Την ώρα που ο Κώστας Μίσσας ολοκλήρωνε τις προετοιμασίες για το ταξίδι στις ΗΠΑ, στο facebook (και όχι μόνο) η Ελλάδα είχε διχαστεί ένεκα ενός άνευ λόγου και ουσίας ρατσιστικού παραληρήματος, κάποιων που… χάθηκαν στη μετάφραση. Βεβαίως, κάθε ρατσιστικό παραλήρημα είναι άνευ λόγου και αιτίας, αλλά ας προχωρήσουμε παρακάτω.
Αν (υπόθεση εργασίας) ο Γιάννης Αντετοκούνμπο γύριζε την πλάτη στην Εθνική Ελλάδας, μετά απ’ όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν εναντίον του, χωρίς κανέναν λόγο, χωρίς καν αφορμή, θα είχε άδικο; Κι αναρωτιέμαι, πόσο αυτοκαταστροφικοί μπορούμε να γίνουμε;
Από τον Κώστα Κουφό και τον Νικ Καλάθη, που πέρασαν από… ψηφοφορία και από… ψιλές στ’ αποδυτήρια, για να γίνουν αποδεκτοί στην Εθνική, με τον Έλληνα σέντερ να βιώνει το… σνομπάρισμα (γιατί άραγε;) του Γιόνας Καζλάουσκας στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας, φτάσαμε στον… ρατσιστή Αντετοκούνμπο, με τους Ελληνάρες να ζητούν να του πάρουμε το διαβατήριο.
Αυτά τα τρία παιδιά αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της… επόμενης Εθνικής. Γύρω από αυτούς θα “χτιστεί” το νέο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, που ελπίζουμε να μας κάνει και πάλι να ριγήσουμε από συγκίνηση και περηφάνια. Αυτά τα τρία παιδιά κι ενδεχομένως κι άλλους που θα βρεθούν στη Μέκκα του μπάσκετ (βλέπε Παπαγιάννης), θέλουμε να κρατήσουμε “ζωντανά“, να τους πείσουμε ότι εκτός από τα εκατομμύρια που βγάζουν ή θα βγάζουν στην Αμερική, έχει αξία να φορούν τη φανέλα με το εθνόσημο.
Να παίξουν για την τιμή της πατρίδας, που δεν έχει τιμή. Για μια πατρίδα στην οποία δεν ζουν, η οποία ενδεχομένως και να τους φέρθηκε αδίκως πολύ σκληρά. Δεν λέμε ότι πρέπει να τύχουν “ειδικής συμπεριφοράς“, ούτε να τους στρώσουμε κόκκινο χαλί, αλλά μπορούμε να τους υποδεχθούμε με άλλον τρόπο, από το να τους πετροβολάμε.
Αν κάποτε πάψουμε να είμαστε αυτοκαταστροφικοί. Κι αν οι Ελληναράδες πατριδοκάπηλοι (και δεν ομιλώ για εκείνους που ζήτησαν συγνώμη, αλλά για τους αμετανόητους), αφήσουν το μπάσκετ στην ησυχία του. Άλλωστε, στον δικό μας χώρο ο ρατσισμός δεν χωρά, άρα παίζουν… εκτός έδρας.
