Ο Ολυμπιακός διατήρησε την… παράδοση που τον θέλει κάθε χρόνο (από το 2012) να αλλάζει δύο Αμερικανούς. Κι αν πρόκειται για… γούρι (μην ξεχνάτε ότι και το 2012 και το 2013 κατέκτησε την Ευρωλίγκα) τότε καλώς κρατεί. Αν πρόκειται για ανάγκη, πρέπει να ερευνήσουμε αν οι τραυματισμοί είναι η αιτία, ή απλά η αφορμή.
Μια και ξεκινήσαμε με… ιστορία, να σημειώσουμε (για την ιστορία) ότι η πρώτη διπλή διορθωτική κίνηση (με τους Τζόι Ντόρσεϊ και Έισι Λο) ήταν πολύ καλύτερη από τη δεύτερη (με τους Τζος Πάουελ και Ντορόν Πέρκινς). Αναφέρομαι στους Αμερικανούς, δεν συμπεριλαμβάνω τον Γκιόργκι Σερμαντίνι, που πάντως είχε μεγαλύτερη προσφορά από τους άλλους δύο παίκτες – προσθήκες στο “ερυθρόλευκο” ρόστερ.
Πέρυσι ήταν αρχικά η κακή συμπεριφορά του Ντόρσεϊ και στη συνέχεια ο τραυματισμός του Λο, που έκαναν αναγκαίες τις διορθωτικές κινήσεις. Φέτος, και πάλι ο Λο βγήκε στα “πιτς”, για να έρθει ο Μάρντι Κόλινς, ενώ ένας δεύτερος τραυματισμός, αυτός του Μπρεντ Πέτγουεϊ, έφερε στο λιμάνι τον Τζεμάριο Μουν.
Για τους δύο νεόφερτους μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε, αφού ακόμα δεν τους έχουμε δει στο παρκέ. Ξεκινώ από τη βασική σκέψη, που πολλάκις έχω υποστηρίξει από αυτήν εδώ τη στήλη: Οι τραυματισμοί (υπαρκτοί) ήταν η αφορμή και όχι η αιτία. Ο Ολυμπιακός έχει πρόβλημα στη χημεία, έχει πρόβλημα στον τρόπο που εκδηλώνει το παιχνίδι του, γι’ αυτό και ήταν επιβεβλημένη η ενίσχυσή του.
Οι δύο Αμερικανοί δεν είναι παίκτες από το πάνω ράφι. Από τον NBDL μπορεί εύκολα να ψωνίσει κάθε ελληνική ομάδα, ακόμα και ο Ηλυσιακός, ως εκ τούτου δεν μιλάμε για παίκτες επιπέδου Ευρωλίγκας, όσον αφορά στο κόστος τους. Επιπροσθέτως ο Μουν δεν έχει έρθει ποτέ στην εδώ πλευρά του Ατλαντικού, άρα υπάρχει και ο απρόβλεπτος παράγοντας της προσαρμογής, που πρέπει να είναι άμεση, αφού βρισκόμαστε ήδη στα… κόκκινα (αν και στο Top-16 μπορεί να παίξει μετά το τέλος του πρώτου γύρου).
Το ότι δεν είναι ακριβοί, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να βγουν καλοί, αν και οι συστατικές τους επιστολές δεν προκαλούν… φόβο. Βεβαίως, υπάρχουν δεδομένα, όπως η πίεση χρόνου, αλλά κάτω από ανάλογες συνθήκες ομάδες του Top-16 ενισχύθηκαν με παίκτες που μοιάζουν πιο… σίγουρες επενδύσεις (όπως για παράδειγμα η Αρμάνι με τον Χάκετ).
Παίκτη από τους Χάρλεμς δεν τον παίρνεις για να αλλάξεις τα δεδομένα, αλλά προφανώς κάτι παραπάνω ξέρουν οι “ερυθρόλευκοι” από εμάς. Μένει να αποδειχθεί και στην πράξη και να μην έχουμε περιπτώσεις ανάλογες με αυτή του Πέρκινς, που μπροστά στα φετινά αποκτήματα μοιάζει να είναι… σούπερ παίκτης.
Η αλήθεια είναι πως περισσότερο θα γίνει πλάκα (και φαντάζομαι ανάλογα πρωτοσέλιδα) με το επίθετο του Μουν, παρά θα διαφοροποιήσει τις συνθήκες πάνω στο παρκέ. Κι ίσως ο Ολυμπιακός έπρεπε να ψάξει περισσότερο, αφού από τη μια οι τραυματισμοί στη μέση είναι πάντα “πονηροί“, άρα μπορεί το προσδόκιμο της επιστροφής του Πέτγουεϊ να αυξηθεί (απευχόμαστε), από την άλλη αν ο Μουν αποδειχθεί “λαβράκι“, ο Γιώργος Μπαρτζώκας μπορεί να επιλέξει ποιο σχήμα θα κρατήσει για το ελληνικό πρωτάθλημα, μια και στην Ευρωλίγκα δεν έχει περιορισμό.
Κάθε παίκτης, άρα και οι Κόλινς – Μουν δείχνει στο παρκέ τί αξίζει. Εμείς εκτιμήσεις κάνουμε, βάσει των στοιχείων που μελετάμε. Μπορεί και να πέσουμε έξω, όμως με μια πρώτη ματιά, δεν μας εντυπωσίασαν οι διορθωτικές κινήσεις του Ολυμπιακού.
kogas@on.gr
