Σφύρα καλά

penalti

penalti

kogasΤις αναλογίες της Barbie τις έχει μία στις 100.000 γυναίκες, ενώ τις αναλογίες του Ken ένας στους 50 άντρες. Για να καταλογιστούν ξανά τρία πέναλτι σε ένα ημίχρονο μπορεί να χρειαστούν… 100.000 παιχνίδια, αλλά είναι σίγουρο πως αν αυτό είχε συμβεί σε εσωτερική διοργάνωση, ανεξαρτήτου αθλήματος, ο απολογισμός θα ήταν… 50 άντρες νεκροί, από τον “εμφύλιο” που θα ξεσπούσε.

Γιατί στην Ελλάδα της φτώχιας, της κρίσης, στην Ελλάδα που οι προνομιούχοι δημοσιογράφοι των “μεγάλων” καναλιών ανησυχούν για το ποιος θα πληρώσει το ρεύμα που η ΔΕΗ θα προσφέρει σε οικογένειες, οι οποίες ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες (όχι τίποτ’ άλλο, αλλά να μην μας χαλάσει την αντίστροφη μέτρηση του Καμίνηκοίτα Δήμαρχε να αλλάξουμε έγκαιρα αυτή τη φορά τον χρόνο– ο θάνατος 5-6 κλοσάρ), “πόλεμος” μπορεί να ξεσπάσει μόνο για ένα πέναλτι, για μια κόκκινη κάρτα.

Το έχουμε στο DNA να πολεμάμε για ένα… άδειο πουκάμισο (σπανιότερα για μια ωραία Ελένη, καθώς -εδώ που φτάσαμε, ως κοινωνία- ποιος τη γαμεί την Ελένη, είτε είναι ωραία, είτε άσχημη), να είμαστε λάτρεις του περιττού. Είναι μια κουβέντα, που θα την κάνουμε αργότερα, δεν είναι της παρούσης.

Δεν με απασχολεί διόλου αν τα τρία πέναλτι ορθώς δόθηκαν. Έχω άποψη, αλλά κι αυτό (και το γεγονός, και η δική μου άποψη) δεν έχει σημασία. Εκείνο που μετρά είναι πως έχουμε δημιουργήσει δικούς μας κανονισμούς για τα ομαδικά σπορ.

Κανόνας πρώτος: Οσάκις ο μισητός αντίπαλος κερδίσει, η εύνοια της διαιτησίας είναι δεδομένη.

Κανόνας δεύτερος: Οσάκις ο μισητός αντίπαλος κερδίσει πέναλτι, ο διαιτητής είναι πουλημένος και η μάνα του ασκεί το αρχαιότερο των επαγγελμάτων.

Κανόνας τρίτος: “Μόνοι μας και όλοι σας“.

Διαλέξτε την ομάδα της αρεσκείας σας και πείτε μου αν κάποιος από τους τρειςκανόνες” που ανέφερα δεν εφαρμόστηκε κι από εσάς τους ίδιους. Γιατί είπαμε: Εμείς δεν χάνουμε ποτέ κι αν χάσουμε είναι γιατί το σύμπαν στρέφεται εναντίον μας, γιατί ο Θεός (με τους 12 Αποστόλους και τις λαμπάδες της Λαμπρής) είναι κατά το δοκούν βάζελος, γάβρος, χανούμι, Εβραίος, γύφτος κι όποια άλλη σαχλαμάρα έχετε επιλέξει ως προσωνύμιο του αντιπάλου. Του “μισητούαντιπάλου.

Όχι πως είναι αθλητικό το πρόβλημα. Και στους πολέμους ο Θεός πρέπει να είναι μαζί μας, γιατί ο Θεός έπλασε εμάς καθ’ εικόνα και ομοίωση και τους εχθρούς τους έφτιαξε άλλος Θεός, ανίσχυρος, ανύπαρκτος και όλες τις λέξεις που αρχίζουν από το στερητικόα“.

Στο θέμα μας: Τρία πέναλτι σε ένα ημίχρονο, τρεις αποβολές, τρεις βολές σε νεκρό χρόνο, τρεις τεχνικές ποινές, ή τρία αντιαθλητικά, είναι στοιχείο του παιχνιδιού. Είναι κομμάτι της ομορφιάς του αθλητισμού, είναι κάτι που κανείς νομοθέτης δεν έβγαλε εκτός αθλητικούσυνταγματικούτόξου. Άρα οι όποιες περί του αντιθέτου απόψεις είναι… τρία πουλάκια κάθονται.

Το ζητούμενο είναι να υπάρχει παράβαση για να υπάρχει και “πέναλτι” (ποινή). Αλλά ποιος μπορεί να δει καθαρά αν υπάρχει παράβαση; Ο πωρωμένος, ο “δεν χάνω ποτέ“, ο “με κυνηγούν θεοί και δαίμονες“, ο έχων το σύνδρομο του κατατρεγμένου.

