Πριν από έναν μήνα ακριβώς είχε ανεβεί το πρώτο κομμάτι σε αυτόν εδώ τον ιστότοπο. Είχα χρησιμοποιήσει τη φωτογραφία μιας γυναίκας που κυοφορούσε, οπότε σήμερα, στα… “γενέθλιά” μας, δεν θα μπορούσα παρά να συνεχίσω (φωτογραφικά) από εκεί που ξεκινήσαμε.
Κλείσαμε έναν μήνα, πολύ μικρό χρονικό διάστημα ακόμα και για να γνωριστούμε με όσους δεν μας ήξεραν, πολύ μικρό χρονικό διάστημα για να μάθουν όλοι οι φίλοι μας ότι μετακομίσαμε. Ακόμα και σήμερα υπήρχαν φίλοι που ρωτούσαν φίλους “πού είναι τα παιδιά;” (παιδιά εμένα και τον Διόσκουρο, Γιώργο Νικολάου, δεν μας λες…).
Σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα πετύχαμε περισσότερα απ’ όσα είχαμε ονειρευτεί, απ’ όσα είχαμε συζητήσει στις μεταξύ μας επαφές. Η επισκεψιμότητα του site είναι πέραν κάθε προσμονής, ήδη μας έχετε κατατάξει στα κορυφαία, με εμφανή τάση να βρεθούμε σύντομα στη διεκδίκηση της πρώτης θέσης.
Θα μπορούσα να αραδιάσω νούμερα, αριθμούς που άλλοι παλεύουν χρόνια για να παρουσιάσουν. Εμείς / εσείς τα καταφέραμε σε έναν μήνα. Κι είναι αλήθεια πως (και δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτό) μαζί τα φάγαμε. Κατάπιαμε εκατομμύρια θέσεις, προσπεράσαμε πολλούς, αλλά αυτό λίγο μας ενδιαφέρει.
Κερδίσαμε κατ’ αρχήν την εκτίμησή σας, κάτι που σημαίνει πάρα πολλά, αλλά και τίποτα, αφού καθημερινά κρινόμαστε. Αυτό που είναι σημαντικό είναι πως κερδίσαμε νέα παιδιά, όπως ο Χρήστος, ο Κυριάκος κι ο Γιάννης, που δουλεύουν λες και είμαστε χρόνια μαζί.
Δεν θα κάνω αναφορά σε καθέναν ξεχωριστά, δεν νομίζω ότι το έχουν ανάγκη οι συντελεστές του site. Άλλωστε, δεν χρειάζεται να εξάρω την αξία, την εργατικότητα και την ικανότητα Δημοσιογράφων με “Δ” κεφαλαίο, όπως ο Γιώργος Νικολάου κι ο Γιάννης Ψαράκης. Η παρουσία τους σε ένα site είναι σαν να βάζεις τα λεφτά στην τράπεζα κι ακόμα καλύτερα.
Σε έναν μήνα έχουμε κερδίσει πολλά. Πάνω απ’ όλα τους εκλεκτούς blogers που δίνουν βάθος στην… άμυνά μας και σημείο αναφοράς στην… επίθεση. Κι ακόμα δεν έχουν ενεργοποιηθεί όλα τα… όπλα μας. Άλλωστε, μέσα σε έναν μήνα, τί να πρωτοκάνουμε;
Σε έναν μήνα έχω κερδίσει έναν φίλο. Έναν άνθρωπο που δίνει την ψυχή του για το site. Έναν άνθρωπο που αν δεν ήταν τόσο καλό παιδί δεν θα χρειάζονταν καν να δουλεύει. Έναν άνθρωπο που δεν μου ανοίγει μόνο τα μάτια σε ζητήματα τεχνολογίας και internet, αλλά μου άνοιξε και την καρδιά του. Και γι’ αυτό το τελευταίο, επί προσωπικού, Δημήτρη σ’ ευχαριστώ.
Είμαστε ακόμα στην αφετηρία. Δεν έχουμε κερδίσει τίποτα κι έχουμε κατακτήσει περισσότερα απ’ όσα περιμέναμε. Σας ευχαριστούμε κι ελπίζουμε να μας στηρίξετε ακόμα περισσότερο. Το χρειαζόμαστε.
Αντί επιλόγου: Αν και τόσο μικρός ηλικιακά, κάθε μέρα μεστώνει και ωριμάζει περισσότερο. Ο Αλέξανδρος, όντας φοιτητής ακόμα, μοιάζει να είναι όχι απλά έτοιμος, αλλά… έτοιμος από χρόνια. Θαρρώ ότι έχει φτάσει στην… Πηγή. Έστω κι αν ακόμα δεν έχει γευτεί τους χυμούς της…
kogas@on.gr
