Ο Λευκός Οίκος ήταν αρχικά… γκρι, από το χρώμα της πέτρας που είχε κατασκευαστεί. Οι τοίχοι βάφτηκαν άσπροι για να εξαφανιστούν τα μαύρα σημάδια που είχε αφήσει ο καπνός, όταν τα καναδικά στρατεύματα έβαλαν φωτιά στο κτίριο στον πόλεμο του 1812.
Τώρα γιατί να σας ενδιαφέρει αυτή η παντελώς άχρηστη πληροφορία; Ένεκα του ότι το “λευκό” μπαίνει στη ζωή μας, να μην ξέρετε τί παίχτηκε και με τον Λευκό Οίκο;
Πριν από κάποιες δεκαετίες είχαμε στο γυναικείο μπάσκετ το φαινόμενο των “λευκών γάμων“. Κοινωνικό ζήτημα ήταν ανέκαθεν (όχι μόνο στην Ελλάδα) τα… “λευκά κελιά“. Εσχάτως ζήσαμε τη “λευκή νύχτα” με τα καταστήματα ανοιχτά ως τις 11 το βράδυ, τους εργαζόμενους να διαμαρτύρονται και τα… μεγάλα κανάλια να πανηγυρίζουν. Ε, να μην έχουμε και μια “λευκή εβδομάδα” για να πορευτούμε, να εναρμονιστούμε με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Γιατί, πού πας ρε Καραμήτρο χωρίς να ξέρεις σκι; Μόνο η μούρη της Μέρκελ θα τρώει χιόνι; Πού είναι ο ευρωπαϊκός σου προσανατολισμός, σκατόβλαχε. Τρέξε πρωί – πρωί να προμηθευτείς τον κατάλληλο εξοπλισμό (τώρα που έχει κι εκπτώσεις) κι ετοίμασε τα παιδιά σου να δείξουν στις χιονισμένες πίστες ότι η Ελλάδα αλλάζει κι ότι δεν σου μοιάζουν άχρηστε, που έχεις συνδυάσει το βουνό με τα κοψίδια.
Συγνώμη για την έκρηξη, αλλά προκύπτει από… δικαιολογημένη αγανάκτηση. Κι απορώ γιατί συζητάμε ακόμα την πρόταση των ξενοδόχων να κλείσουν μια εβδομάδα τα σχολεία, προκειμένου για να υπάρξει ένθετη περίοδος χειμερινών διακοπών και δεν το έχουμε επιβάλλει σε όλο τον δημόσιο βίο. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι άνεργοι είναι, τί να κάθονται εδώ, τί να πάνε στο βουνό για σκι;
Δεν ξέρω αν είμαστε απλά λάτρεις του περιττού, ή αν μας… ψεκάζουν. Σε μια κοινωνία που βιώνει από αυτοκτονίες μέχρι πλειστηριασμούς και φυλακίσεις για χρέη, σε μια κοινωνία όπου μαθητές πηγαίνουν νηστικοί στο σχολείο, σε μια κοινωνία όπου τα είδη πρώτης ανάγκης αποτελούν πολυτέλεια για αρκετές οικογένειες, σε μια κοινωνία όπου τα καλοριφέρ είναι κάτι σαν τα παλιά ραδιόφωνα που κληρονομούσαμε από τους παππούδες μας (με τις αντίστοιχες ιστορίες αντίστασης κατά των Γερμανών), η πρόταση για εβδομάδα χειμερινής απόδρασης μοιάζει με κακόγουστη φάρσα.
Όταν, μάλιστα, η παιδεία εμπλέκεται σε συντεχνιακά συμφέροντα (εκτός κι αν το δόγμα “είμαστε τα γκαρσόνια της Ευρώπης” μετατράπηκε σε… στάση ζωής), η φάρσα γίνεται τραγωδία.
Θα πει κανείς “αν δεν έχεις, ρε φίλε, μην πας διακοπές. Εμείς γιατί να μην πάμε;” και από την πλευρά του θα έχει δίκιο. Μόνο που όταν αυτή η ένθετη εβδομάδα διακοπών οδηγεί σε πενθήμερες σχολικές εκδρομές, ανοίγει άλλη μια πληγή στους “μην έχοντες“.