Ποιος έχει αυτό το σύνδρομο; ΟΛΟΙ. Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτσήδες, Αρειανοί, ΠΑΟΚτσήδες, Πανιώνιοι, Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες.

Ταυτόχρονα έχουν και το σύνδρομο του αρχοντοχωριάτη. Ακόμα κι αν τα τρία πέναλτι δίνονταν σε βάρος του Ολυμπιακού (για την οικονομία του χώρου, όπου Ολυμπιακός βάλτε όσους προανέφερα κι άλλους τόσους) στο Τσάμπιονς Λιγκ, μύτη δεν θα άνοιγε. Αν ένας διαιτητής στο ελληνικό πρωτάθλημα έδινε ανάποδο πλάγιο στη σέντρα, στο δεύτερο λεπτό του αγώνα, θα ακούγονταν το πρώτο “σφύρα καλά πουτάνας γιε“.

Ποσώς με απασχολεί τί θα κάνουν οι στραβοπόδαροι του ποδοσφαίρου, αλλά δυστυχώς η βλακεία είναι μεταφερόμενη. Αυτό που θα κάνουν στο γρασίδι, θα το μεταφέρουν και στο παρκέ. Θα διακόψουν το παιχνίδι, θα πετάξουν ό,τι κρατούν στο χέρι, θα χαλάσουν τη μυσταγωγία του μπάσκετ (έχει χαλάσει ουκ ολίγες φορές και θα ξαναχαλάσει).

Ο ομαδικός αθλητισμός υψηλού επιπέδου δεν φτιάχτηκε για να γυρίσετε από το καφενείο και να έχετε το συναίσθημα που είχαμε όταν σε νεαρή ηλικία (εμείς οι παλιότεροι, που δεν είχαμε facebook και chat) επιστρέφαμε από την επίσκεψη σε μια αμφιβόλου ομορφιάς οριζοντίως διαθέσιμη κυρία, που είχαμε κρυφοερωτευτεί και της ακουμπούσαμε το εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι.

Ο ομαδικός αθλητισμός δεν φτιάχτηκε για να λύσετε τις ατομικές σας ανασφάλειες, για να νικάτε. Και, κυρίως, δεν φτιάχτηκε για να εκτονώνετε την τεστοστερόνη σας, επιτιθέμενοι κατά δικαίων και αδίκων.

Τα αθλήματα απευθύνονται σε αυτούς που μπορούν να νιώσουν τη μυσταγωγία τους. Δυστυχώς, καθένας που πληρώνει (ή δεν πληρώνει) εισιτήριο μπορεί να τα παρακολουθήσει. Δεν φιλοδοξώ να πείσω έστω κι έναν να μας επιτρέψει, σε όσους δεν ενδιαφερόμαστε τόσο για τον νικητή, όσο για το θέαμα, σε όσους αναγνωρίζουμε στον διαιτητή το δικαίωμα του λάθους, σε όσους δεν πιστέψαμε ότι βρέθηκε η χαμένη Ατλαντίδα όταν ο διαιτητής έδειξε την τρίτη κόκκινη κάρτα, να απολαύσουμε χωρίς τη βάρβαρη αγριοφωνάρα του το θέαμα.

Έχω, όμως, το δικαίωμα να καταθέσω τη σκέψη μου, ελπίζοντας πως ζουν ανάμεσά μας κι άνθρωποι με… άποψη και αθλητική κουλτούρα.

Υ.Γ.: Αν καταναλώνατε τη μισή ώρα από αυτή που ξοδέψατε για να αναλύσετε αν ήταν πέναλτι το καθένα από τα τρία που σφύριξε ο Γερμανός (αν δεν κάνω λάθος για την εθνικότητα του διαιτητή, του οποίου ΦΥΣΙΚΑ και δεν γνωρίζω το όνομα) για να αναλύσετε το ζήτημα με τα γενόσημα, αφενός μπορεί να σώζαμε καμιά ζωή, αφετέρου ο Άδωνης δεν θα ήταν Υπουργός Υγείας (και γενικότερα Υπουργός).

Υ.Γ.1: Αν το ίδιο πάθος που δείχνουμε για την ομάδα μας, το δείχναμε και για τα σπίτια μας, δεν θα ζούσαμε υπό την απειλή των πλειστηριασμών.

Μην ξεχνάτε ποτέ: Ο αθλητισμός (για την “πορτοκαλί φυλή“, όπου αθλητισμός βάλτε μπάσκετ) είναι το καλύτερο από τα περιττά πράγματα που κάνουμε στη ζωή μας.

kogas@on.gr

Περισσότερα σχετικά άρθρα
Περισσότερα από Γιώργος Κογκαλίδης
Περισσότερα σε Κογκαλίδης

Δειτε επισης

Βαγγέλη Λιόλιο, βόλεϊ βλέπεις;

Να βλέπεις το βόλεϊ (γυναικών) και να κλαις. Ολοκληρώθηκε χθες το φάιναλ-4 τού κυπέλλου βό…