Βγήκαμε χθες με τη γυναίκα μου για ψώνια. Μην φανταστείτε τίποτα σπουδαίο, έτσι για να νιώσουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων και παράλληλα να καλύψουμε ανάγκες που έτσι κι αλλιώς υπάρχουν. Κι όταν βγεις για ψώνια με γυναίκα, δεν μπορείς παρά να περάσεις από κατάστημα με γυναικεία ρούχα. Οτιδήποτε άλλο θα άγγιζε τα όρια της… ύβρεως!
Στην Ερμού, σε ένα από τα πιο γνωστά καταστήματα ρούχων, είχε (σε ισόγειο και πρώτο όροφο) οκτώ δοκιμαστήρια (αν τα μέτρησα σωστά) και συνολικά, εκτός από εμάς, μπήκαν κατά τη διάρκεια της ωριαίας και άνω παραμονής μας (μην ρωτάτε, όσοι είσαστε παντρεμένοι γνωρίζετε) άλλες τρεις γυναίκες να δοκιμάσουν ρούχα.
Όσο η σύζυγός μου δοκίμαζε αυτά που είχε διαλέξει, η ευγενική υπάλληλος μας ενημέρωσε ότι η αυριανή (σημερινή) μέρα θα έχει διαφορετικό ωράριο, πως είναι η λεγόμενη “λευκή νύχτα” και το κατάστημα θα ήταν ανοιχτό έως τις 11 το βράδυ! Από το πρωί ως το βράδυ…
Δύο σκέψεις μου ήρθαν κατευθείαν στο μυαλό: Ποιος ηλίθιος, ποιος απάνθρωπος, συμφωνεί στο να δουλεύουν όρθιοι άνθρωποι από το πρωί μέχρι τις 11 το βράδυ; Κι αν αυτό δεν είναι προσβολή στα στοιχειώδη δικαιώματα του εργαζομένου, αν αυτό δεν μας γυρνά σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, πώς αλλιώς το εκτιμάτε; “Μια μέρα είναι μωρέ, πώς κάνεις έτσι;” μπορεί να πει κανείς.
Δεν είναι έτσι, αλλά πάμε παρακάτω: Σε μία ώρα, σ’ ένα από τα γνωστότερα καταστήματα του κέντρου, με τιμές που θεωρούνται (κι ενδεχομένως είναι) προσιτές, τέσσερις γυναίκες χρησιμοποίησαν μέρος των οκτώ δοκιμαστηρίων. Στο μαγαζί μπήκαν πολλές περισσότερες, αλλά ελάχιστες έφτασαν στο δοκιμαστήριο κι ακόμα πιο λίγες στο ταμείο. Σας μοιάζει για… έλλειψη ώρας;
Λέτε πως μας λείπουν οι ώρες για να ψωνίσουμε; Όχι μέχρι τις 11, αλλά και 11 μερόνυχτα να είναι ανοιχτά τα καταστήματα, το πρόβλημα έχει να κάνει με τα χρήματα και την έλλειψή τους και όχι με το… περιορισμένο (μόνο τέτοιο δεν είναι) ωράριο λειτουργίας.
Όσο κι αν η κρίση μαστίζει τα ελληνικά (και όχι μόνο) νοικοκυριά, όσο κι αν η ζωή μας εξαθλιώνεται (είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε), τα αφεντικά ψάχνουν τρόπους για να αντλήσουν περισσότερα χρήματα από την εκμετάλλευση του εργαζόμενου. Δύο Κυριακές τον χρόνο ανοιχτά, μια “λευκή νύχτα“, σε λίγο καιρό θα γιορτάζουμε τον… Άγιο της αγοράς και στο τέλος θα έχουμε γίνει μηχανές που θα υπακούν σε δύο εντολές: “Δούλευε – Κατανάλωνε“.
Κανείς δεν ρώτησε αν το κορίτσι που μας εξυπηρετούσε είχε τη δική του οικογένεια, αν θα μπορούσε να είναι μητέρα ανήλικου παιδιού, αν θα μπορούσε να είναι μητέρα και ταυτόχρονα χωρισμένη, που θα ήθελε να περάσει λίγες ώρες αυτές τις γιορτές με το παιδάκι της.
Κι αλήθεια, πόσα παιδιά θα περιμένουν να… ακούσουν το κλειδί στην πόρτα, με τη μελαγχολία στο βλέμμα τους, “θύματα” της νύχτας των αφεντικών; Πόσα παιδάκια θα κοιμηθούν χωρίς να δουν τους γονείς τους να έρχονται έγκαιρα στο σπίτι;
Φανταστείτε πόσο πλήττουν τέτοιες ευφυείς ιδέες οικογενειακές επιχειρήσεις, μικρομάγαζα, υπαλλήλους με ελαστικό ωράριο (δεν περιμένετε, βέβαια, να πληρωθούν υπερωρίες), σε αντάλλαγμα αμφιλεγόμενου υπερκέρδους των πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Καμία “λευκή νύχτα“. Αν θέλουμε λευκές νύχτες θα περιμένουμε να χιονίσει.
Σε μια κοινωνία, όπου η αλληλεγγύη είναι προαπαιτούμενο, κανείς μας δεν έχει λόγο να βγει νυχτιάτικα να ψωνίσει. Αφού δεν τηρούν τα αφεντικά το ωράριο, ας το τηρήσουμε εμείς. Ας ακυρώσουμε στην πράξη τα σχέδια τους, που στόχο έχουν την εξαθλίωσή μας, την εντατικοποίηση της εργασίας, χωρίς ανάλογη αμοιβή.
Αυτά τα γράφει ένας άνθρωπος που εργάζεται καθημερινά ακόμα και μετά τις 12 το βράδυ, κατ’ επιλογή, αλλά από το σπίτι του (τις περισσότερες φορές), δίπλα στα παιδάκια του, με τις πιτζάμες (εν προκειμένω το αθλητικό σορτσάκι).
Άλλο δουλειά, άλλο δουλεία…
kogas@on.gr