Γιατί στη δική μου γενιά, οι καθηγητές δεν δέχονταν να μας συνοδεύσουν (ήμασταν καλά παιδιά, δεν λέω), αλλά η συμμετοχή μας στην εκδρομή ήταν δεδομένη. Αν υπήρχαν εξαιρέσεις ήταν για να δώσουν έμφαση στον κανόνα. Σήμερα, στο 2014, πώς νιώθει ο γονιός που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να στείλει το παιδί του στην εκδρομή;
Πώς μπορεί το παιδί να καταλάβει σε αυτή την τρυφερή ηλικία την ανισότητα και την αέναη πάλη των τάξεων (αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό); Αλήθεια, κανείς δεν σκέφτεται πως η ένθετη εβδομάδα χειμερινής απόδρασης είναι άλλος ένας βραχνάς για εκείνους που νιώθουν ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν στα παιδιά τους αυτά που θα ήθελαν;
Φυσικά και δεν είναι υποχρεωτική η συμμετοχή, αλλά όσοι έχουμε παιδιά γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να τα αποκόψεις από τις παρέες τους, ειδικά αν ο λόγος είναι οικονομικός.
Οι δικές μου κόρες δεν είναι ακόμα σε ηλικία πενθήμερης, αλλά τρομάζω στην ιδέα ότι θα έπρεπε να προσθέσουμε ένα τέτοιο έξοδο για μια έξοδο από την πραγματικότητα. Και παρότι δεν είμαι από αυτούς που νιώθουν άβολα αν χάσει μια μέρα μαθήματος το παιδί, εξοργίζομαι από τη διγλωσσία των κυβερνόντων.
Από τη μια κατακεραυνώνουν τους καθηγητές και τους δασκάλους οσάκις γίνονται αιτία να χαθούν διδακτικές ώρες, εξαιτίας των κινητοποιήσεων τους, και από την άλλη ετοιμάζονται να αποδεχθούν το κλείσιμο των σχολείων για λόγους τόνωσης της οικονομίας (των ξενοδόχων). Για σκι υπάρχει χρόνος, για απεργία όχι.
Ούτε από λευκή νύχτα, ούτε από λευκή εβδομάδα έχουμε ανάγκη, για να δούμε άσπρη μέρα. Από αλληλεγγύη έχουμε ανάγκη. Από αξιοπρέπεια έχουμε ανάγκη. Και σίγουρα δεν έχουμε κανέναν λόγο να αντιγράψουμε -αυτό είναι άλλωστε και το σαθρό υπόβαθρο του επιχειρήματος– ευρωπαϊκές μεθόδους εκμετάλλευσης (ή δημιουργίας) του ελεύθερου χρόνου.
Αν τόσο κόπτονται κάποιοι να αντιγράψουν πετυχημένες συνταγές από το εξωτερικό, ας κάνουν copy – paste το κοινωνικό κράτος της Σουηδίας, ας δουν τον τρόπο με τον οποίο η Ιρλανδία έδιωξε το ΔΝΤ, ας μελετήσουν το σύστημα υγείας (και παιδείας) της Κούβας, ας κοιτάξουν τους άνεργους και τους άστεγους στη “Μέκκα του Καπιταλισμού“, τις ΗΠΑ, κι ας αλλάξουν πολιτική.
Προσωπικά, θέλω χρώμα στη ζωή μου. Ούτε λευκές νύχτες, ούτε λευκές εβδομάδες, ούτε λευκά δόντια που τονίζουν ψεύτικα χαμόγελα. Θέλω να βάλω τις δικές μου πινελιές, θέλω να βάψω άλλοτε μαύρο τον καμβά της ψυχοσύνθεσής μου, άλλοτε κάτασπρο.
Ενέσεις botox με χλιδή και ψεύτικη ευφορία, όταν η ζωή είναι αλλού (κι είναι ζόρικη) δεν έχουν τίποτα να μου πουν. Αντιθέτως, η εμμονή στη λατρεία του περιττού, όταν λείπουν τα απαραίτητα από μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, οι τάχα μου λευκές νύχτες (διακοπών) μαγικές κι ονειρεμένες, οδηγούν σε μαύρα (άλλοι τα βάφτισαν “χρυσά“) ξημερώματα.
Υ.Γ.: Το ότι η παιδεία γίνεται “αλά καρτ“, εντάσσεται στις ανάγκες και τις επιταγές του κεφαλαίου (με όποια μορφή έχει), το ότι μπαίνει -έστω και σε συζήτηση- στην ίδια ζυγαριά με την τόνωση ενός κλάδου, αποδεικνύει του… λόγου το αληθές (τρομάρα μας) της φωτογραφίας, αλλά και του βίντεο που ακολουθεί.
kogas@on.gr
