Το ότι ο Παναθηναϊκός βρέθηκε αγκομαχώντας στους “16” δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Αυτό φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού και -φυσικά- έχει εξηγήσεις. Όμως, υπάρχει και κάτι άλλο που επίσης φαίνεται με την πρώτη ματιά: Ο Παναθηναϊκός είναι συνεπής στα… “πρέπει” παιχνίδια κι αυτό κάτι λέει.
Δεν υπάρχει… “τελικός” (εξαιρουμένου αυτού με την Μπαρτσελόνα πέρυσι) που να μην κέρδισε ο Παναθηναϊκός του Αργύρη Πεδουλάκη. Κι αυτό, όσοι προβάλλουν την εικόνα του για να προβλέψουν τα μελλούμενα, καλό είναι να το συμπεριλάβουν στην ανάλυσή τους.
Το να αναφερθούμε στους τραυματισμούς είναι περιττό. Δεν προλαβαίνει να μπει ο ένας και βγαίνει off ο άλλος. Κακοτυχία; Μπορεί. Αλλά ο Παναθηναϊκός έχει μάθει να ζει με τα προβλήματά του.
Όπως επίσης είναι περιττό να καταγράψουμε τις ιδιαίτερες συνθήκες του… αγώνα επιβίωσης με τον Ερυθρό Αστέρα. Αφού έφτασε εδώ, να παίζει την πρόκριση στους “16“, ο Παναθηναϊκός ήταν λογικό να έχει και άγχος, και πίεση, και ζόρι. Εξ ου και το “πρέπει“.
Ως τώρα ο Παναθηναϊκός δεν δείχνει ελκυστική εικόνα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Και πέρυσι πολλά λέγονταν τέτοια περίοδο και μετά είδαμε τους “πράσινους” να μεταμορφώνονται.
Δεν σημαίνει ότι ντε και καλά θα συμβεί και φέτος, αλλά μην βιάζεστε, γιατί ο ΠΑΟ διαθέτει και παίκτες υψηλής εμπειρίας, και παίκτες μαχητές, κι έναν street coach με γερό στομάχι.
Όσον αφορά σε αυτό καθ’ αυτό το παιχνίδι, οι “πράσινοι” εκτός από την πρόκριση κέρδισαν τον Ραμέλ Κάρι, ο οποίος είναι παίκτης που έχει την ικανότητα να σκοράρει κι όταν (και αν…) μπει στην εξίσωση αλλάζει την εικόνα της ομάδας που συμμετέχει.
Όπως σημαντικό, ειδικά μετά τον τραυματισμό του Γιόνας Ματσιούλις, ήταν το γεγονός ότι επέστρεψε στις καλές εμφανίσεις (στο δεύτερο μισό) ο Μάικλ Μπράμος, που μαζί με τους Γκιστ και Κάρι ήταν οι κορυφαίοι.
Έστω κι αν βάσει αριθμών (στο +/-) ο άποντος Φώτσης ήταν ο καλύτερος του Παναθηναϊκού! Κι ας είχε 0/4 τρίποντο και -2 στο σύστημα αξιολόγησης. Αυτό το αναφέρουμε για να διαπιστώσετε ότι πολλές φορές οι αριθμοί δεν λένε κατ’ ανάγκη την αλήθεια.
kogas@on.gr
