Ηράκλειο, αποστολή
Το ότι το “πείραμα” της ΕΟΚ για ειρηνική συνύπαρξη των φιλάθλων, για αποκλεισμό των οπαδών (των οργανωμένων), ακόμα και η υπερβολή για είσοδο στο γήπεδο χωρίς διακριτικά, είχαν μηδαμινές ελπίδες επιτυχίας, το γνωρίζαμε από την πρώτη στιγμή. “Ο Θεός να βάλει το χέρι του” λέγαμε κι ευτυχώς δεν είχαμε παρά κάποιες χαμηλής έντασης αψιμαχίες.
Από την άλλη θα συμφωνήσω ότι έγινε ένα βήμα μπροστά. Όχι σωστό, όχι μελετημένο, όχι πετυχημένο, αλλά πάντως ένα βήμα και δη σημαντικό, για να προσεγγίσουμε διαφορετικά το φαινόμενο του χουλιγκανισμού, τον τελικό ως γιορτή κι άλλα πολλά που για οικονομία χώρου δεν καταγράφω.
Από το πρωί της Παρασκευής στο Ηράκλειο, μετέχοντας της συζήτησης – γνωριμίας που είχε ο πρόεδρος του Άρη με τους δημοσιογράφους, παρακολουθώντας τον τελικό κι όλα όσα συνέβησαν πριν και μετά, καταλήγω σε ένα συμπέρασμα:
Η αιτία του κακού για τα δεινά του Άρη είναι όλοι αυτοί, με τους συναδέλφους από τη Θεσσαλονίκη σε περίοπτη θέση, που έχουν ως κυρίαρχο στοιχείο της ρητορικής τους τη λέξη “Αυτοκράτορας“, που έχουν θέσει ως βασικό τους μέλημα να χαϊδεύουν τα αυτιά των οπαδών.
Ο Άρης έχασε, εν ολίγοις, επειδή δεν είχε κόσμο στις εξέδρες. Δεν έχασε επειδή δεν είχε ξένους (λόγω του BAT της FIBA), δεν έχασε γιατί είχε χειρότερο ρόστερ, δεν έχασε καθαρά αγωνιστικά. Έχασε λόγω κακής διοργάνωσης.
Μπορεί να βρει κανείς πολλές δικαιολογίες. Το ότι το γήπεδο είναι στη Βιομηχανική Περιοχή μπορεί να ενόχλησε τους παίκτες, ή επειδή είναι νότια του Ηρακλείου να μην βόλευε τους εκ Βορρά προερχόμενους. Η αλήθεια είναι πως αν δεν δεις το πρόβλημα, δεν μπορείς να βρεις τη θεραπεία.
Ο Άρης έφτασε στον τελικό και μαγκιά του. Μπήκε στο άρθρο 99, έχει ανθρώπους με όραμα, δεν χρειάζεται όλη αυτή τη χαζή ρητορική, την αβάσιμη και αστήρικτη, για να κρατηθεί ζωντανό το όραμα του “Αυτοκράτορα” (όρος που όταν πρωτοακούστηκε δεν ήταν για καλό, αλλά πάμε παρακάτω).
Άλλωστε, όταν ορίστηκαν τα “Δύο Αοράκια” ως έδρα του τελικού, εμείς από αυτό εδώ το site ήμασταν οι μόνοι (πριν ακόμα βγει το ζευγάρι του τελικού) που γράψαμε ότι η επιλογή της έδρας “αδικεί” είτε τον Πανιώνιο, είτε τον Άρη. Τότε, όλοι αυτοί που από προχθές έχουν αναλωθεί σε αγώνα ποιος θα βγάλει την πιο ηχηρή κραυγή, αγρόν ηγόραζαν.
Ο Άρης θα χρειαστεί πολύ περισσότερα από τον κόσμο του στις εξέδρες, για να αντιμετωπίσει με αξιώσεις για περισσότερο από ένα ημίχρονο τον Παναθηναϊκό κι όσοι αποπροσανατολίζουν τον κόσμο, υπερτονίζοντας το πληγωμένο “εγώ” του πάλαι ποτέ κραταιού Άρη, απλά κάνουν κακό.
Υ.Γ.: Θα διαφωνήσω -πρωτότυπο- με τον φίλο μου Γιώργο Νικολάου. Το πρωτάθλημα δεν είναι κακό επειδή δύο έχουν ξεχωρίζει. Άλλωστε, στην αναφορά σου για τον Άρη, μάλλον έχεις λησμονήσει πως και τότε δύο ήταν μακράν των άλλων οι γητευτές των τίτλων.
