Είναι ωραίες οι ιστορίες με τις “βαριές” φανέλες, την καρδιά του πρωταθλητή, το DNA των νικητών, είναι η πιο απλοϊκή μετάφραση μιας νίκης η φράση “κέρδισε αυτός που το ήθελε περισσότερο“, αλλά αν θέλουμε να μιλήσουμε στον κόσμο του μπάσκετ, πρέπει να μιλήσουμε με δεδομένα.
Και το δεδομένο είναι πως ο Ολυμπιακός είναι διαφορετική ομάδα από αυτή που έφτασε στις δύο κατακτήσεις τροπαίων, από αυτή που ξεκίνησε την… κούρσα (έστω και αν αρκούσε η… δευτέρα πατημένη) για να δημιουργήσει υψηλές προσδοκίες στον κόσμο του, που τώρα βλέπει άλλο έργο.
Το πρόβλημα είναι αριθμητικό και μόνο. Οι “ερυθρόλευκοι” και πάθος έβγαλαν, και αξιοπρεπέστατα στάθηκαν, και πάλεψαν σαν… σκυλιά του πολέμου, και κανείς δεν μπορεί να τους χρεώσει ότι δεν έκαναν το… καθήκον τους. Δεν έφταναν, όμως, έστω κι αν υπάρχει το παράπονο για εκείνο το χαμένο ριμπάουντ, που ίσως να άλλαζε τη ροή του αγώνα.
Το ίδιο παράπονο είχε η Μπάγερν όταν έπαιξε στο ΣΕΦ, η Σιένα, αλλά αυτή ενδεχομένως είναι η διαφορά ανάμεσα στη μεγάλη ομάδα και στην πολύ καλή ομάδα. Κι ο Ολυμπιακός είναι μεγάλη ομάδα, μόνο που στην παρούσα φάση η Μπαρτσελόνα έχει μεγαλύτερο βάθος.
Είναι από τις λίγες φορές που δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς για να κάνει βαθυστόχαστες αναλύσεις. Ο Ολυμπιακός αρέσκεται να παίζει γρήγορο μπάσκετ, είναι μια από τις κορυφαίες (αν όχι η κορυφαία) ομάδα στο παιχνίδι ενέργειας, θέλει να πάει σε πολλές επιθέσεις, να κυμανθεί κατά το δυνατόν ψηλότερα το σκορ.
Αυτό δεν γίνεται με 7-8 παίκτες στο ροτέισον, με τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη και τον Περπέρογλου να μένουν 30 λεπτά στο παρκέ, χωρίς την πολυτέλεια να αλλάξουν σχήματα και εικόνες, να μπουν φρέσκα πόδια, να υπάρχει διαρκώς καλός και γρήγορος ρυθμός, να γίνεται μάχη για κάθε μπάλα. Το σημαντικότερο, να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει παίκτης να τους δώσει πολλές ανάσες…
Χωρίς δύο Αμερικανούς οι “ερυθρόλευκοι” υποχρεώνονται σε κλειστό ροτέισον, άρα σε πιο αργό τέμπο, άρα παίζουν στο γήπεδο του αντιπάλου. Και το αποτέλεσμα δεν φάνηκε μόνο από την ήττα, αλλά από το γεγονός ότι οι “μπλαουγκράνα” είχαν τον έλεγχο του ρυθμού.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας το πάλεψε και μόνο για ένα σημείο (αν κι ο ίδιος έδωσε την εξήγηση) μπορεί κανείς να τον ψέξει: Γιατί δεν χρησιμοποίησε δευτερόλεπτο τον Κόλινς. Ήδη έχει χάσει δύο ματς της Ευρωλίγκας και είναι ζητούμενο κατά πόσο θα παίξει στην επόμενη -ακόμα πιο κρίσιμη- αναμέτρηση στη Βιτόρια. Μα αν δεν τον είχαν “εδώ και τώρα” ανάγκη, γιατί βιάστηκαν να κάνουν τη μεταγραφή μέσα σε ένα βράδυ;
Πρόδηλο είναι πως ο κόουτς του Ολυμπιακού έχει την εικόνα του παίκτη στην προπόνηση και σίγουρα ξέρει καλύτερα από μας, αλλά είναι εμφανές ότι η ομάδα του χρειάζεται ενίσχυση, ότι υπάρχει λειψανδρία, ότι δεν φτάνουν αυτοί που παίζουν. Όχι για να νικήσουν την Μπαρτσελόνα. Και δεν πιστεύω ότι ο Κόλινς θα άλλαζε την εικόνα του παιχνιδιού, αλλά ένας παίκτης παραπάνω είναι σημαντικός για να βγει το 40λεπτο, βάσει όσων προαναφέραμε.
Επόμενη μέρα; Δύσκολη όπως και η χθεσινή. Γιατί η Λαμποράλ Κούτσα θέλει -όπως και κάθε ομάδα στο Top16– να περιορίσει στο ελάχιστο τις εντός έδρας απώλειες και ήδη μετρά μία από τον Παναθηναϊκό. Για όποιον εκ των δύο ηττηθεί η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο δύσκολη, έστω και αν δεν πρόκειται για… αγώνα δίχως αύριο. Όμως, κανείς δεν θέλει να κυνηγά από το ξεκίνημα και -κακά τα ψέματα- κάθε ήττα μετρά, όχι μόνο αγωνιστικά.
Αντί επιλόγου: Το πιο ανησυχητικό είναι πως η γενικότερη εικόνα και προσπάθεια των “ερυθρόλευκων” δεν ήταν κακή. Να το πω πιο απλά, περισσότερο μου άρεσε χθες ο Ολυμπιακός, παρότι όταν νίκησε Μπάγερν και Σιένα.
Γιατί είναι ανησυχητικό; Αν προσπεράσουμε το ότι η Μπαρτσελόνα δεν έχει σχέση με τις ομάδες για τις οποίες “συζητήσαμε”, σε ματς σαν αυτό, ο χθεσινός Ολυμπιακός μοιάζει να μην… φτάνει.
kogas@on.gr
