια μονομαχία 40 λεπτών και δεν υπάρχουν περιθώρια να διορθωθούν λάθη, τα οποία αν δεις το έργο είναι σίγουρο ότι θα αποφύγεις στην επόμενη εμφάνισή σου, αλλά αυτό δεν σε βοηθά σε τίποτα. Εξ ου και ο όρος… Τελικός.
Ανεξαρτήτου βαθμού δυσκολίας, το Κύπελλο προσφέρει τίτλο και ομάδα που παίρνει έστω κι έναν τίτλο σε μια χρονιά είναι πετυχημένη. Ο Αργύρης Πεδουλάκης θέλει να επαναλάβει το περσινό του κατόρθωμα, για να κάνει τρεις τους “πράσινους” τίτλους επί των ημερών του, για να καταξιωθεί ακόμα περισσότερο στη συνείδηση των φίλων της ομάδας (και όχι μόνο). Ο Μίλαν Μίνιτς θέλει να… ξαναμπεί στον χάρτη και με μια κατάκτηση Κυπέλλου θα το κάνει με εμφατικό τρόπο.
Στο τέλος της βραδιάς μόνο ένας θα χαμογελά. Ποιος; Η συνέχεια στο… σανίδι.
kogas@on.gr
