Διάβασα χθες ένα… τιτίβισμα του Κύπριου συναδέλφου Ηρόδοτου Μιλτιάδους: “ΠΑΟ – ΟΣΦΠ και Άρης – Πανιώνιος στα ημιτελικά του κυπέλλου μπάσκετ Ελλάδας. Τί λέτε για τελικό στην Κύπρο;“. Μετά τη συγκλονιστική παρουσία των μπασκετόφιλων της Λευκωσίας στον αγώνα του Παναθηναϊκού με τη Λαμποράλ Κούτσα, ποιος λέει όχι;
Έχουν περάσει πέντε χρόνια (μην λέω και λίγα) από τότε που μια παρέα ανθρώπων προσπαθούσαμε να πείσουμε για την αναγκαιότητα της συμμετοχής Κυπριακής ομάδας στο ελληνικό πρωτάθλημα. Τότε που με τον Μάικ Λοϊζίδη και “όχημα” την εξαιρετική Α.Ε. Λεμεσού, καταθέσαμε πρόταση, η οποία έπεσε στο κενό.
Δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες; Ίσως! Βλέποντας, όμως, την εικόνα στις εξέδρες του “Τάσος Παπαδόπουλος“, τη δίψα των Κύπριων για μπάσκετ υψηλού επιπέδου, τον… φρέσκο αέρα από το νησί της Αφροδίτης, το πόσο γεμάτοι γύρισαν οι μετέχοντες στην “πράσινη” αποστολή, αλλά και τα διθυραμβικά σχόλια, έχω ένα δίλημμα: Να χαρώ, ή να μελαγχολήσω;
Από τη μια είναι χαρά να νιώθεις πως εξ αντανακλάσεως, κάποια χρόνια μετά αποδεικνύεται στην πράξη ότι το όραμα εκείνης της παρέας δεν ήταν ουτοπικό. Ότι δεν ζούσαμε στο… συννεφάκι μας, αλλά μπορούσαμε να αλλάξουμε τη ροή του ελληνικού μπάσκετ, να ανοίξουμε την αγορά, να διαμορφώσουμε διαφορετικές συνθήκες.
Από την άλλη σε πιάνει μελαγχολία όταν διαπιστώνεις πόσο αρνητικοί είναι οι “υπεύθυνοι” σε οποιαδήποτε μοντέρνα ιδέα, σε όποια καινοτομία ήθελε να αλλάξει το στάτους. Μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν δική τους ιδέα, μόνο και μόνο επειδή δεν είχαν πιστοποιημένο DNA για την πατρότητά της.
Το θέμα είχε φτάσει στην τότε Υπουργό Εξωτερικών, Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά δεν υπήρξε βούληση. Ούτε αθλητική, ούτε πολιτική. Κι ας υπήρχαν οι συνθήκες, όχι μόνο για να έχουμε γεμάτα γήπεδα, αλλά για να αλλάξει συνολικά το ελληνικό πρωτάθλημα.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια, όμως η πρόταση δεν ήταν απλά μια… ιδέα που μας “καρφώθηκε“, πίνοντας το ποτό μας στο “Four Season“. Ήταν επεξεργασμένη πρόταση, με τεχνοκρατικούς όρους, αναλύσεις, που αν έπαιρνε το “πράσινο φως” πολλά μπορεί να ήταν διαφορετικά σήμερα. Κι ο Ηρόδοτος είναι από εκείνους που γνώριζαν σε μεγάλο βαθμό τις σκέψεις και τις προθέσεις της “παρέας“.
“Περσινά ξινά σταφύλια” θα πείτε κι ίσως να έχετε δίκιο. Τί σημασία έχει τώρα πια; Απλά αναρωτιέμαι πόσες τέτοιες καλές ιδέες θα πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων, για να έρθουμε μετά από χρόνια να… ανακαλύψουμε την Αμερική; Και το κυριότερο: Πόσες τέτοιες χαμένες ιδέες αντέχει το ελληνικό μπάσκετ;
Κάποτε (πολύ πιο παλιά, στο τέλος της δεκαετίας του ’80) ο Γιάννης Μαμουζέλος -εκ των “δασκάλων” του χώρου- έχοντας χάσει μια είδηση, είχε απαντήσει στις… φιλικές (όχι πάντα) παρατηρήσεις του Χάρη Ξύδη: “Χάρη μου ο κόσμος ασχολείται με αυτά που διαβάζει, όχι με αυτά που δεν διαβάζει“.
Δεν είχε άδικο. Έτσι ακριβώς είναι. Ουδείς, ούτε εμείς καλά – καλά, αν δεν μας… “ξυπνούσε” το τιτίβισμα του Ηρόδοτου, θα θυμόμασταν εκείνη την ιδέα. Θα ξεχνούσαμε πως αυτοί (οι “δημοσιογράφοι” και σε καμία περίπτωση συνάδελφοί μας, για να το ξεκαθαρίζουμε) που τότε λοιδορούσαν (αυτό τους έλεγαν, αυτό έκαναν) την προοπτική, τώρα γεμίζουν με σάλια τα πληκτρολόγια τους για την υπέροχη εξέδρα.
Όπως και να ‘χει, το ρολόι της ιστορίας δεν γυρίζει πίσω. Εκείνη η ευκαιρία χάθηκε, ας ελπίσουμε πως κάτι θα μάθουν οι αρμόδιοι από αυτό (δεν παίρνουμε και όρκο) και αντί για τον κύκλο των χαμένων ευκαιριών, θα σχεδιάσουν… τρίγωνα πανΟΡΑΜΑΤΟΣ.
kogas@on.gr
